Kent de wanhoop een geur? Zo ja, dan is het deze geur die opstijgt uit HALLOWEEN: THE CURSE OF MICHAEL MYERS (om redenen van continuiteit ook bekend als HALLOWEEN 6 THE CURSE OF MICHAEL MYERS).
Het probleem is dat Michael Myers, alias The Shape, in de voorgaande vijf delen familie, aangetrouwde familie, minnaars, vrienden, kennissen en vage bekenden van Laurie Strode om het leven heeft gebracht (zodoende de populatie van Haddonfield drastisch uitdunnend). Daarmee is het reservoir van kandidaten voor Michael’s nietsontziende moordlust drooggelegd. Er rest scenarist Farrands niets anders dan karakters (lees: kanonnenvlees) aan te slepen, die in de oorspronkelijke halloween (1978) een geringe, marginale rol speelden of in die film alleen maar werden genoemd. Zo was Tommy Doyle (Rudd), die in deel 6 het voortouw neemt, ooit de kleuter voor wie Laurie Strode als babysit fungeerde toen alle ellende met Michael Myers losbarstte: karakter-recycling bij uitstek.
Van soortgelijk scenaristisch stuntwerk bakt Farrands nóg een paar broodjes. Om enig licht in de algehele conceptuele chaos te scheppen, vangt HALLOWEEN 6 aan met een commentaarstem, die de complexe voorgeschiedenis nog eens uit de doeken doet, en meteen de paranormale accenten aanbrengt, die van Michael Myers een mythische figuur maken. Teneur: We’re all gonna die, so sit back, relax, and enjoy the ride. Personages ondernemen de stompzinnigste acties om aan Michael Myers te ontsnappen, resulterend in bloedige catastrofes, waarop door getuigen in dolle, gierende paniek wordt gereageerd, een reactie die men slechts seconden later volledig schijnt te zijn vergeten om dan opnieuw over te gaan tot de stompzinnigste acties om enz. enz. Zo blijft de killing-cyclus zich herhalen als een wezenloos automatisme ad absurdum.
Het enige dat in halloween 6 nog getuigt van enige zin voor suspense is John Carpenter’s muzikale ‘Halloween’-thema, opgenomen in Alan Howarth’s score. Kijkers, wier herinnering verder teruggaat dan JURASSIC PARK, herkennen in éen der personages wellicht de weinig geziene actrice Susan Swift, het titelkarakter uit Robert Wise’s AUDREY ROSE (1977). Zes jaar was zij toen; 24 is zij nu. Tijd vliegt.
Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #26, oktober/november 1996.
