Er zijn van die filmtitels die zich lang van tevoren aandienen, op de golven van vage geruchten en word-of-mouth. Enge films, te eng voor woorden. Of goor, of allebei.
THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE was de eerste klassieke griezelfilm die ik met zo’n vooroordeel bekeek en hij viel niet tegen: ik werd prettig getraumatiseerd door horror zoals ik die nog nooit gezien had. De hele gebeurtenis, van het huren van de band in een groezelig, op porno ingericht videotheekje, tot en met de feitelijke vertoning, lang nadat mijn ouders naar bed waren gegaan, kende een strenge eenheid van sfeer, van horror. Later maakte ik hetzelfde mee met bijvoorbeeld NIGHT OF THE LIVING DEAD (verdomd, er liepen mensen weg uit de voorstelling), DON’T LOOK NOW, THE DRILLER KILLER en HENRY: PORTRAIT OF A SERIAL KILLER. De sensatie die deze films teweeg brachten werd veroorzaakt door de ijzersterke combinatie van schokkende horror en manipulatieve kwaliteit.
Niet alle films die ik op deze manier leerde kennen, vielen goed. De zombies van Fulci hebben mij nooit kunnen bekoren en evenmin de kannibalen van Deodato c.s. (had ik dat al niet ’s gezegd?). En tot nu toe heb ik me ver van de mondo-films gehouden. Dus zette ik mij met tegenzin maar plichtbesef voor FACES OF DEATH IV, de nieuwste aflevering in de reeks films die gretig inspeelt op het onuitroeibare voyeurisme van de mens, de oerfascinatie die ons schaapachtig starend kringen doet vormen rondom steekpartijen, verkrachtingen en verkeersongelukken.
Het leek me verstandig me te wapenen tegen de verwachte ellende, dus kocht ik voor de gelegenheid zo’n tv-tje met scherm op postzegelformaat. En warempel, het viel nog wel mee, met een oordopje in, voorovergebogen op de bank gezeten, met mijn hoofd tussen mijn knieën (braakhouding) en het apparaatje op de vloer voor me. Het viel mee zoals een tandartsbezoek meevalt, als er maar drie gaatjes worden gevonden, in plaats van een verwacht minimum van vijf. FACES OF DEATH pretendeert een kijkje achter het laatste scherm te bieden: hoe mensen en dieren (gewelddadig) aan hun eind komen en wat daarna hun lot is.
Voor de liefhebbers: de mijnramp, het ongeluk met de autokrik (afgescheurde arm), het net iets te lange bungy jump-koord, de overvaller die stikt in de luchtdichte kluis, de reusachtige toxic leech, de executie op de electrische stoel, het mensenoffer van de Papoea’s en de FBI-overval op een drugscultus zijn allemaal fake. En de scène waarin een Russische boer wegens een belastingschuld van twintig gulden met behulp van paarden wordt gevierendeeld is overduidelijk pre-Perestroika. Maar er zijn ook èchte beelden, van vliegtuigongelukken, rellen in het Verre Oosten (where life is cheap) compleet met brandende Koreaanse politieagent en door tank verpletterde demonstrant, Vietnamese hondeneters en een robbertje varkensslachten.
Ik hoop dat ik met deze samenvatting niet teveel van de plot verklapt heb en het zal mij benieuwen welke filmische nuances ik nu weer over het hoofd heb gezien. Het zal toch niet de felrealistische Dr Lewis Flellis zijn, die handenwringend en met uitpuilende ogen de sterfscènes aan elkaar praat? FACES OF DEATH IV is aanbevelenswaardig voor die avontuurlijke geesten die op zoek zijn naar de ultieme grens van wansmaak, geweld en horror, zij het uitsluitend als opwarmertje voor the real stuff zoals geboden in GUINEA PIG en MEN BEHIND THE SUN. Een waarschuwing voor deze harddrug-gebruikers: dames en heren, gebruikte naalden s.v.p. …in the gutbucket.
Copyright Gorehound. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #4, december 1992.
