Vier maanden geleden gaf ik de RISE OF SKYWALKER-trofee aan JURASSIC WORLD: DOMINION (Colin Trevorrow, 2022) als belabberdste slotstuk van een nieuwe trilogie. Vandaag mogen ze die wisselbeker afstaan.
Een interessant verschil tussen de nieuwe trilogiën van STAR WARS en JURASSIC WORLD en de HALLOWEEN trilogie van David Gordon Green is dat de middelste film werd geregisseerd door iemand anders. Naast dat dit in beide gevallen de beste film uit de trilogie opleverde, konden de terugkerende regisseurs (respectievelijk JJ Abrams en Colin Trevorrow) voor de derde film mooi met hun vinger wijzen naar hun voorganger, want ‘die hadden de boel een beetje in de war geschopt’. Dat excuus heeft David Gordon Green niet; hij staat al sinds zijn eerste HALLOWEEN uit 2018 aan het roer. Vorig jaar, in HALLOWEEN KILLS, leek meneer de kapitein echter al niet helemaal te weten waar hij heen moest varen. En jawel, in HALLOWEEN ENDS zijn we allemaal twee uur lang getuige van een zinkend schip dat net tegen een ijsberg is gevaren.
Je zou ergens verwachten dat HALLOWEEN ENDS net als zijn voorganger de boel oppakt waar de vorige film is gebleven. HALLOWEEN KILLS had immers een hectische finale, waarin Michael Myers in elkaar werd gerost door een boze menigte, waar hij op zijn beurt weer op reageerde door alle betrokkenen om te brengen. Tommy Doyle, een bejaarde sheriff Brackett en zelfs de dochter van Laurie Strode gingen er stuk voor stuk aan. De film sloot af met Michael Myers die uit het slaapkamerraam van zijn zus keek. Want dát was een belangrijk element uit HALLOWEEN KILLS, dat slaapkamerraam. Hoe zou het toch zitten met dat mysterieuze slaapkamerraam? Dat weet David Gordon Green ook niet. In HALLOWEEN ENDS komen we überhaupt niet meer in het huis van Myers en over Tommy Doyle – toch wel een van de hoofdpersonen uit KILLS – wordt geen woord gerept. We moeten door, is het motto.
En iedereen ging door. Sterker nog, we zien dat in Haddonfield een jaar na deze gruwelijke gebeurtenissen weer volop Halloween wordt gevierd. Want als het om Halloween gaat, dan is Haddonfield net Oeteldonk tijdens carnaval; het feest móet doorgaan! Maar niet alleen de gewone burgers zijn klaar om hun leven weer op te pakken, ook Laurie Strode hangt een paar jaar na dit bloedbad vrolijk spinnenrag aan haar veranda in oktober. Ze is een nieuw mens geworden, zo legt ze uit in een voice-over. Ze zorgt nu voor haar kleindochter Allyson, die immers haar beide ouders in 2018 op gruwelijke wijze is verloren. Michael Myers is inmiddels spoorloos verdwenen, maar daar zit Laurie ogenschijnlijk niet echt mee. Akkoord, ze was veertig jaar lang een paranoïde kluizenaar toen Michael vastzat in een zwaarbewaakte gevangenis, maar nu hij vrij rondloopt en net haar dochter heeft omgebracht, houdt ze zich liever bezig met het bakken van pompoentaart. Want het is Halloween en dat is godverdomme gezellig!
Wie een beetje op de hoogte is van deze nieuwe HALLOWEEN trilogie weet dat Jamie Lee Curtis met deze film afscheid neemt van Laurie Strode (hoewel ze dat in de reeks al meerdere keren heeft gedaan). En aangezien Laurie in HALLOWEEN KILLS enkel een bijrolletje als patiënt in een ziekenhuisbed had, wacht het publiek nu met smart op die grote climax tussen Laurie en Michael; iets waar ook de marketing van deze film volledig op in heeft gezet. David Gordon Green heeft met HALLOWEEN ENDS echter hele andere plannen, hij wil koste wat kost verrassend uit de hoek komen. Daarom introduceert hij in de openingsscène het nieuwe personage Corey Cunningham. Tijdens het oppassen op Halloween avond doodt Corey per ongeluk een jongen in een vrij komische lompe scène. Gaandeweg blijkt alleen dat deze best lollige opening eigenlijk een sleutelscène moet zijn voor een hele hoop drama.
Corey wordt namelijk door heel Haddonfield aangezien voor een monster. Pestkoppen met een eendimensionaliteit waar Stephen King zich nog voor zou schamen willen deze kindermoordenaar maar wat graag in elkaar meppen. Net als in HALLOWEEN KILLS wil Green Michael Myers gebruiken als metafoor om mensen te laten zien hoe erg ze zelf zijn. En net als in KILLS heeft hij maar weinig vertrouwen in zijn publiek en komt steevast met de meest uitleggerige dialogen. ‘Toen jouw boeman verdween, hadden ze een nieuwe nodig’, roept de moeder van Corey boos tegen Laurie Strode, om de overeenkomsten tussen Michael en Corey nog maar eens te benadrukken. Laurie besluit om deze Corey voor te stellen aan haar kleindochter Allyson, die vervolgens binnen een fractie van een seconde smoorverliefd op de jongen wordt. Ze wil dat hij haar leert motorrijden en neemt hem mee naar een Halloweenfeestje. Het is jammer dat Allyson in deze hele trilogie ein-de-lijk iets te doen krijgt en daarvoor in zo’n suf en belabberd geschreven romantisch verhaaltje wordt gesodemieterd.
En Michael Myers? Die zit als Pennywise ergens in het riool uit te hijgen en komt er enkel voor de eindscène er even uit kruipen. Wat het hele plan van David Gordon Green om het eens helemaal anders te doen helemaal overhoop gooit, want alsnog sluit hij af met een inwisselbaar gevecht tussen Laurie en Michael. Dit zou de grande finale moeten zijn, maar de schermutselingen tussen mevrouw Strode en mijnheer Myers in HALLOWEEN: H20 of HALLOWEEN uit 2018 waren veel betere eindgevechten. Sterker nog, als het gaat om afsluiters van een trilogie is zelfs het problematische HALLOWEEN: THE CURSE OF MICHAEL MYERS (Joe Chappelle, 1995) een betere afsluiter dan deze HALLOWEEN ENDS.
Toen David Gordon Green in 2018 met zijn HALLOWEEN kwam tilde hij een behoorlijk beschadigde filmserie weer een beetje op. Met HALLOWEEN ENDS heeft hij de lat weer netjes op de grond gelegd. Dus om maar met een stukje positiviteit te eindigen, voor de volgende filmmaker die zich – ongetwijfeld zeer binnenkort – aan de zoveelste reboot van HALLOWEEN gaat wagen: het kan vanaf nu alleen maar bergopwaarts.
Distributie: Universal. Release NL/B: 13 oktober 2022. Copyright: Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 oktober 2022.
