Van de schrijvers van A QUIET PLACE staat er groot op de poster van HAUNT. Dat zal schrijf- en regieduo Scott Beck en Bryan Woods de komende tijd nog vaker overkomen, al doen ze met deze spookhuisslasher een aardige poging aan die schaduw te ontsnappen.
Wat als gruwelijkheden van een kermisspookhuis echt zouden zijn? Het is uitgangspunt waarmee schrijvers en regisseurs Scott Beck en Bryan Woods in HAUNT een ingenieus spel spelen wanneer zes sensatiebeluste studenten op Halloweenavond besluiten er eentje te bezoeken. Lachen toch, zo’n horrordoolhof waarin je door acteurs in clown kostuums en opspringende skeletten bang wordt gemaakt. Maar de taferelen die de zes zien zijn soms wel heel overtuigend. En dat een van ze meteen in de duisternis verdwijnt, dat hoort toch ook gewoon bij de show?
Beck en Woods timmeren al jaren aan de weg als scenaristen van genrefilms. Dat ging met up and downs, maar sinds hun werk aan John Krasinski’s A QUIET PLACE lijkt hun doorbraak definitief. Die film noemden ze zelf elevated horror, terwijl HAUNT, dat gelijktijdig ontwikkeld werd en door de twee gezamenlijk geregisseerd werd, een gritty B-picture moest worden.
Vooral de eerste helft van HAUNT slaagt daar behoorlijk in: met veel gevoel voor sfeer en groepsdynamiek laten Beck en Scott de zes studenten zich door de roestige en steeds nauwer wordende tunnels van het spookhuis bewegen. Want niet alleen die tunnels worden nauwer, ook de aanvankelijk luchtige sfeer slaat steeds verder om. Want het zou toch niet dat het meisje echt vermoord is… En die schreeuw in de verte, die klinkt nogal echt… En waarom is er toch maar geen nooduitgang in het gebouw… De vragen gaan steeds meer knagen bij de zes, terwijl de tred steeds aarzelender en voorzichtiger wordt.
Die claustrofobie en opgejaagdheid houdt HAUNT lange tijd vol. En daarbij geeft zo’n horrordoolhof de mogelijkheid voor een paar ingenieuze horrorscènes, waarbij vooral het werk van Tobe Hooper een inspiratiebron lijkt te zijn geweest. Zie bijvoorbeeld de lugubere man met kettingzaag die door het gebouw rondspookt. Maar ook: een heks achter glas die een jonge vrouw verminkt, of de tarantula’s die uit een valdeur naar beneden vallen. Het donkerrode kleurenpalet van cameraman en horrorspecialist Ryan Samuel (o.a. WE ARE WHAT WE ARE) benadrukt daarbij de steeds verdere aftocht in de gevarenzone.
Zo groeit HAUNT tot een volwaardige film waarmee Beck en Woods makkelijk op eigen benen kunnen staan. Al is in de manier waarop trauma’s uit het verleden het verhaal een emotioneel gewicht geven duidelijk een parallel te trekken met A QUIET PLACE. Want HAUNT speelt dan misschien in een spookhuis, het verhaal draait om Harper (Katie Stevens) die op Halloweenavond eigenlijk het huis niet uit wil nadat haar alcoholische vriendje haar een blauw oog heeft geslagen. Iedereen vind haar maar een zwakkeling, maar in een horrordoolhof zijn het juist de argwanende zielen die een stapje voor hebben.
Voor het grootste deel is HAUNT een uitstekend spel met verwachtingen, totdat de stukjes in de grimmige laatste akte in elkaar vallen. Ik was niet helemaal overtuigd door de onthulling die Scott en Woods aan ons presenteren, maar ook daar worden onze verwachtingen over maskers en monsters op de proef gesteld. En wat dan nog, het eerste deel is spannend genoeg om je de hele film door te slepen.
Distributeur: Splendid (BE: 23 oktober, NL: 17 oktober 2019). Copyright Guus Schulting. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 17 oktober 2019.
