Owen heeft zelfmoord gepleegd en zijn vrouw Beth (Rebecca Hall) weet niet waarom. Dat ze niet weet wat hem kwelde foltert Beth nog meer dan zijn dood. Waarom deed hij dit? Zij was degene met de duistere gedachten, hij haalde haar juist altijd uit de put.
In het eerste halfuur van THE NIGHT HOUSE, de nieuwe film van David Bruckner, is dat de centrale vraag. Beth wordt verder gemotiveerd om dit mysterie op te lossen wanneer ze vreemde geluiden begint te horen, deuren vanzelf dichtgaan en haar geluidssysteem hun lievelingsnummer midden in de nacht ineens afspeelt. Ook heeft Beth rare dromen. Zou het Owen kunnen zijn, die als geest is achtergebleven en probeert met haar te communiceren? Of is het een andere aanwezigheid, met andere bedoelingen?
Op eerste gezicht lijkt THE NIGHT HOUSE simpelweg het gebruikelijke pad te vervolgen dat al zo veel spookhuisverhalen hebben gedaan. Neem de taglines bijvoorbeeld; “Get out of the house” en “The truth will surface”. Dat kun je zeker toepassen op veertig procent van alle horrorfilms ooit gemaakt. Ik moest vooral denken aan de Netflix miniserie THE HAUNTING OF HILL HOUSE (2018), waar het camerawerk ook geweldig gebruik maakte van de achtergrond. HILL HOUSE plaatste geesten in allerlei hoeken en gaten voor de oplettende kijker, THE NIGHT HOUSE houdt het frame daarentegen juist leeg en open. Rebecca Hall wordt gefilmd met shot-reverse shot, terwijl er niemand is om een gesprek mee te voeren. Op deze manier worden we ervan overtuigd dat er iets constant bij haar is, zelfs in haar volledige zelfisolatie. Het speelt zich ook niet af in een imposant, Shirley Jackson-geïnspireerd landhuis, maar een knus houten huis aan het meer, speciaal ontworpen door Owen. Omdat haar man het met zijn eigen handen heeft gebouwd voor haar vindt Beth had moeilijk om het huis achter te laten. Het zal wel haar verbeelding zijn dat ze een identiek huis aan de andere kant van het meer ziet liggen. Toch?
Aanvankelijk komt de film over als een recht voor zijn raap spookverhaal, maar al snel zwenken we in een andere, interessantere richting af. Hier komen ook de parallellen met Ari Asters HEREDITARY (2018) naar voren. Dé horror hit van 2018 bracht familietrauma’s samen met occulte beramingen en werd vooral gestuurd door het briljante acteerwerk van Toni Collette. Rebecca Hall geeft een soortgelijk geweldig, maar ietwat minder explosief optreden. Haar verdriet, neerslachtigheid en groeiende paranoia worden zo overtuigend overgebracht dat ze de kijker moeiteloos door de film leidt. Toni Collette terzijde gesteld, ik ben nog steeds niet helemaal overtuigd van HEREDITARY’s status en ik durf zelfs te stellen dat THE NIGHT HOUSE beter werkt als verhaal, juist omdat het wat simpeler in elkaar steekt. De metafoor waar de film uiteindelijk om draait is nauwelijks een metafoor, zo letterlijk wordt ermee omgegaan. Maar niet alles hoeft Tarkovsky te zijn, niks mis met een horror drama die de jumpscares goed weet te gebruiken.
Dit was al eerder het geval met Bruckners vorige film THE RITUAL (2017), dat folk horror en oude goden gebruikte om spijt en zelfvertrouwen aan te kaarten. In THE RITUAL pasten onderwerp en subgenre niet echt als puzzelstukjes in elkaar, maar THE NIGHT HOUSE slaagt hier zeker wel in. Op basis van verschillende studies is gebleken dat de kans op zelfdoding vergroot wanneer een naaste kiest om uit het leven te stappen, en het lijkt alsof de schrijvers Ben Collins en Luke Piotrowski dit in hun achterhoofd hadden. Naarmate de paranormale waarheid over Owens schaduwleven naar boven komt blijft het verbonden met Beths depressie en nihilisme. Dat Collins en Piotrowski eerder een script voor een geannuleerde HELLRAISER reboot hadden geschreven is dus geen echte verrassing. (Samen met Bruckner mogen de twee schrijvers alsnog aan de nieuwe HELLRAISER gaan werken.) THE NIGHT HOUSE is misschien geen gore festijn met haken aan kettingen, maar je hebt wel een prachtig opgenomen verhaal over verlangen naar wat er ligt aan de andere oever van de rivier Styx. Of in dit geval, aan de andere oever van het meer.
Distributie: Searchlight Pictures. Release NL: 16 september 2021. Copyright Jons Klaessens. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 16 september 2021.
