Misschien dat HALLOWEEN: H20 de laatste film wordt die mag meesurfen op het golfje van succesvolle teen horror pics, krap twee jaar geleden op gang gebracht door Wes Craven’s SCREAM. Want na SCREAM 2, I KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER en dit zevende deel uit de HALLOWEEN-reeks lijkt het tij voor het genre inmiddels gekeerd.
De magere omzetten van vergelijkbare formulefilms als DISTURBING BEHAVIOR en URBAN LEGEND maken de vooruitzichten voor het nog uit te brengen I STILL KNOW WHAT YOU DID LAST SUMMER er niet zonniger op, al profiteert die film uiteraard van de naamsbekendheid van de voorganger. En mocht I STILL KNOW. . het onverhoopt niet redden, hoe moet het dan verder met SCREAM 3?
Ondertussen kan Jamie Lee Curtis, hoofdrolspeelster en initiatiefneemster van HALLOWEEN: H20, terugkijken op een geslaagde missie. Commercieel gezien dan, want deel 7 mag een fractie beter zijn dan de laatste drie afleveringen, de finesse van John Carpenter’s origineel is in de regie van Steve Miner ver te zoeken. Miner, die begin jaren ’80 de delen 2 en 3 uit de FRIDAY THE 13TH-reeks voor zijn rekening nam, werkt niet alleen ongeïnspireerd de verplichte figuren van het genre af, maar wordt ook nog eens gehinderd door een bedroevend oppervlakkig scenario waarin alleen het personage van Curtis enige diepgang krijgt.
De tiener die twintig jaar eerder het door haar krankzinnige broer Michael Myers aangerichte bloedbad overleefde, loopt inmiddels tegen de veertig, heeft een zoon van 17 en is onder een nieuwe naam directrice van een privé-school. Maar of je je nu Laurie Strode of Keri Tate noemt, het verleden laat zich uitwissen noch veranderen. En dus brengt Michael, alvorens zich in levende lijve aan te dienen, zijn zuster al menig bezoekje in haar nachtmerries. Gevolg: Laurie (of Keri) heeft een medicijnkastje vol kalmeringsmiddelen die ze pleegt weg te spoelen met flinke hoeveelheden alcoh
Met het vakkundig uit evenwicht brengen van het hoofdpersonage hebben de scenaristen (die overigens naar een idee werkten van SCREAM-auteur Kevin Williamson) hun kruit wel zo’n beetje verschoten. Er is in elk geval te weinig overgebleven om de comeback van Michael Myers met voldoende spektakel en suspense op te luisteren. Zoals verwacht mocht worden hakt gemaskerde Michael driftig om zich heen, maar alleen in de scène waarin een potentieel slachtoffer zich via een etenslift uit de voeten probeert te maken, is heel even sprake van daadwerkelijke spanning. Het einde van de film zullen we niet verklappen, al kan wel worden gemeld dat voor nóg een comeback toch op z’n minst een Dr. Frankenstein zal moeten worden ingeschakeld. In het horrorgenre is niets onmogelijk, zoals bekend, behalve wanneer het publiek te kennen geeft voorlopig wel weer even genoeg te hebben van bijlzwaaiende maniakken. En die kant lijkt het op te gaan.
Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #37, september/oktober 1998.
