Het moet maar eens gezegd: (doods)angst is een net zo geldige emotie als liefde, haat of lust en behoort terecht tot de grote filmthema’s. Griezelfilms zijn voer voor onze fascinatie met de dood. Zij bieden loutering èn escapisme, een mooie combinatie. Voor mensen die op een andere manier (of liever helemaal niet) met de dood omgaan is horror aanstootgevend.
Fans kunnen daar een zeker plezier aan beleven, want dit maakt hun geliefde genre gezellig subversief, maar het taboe-doorbrekende element in griezelfilms is altijd bijzaak gebleven. Tot voor kort. Teleurgesteld in de voorspelbare produkten van Hollywood heeft een grote groep liefhebbers zijn aandacht verlegd naar met name Europa. Vol trots herwaarderen wij onze obscure Italianen, Spanjaarden en Duitsers. Helaas zijn de trendvolgers weinig kieskeurig: kannibalen-, mondo-, sexchange- en women-in-prison-films, zelfs porno, alles wordt verslonden als was het geniaal en daarbij heeft een vreemde omkering van waarden plaats. Slecht is leuk, onbegrijpelijk is diepzinnig, ethiek in een ver land is onze zaak niet (beesten villen en dat filmen mag als het maar door bijvoorbeeld Italianen in Zuid-Amerika gebeurt). Werkelijkheid van verre is onze fantasie. Zonder te willen moraliseren, stel ik dat werkelijkheidszin en ethiek belangrijker zijn dan het schokkend vermogen van een film. Realiteit en verbeelding moeten gescheiden kunnen worden, anders zitten op den duur de psychopaten in de bioscoop en de monsters voor de buis.
De Duitse regisseur Jörg Buttgereit is zo’n Europeaan die meesurft op de nieuwe cultwave. Zijn debuut NEKROMANTIK (1988) is een film zonder visie of boodschap, de necrofilie is slechts bedoeld om te schokken. NEKROMANTIK 2 biedt meer van hetzelfde en is, net als zijn voorganger, een foute horrorfilm. Hij zal er bij de Buttgereit-fans wel ingaan, maar zij zijn in de war: een doorbroken taboe maakt een film niet automatisch bezienswaardig. Buttgereits films getuigen weliswaar van een buitengewoon morbide geest, maar ze zijn plotarm, fantasieloos gefilmd, apathisch geacteerd, bevatten beroerde pogingen tot zwarte humor en irritante pianomuziek op de soundtrack. Wat overblijft is een kijkje in de geest van een griezelig filmmaker. Waar Buttgereits fictie ophoudt en zijn vreemde preoccupatie begint is onduidelijk. En schokkend? Ach, de film is wel walgelijk, maar zelfs het tongzoenen van een tot zwarte zeep ontbonden lijk of het moeizaam afzagen van een hoofd wordt, mits slecht in beeld gebracht, een vervelend schouwspel.
Denk dan eens aan de grote shockers uit de filmgeschiedenis: PSYCHO, NIGHT OF THE LIVING DEAD, THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE, HENRY: PORTRAIT OF A SERIAL KILLER. Ongeacht hun genre stuk-voor-stuk heel goede films. NEKROMANTIK hoort in dit rijtje niet thuis. Maar voor de fans zal dat wel een compliment zijn. Zij vinden het wel lekker… in the gutbucket.
Copyright Gorehound. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #2, augustus 1992.
