Quentin Tarantino trakteert ons weer op snelle dialogen, filmhommages en algehele coolness. Kurt Russell is de vrouwenhatende stuntman Mike en zijn auto is DEATH PROOF, maar het duurt jammer genoeg even voordat de film de remmen losgooit.
We volgen in DEATH PROOF aanvankelijk drie ruige meiden die tijdens een avondje stappen in de Texas Chili Parlor belanden. Ze schelden, zuipen en geilen de tent op, terwijl buiten een zwarte Chevy Nova dreigend langzaam voorbijrijdt. Op de motorkap geschilderd… een doodshoofd. In de bar meldt zich ook de eigenaar, Stuntman Mike. Kurt Russell speelt een akelig gestoorde stuntman die opgeeft over zijn ‘death proof’-vehikel waarin hij iedere botsing overleeft. Het zal dan ook niet verbazen dat hij de dames in hotpants al dra naar het leven staat – met zijn auto als moordwapen.
DEATH PROOF is zoals bekend de helft van GRINDHOUSE, de hommage van Tarantino en Robert Rodriguez aan de Amerikaanse bioscopen waar in de jaren zeventig hoofdzakelijk films te zien waren vol schuldig vermaak. Kwamen die films vol seks en geweld meestal als double bills, wij zullen in Nederland helaas tot 16 augustus moeten wachten op Rodriguez’ bijdrage PLANET TERROR. Daar staat dan weer tegenover dat we hier de lange versie van DEATH PROOF, 110 minuten, mogen zien. Inclusief de lapdance van Vanessa Ferlito, en dat maakt dit eerbetoon aan jaren zeventig-trash zeker geslaagd.
Maar het is daarnaast ook een echte Tarantino. Voral de eerste helft van de film zit weer vol hippe muziek, snappy dialogen en cinefiele verwijzingen. Soulzanger Joe Tex, de Britse hippies Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick and Titch, Ennio Morricone en Serge Gainsbourg fleuren de handelingen muzikaal op, terwijl bekenden uit eerdere Tarantino-films elkaar verbaal aftroeven. James Parks mag, net als in KILL BILL, de rol van sheriff Edgar McGraw spelen, bijgestaan door ‘son number one’. Tarantino speelt zelf een rolletje en ook bevriend regisseur Eli Roth (HOSTEL) doet mee. En verder zijn er dialoogflarden uit PULP FICTION en een KILL BILL-ringtone te horen. Leuk natuurlijk, maar probleem is wel dat we ondertussen maar tussen de vier muren van de Texas Chili Parlor blijven zitten, waar welbeschouwd niet zo heel veel te beleven valt.
Gelukkig brengt Kurt Russell er, letterlijk, weer de vaart in. Met het indrukwekkende litteken op zijn gezicht en de woorden ‘Icy Hot’ op zijn jasje, is hij op charmante wijze verschrikkelijk angstaanjagend. Hij knalt ons frontaal naar de tweede helft. Ook Tarantino komt dan ter zake: DEATH PROOF is op z’n best als ode aan de car movies van de jaren zeventig. Het regent titels: GONE IN 60 SECONDS, WHITE LINE FEVER, DIRTY MARY CRAZY LARRY en vooral VANISHING POINT. Uit die laatste film komt Kowalski’s witte 1970 Dodge Challenger, waarmee een nieuw groepje dames, allemaal werkzaam in de filmindustrie, een krankzinnige stunt uithaalt totdat Stuntman Mike hen komt lastigvallen. In de luidruchtige finale vol adembenemende stunts toont Tarantino niet alleen zijn liefde voor mooie wagens, blikschade en snelheid, maar vooral zijn fascinatie voor het vak van stuntman of -vrouw op de filmset. Want meer nog dan van Russell, is DEATH PROOF de film geworden van Zoe Bell. In KILL BILL was deze Nieuw-Zeelandse stuntvrouw nog de stand-in van Uma Thurman, in DEATH PROOF debuteert ze als charismatische powergirl (en doet ze uiteraard haar eigen stunts). Met Bell en Russell maakt Tarantino in ieder geval weer zijn reputatie waar dat hij een goed oog heeft voor acteurs. Voor de rest in DEATH PROOF minder verrassend dan je zou willen, maar nog altijd knap geregisseerd en retecool.
Di: A-film (BE: 6 juni / NL: 7 juni)
Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 30 mei 2007.
