Na een reeks gefaalde sequels en overbodige remakes keert Michael Myers op gepaste (bloedige) wijze terug naar Haddonfield. En het is fijn thuiskomen. Zowel voor The Shape als voor de kijker. Regisseur David Gordon Green en co-scenarist Danny McBride brengen het geheel terug naar de basis.
De handvol verloren zielen die gek waren op overbodige ongein als de Thorn-sekte, de té uitgebreide Strode-familie of een karate-kicking Busta Rhymes waren dus bij voorbaat al verloren. Gelukkig! Vergeet alles en waar zijn we nu?
Veertig jaar na de gruwelijke babysittermoorden in Haddonfield maakt het kleine stadje zich opnieuw op voor Halloween. Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) leeft sinds die bewuste helse nacht als een teruggetrokken kluizenaar, totaal vervreemd van haar dochter Karen (Judy Greer) en kleindochter Allyson (Andi Matichak). Al die jaren heeft ze zich echter voorbereid op de dag dat ze weer oog in oog zal staan met Michael Myers, de gemaskerde psychopaat die verantwoordelijk was voor de bloedige moorden. Via enkele enthousiaste podcasters ontdekt Laurie dat Myers zal worden overgebracht naar een alternatief gesloten centrum. Uiteraard gaat het een en ander grondig mis en Myers ontsnapt… met alle gruwelijke gevolgen van dien.
Soms staan de sterren goed en is er geen reden tot twijfel. Toen vorig jaar met de nodige trots aangekondigd werd dat niemand minder dan Jason Blum (PARANORMAL ACTIVITY, GET OUT) een nieuwe Halloween-sequel zou produceren, waren de fans van het allereerste uur een beetje sceptisch. Het bericht dat David Gordon Green (PINEAPPLE EXPRESS, YOUR HIGHNESS) zou regisseren, naar een scenario van hemzelf in samenwerking met komiek Danny McBride (TROPIC THUNDER, THIS IS THE END), deed ook nog de nodige wenkbrauwen fronsen. Bij uw schrijvende dienaar van dienst echter niet, want als iemand een frisse wind door de oude krochten van deze veertig jaar oude horrorfranchise kon laten waaien, dan zouden het deze twee heerschappen misschien wel kunnen zijn. De twijfels bij alle sceptici smolten dan ook als sneeuw voor de zon toen bleek dat niet alleen originele scream queen Jamie Lee Curtis weer haar opwachting zou maken, maar dat ook de originele vader van de succesvolle franchise – John Carpenter himself – zou terugkeren als producent én als componist van de muziek, samen met zijn zoon Cody.
Green en McBride maakten de baldadige beslissing dat deze nieuwe HALLOWEEN een directe sequel zou worden op Carpenters onsterfelijke origineel, en dat de (vaak inferieure) sequels/remakes volledig buiten beschouwing zouden worden gelaten. Starten met een schone lei heet dat dan. Hoewel, HALLOWEEN 2018 bevat zoveel overduidelijke knipogen naar het origineel, en zelfs naar enkele van de betere sequels (HALLOWEEN III: SEASON OF THE WITCH!), dat het niet te ontkennen valt dat Green en McBride échte fanboys zijn. Het geheel is gelukkig gestript van overtollig vet, en zaken die werkten in de klassieker uit 1978 worden behouden, weliswaar met een likje verf. De film neemt de tijd om het verhaal te laten ontplooien, en wisselt klassieke traag opbouwende shots af met enkele ijzingwekkende voyeuristische camerabewegingen, zodat je als kijker middenin de horror wordt geplaatst. Enkele typische clichés worden vakkundig op zijn kop gezet, terwijl andere gewoon uitspelen zoals je verwacht – omdat het nu eenmaal zo moet in dit genre. Superspannend werd het voor mij helaas bijna nergens, maar de film staat gelukkig bol van sfeer en inventieve slash- en stalksequenties.
De dialogen zijn verder fris en vaak messcherp, met een snuifje humor op gepaste momenten. De cast is in puike vorm, met op kop Jamie Lee Curtis, die een ware dijk van een performance neerzet. Strode was nooit een zwak personage. Verre van zelfs! Maar in deze Halloween gaat Curtis bijna de Sarah Connor-toer op met haar vertolking, zonder té Rambo te zijn. Het is een mooie mix van kracht, tragiek en rauwe menselijke emotie, en bijna een metafoor van het effect van geweld op mensen. Die rauwe kracht komt trouwens ook netjes terug in de portretteringen van Judy Greer en Andi Matichak. Want deze HALLOWEEN is net zoals destijds een prent met sterke vrouwen. Dat gezegd hebbende: ook Will Patton is goed gecast als officer Hawkins. Daar recht tegenover staat alleen de prestatie van ene Haluk Bilginer, die de ergerlijke Sam Loomis-kloon dokter Sartain speelt, maar gelukkig blijft zijn aandeel in de hele film relatief beperkt. Man of the hour Michael Myers wordt gelukkig wel met verve gespeeld door James Jude Courtney en er is een fijne bijdrage van originele Shape-acteur Nick Castle.
The Shape blijft zoals het hoort meestal verborgen in de schaduwen, maar zelfs in de paar sequenties in zonnig daglicht is Michael Myers eindelijk weer zijn angstaanjagende zelf. Dat heeft uiteraard veel te maken met het masker. Een van de onsterfelijke mysteries van de HALLOWEEN-franchise was de inconsequente reeks maskers in de eerdere sequels. Je zou denken: een masker is toch maar een masker? Maar niets is minder waar. Het wereldberoemde William Shatner-masker met uitgeknipte ogen uit de originele HALLOWEEN was destijds misschien een zogenaamd gelukkig toeval, maar dat neemt niet weg dat Myers er nooit angstwekkender heeft uitgezien dan in dat origineel uit 1978. In veel van de opvolgers leek het masker uit een goedkope carnavalshop te komen, maar hier heeft het weer helemaal de juiste look, weliswaar wat meer versleten. Nog altijd niet versleten is de iconische score, die een moderne update kreeg van de originele componist John Carpenter, zijn zoon Cody en diens partner-in-crime Daniel A. Davies. Dat klassiek-ritmische thema onderstreept de horror op gepaste wijze en zorgt na al die jaren nog steeds voor de nodige kippenvelmomenten.
Jammer dat het veertig jaar heeft moeten duren, maar met HALLOWEEN 2018 leveren Green en McBride eindelijk een sterke sequel af, die zonder blikken of blozen naast het origineel kan staan. Michael Myers is thuisgekomen.
Distributeur: Universal. Release BE: 24 oktober, NL: 1 november 2018. Copyright: Steve de Roover. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 23 oktober 2018.
