Debuterend regisseur Wes Ball geeft een sterk visitekaartje af met een eenvoudig, efficiënt verteld scifi-actieavontuur, spannende set-pieces, geslaagde cgi en een eerste deel waarvan je meteen het vervolg wilt kennen. “W|C|K|D is good.”
Thomas (Dylan O’Brien) komt naar boven met de goederenlift. Hij is bewusteloos en zijn geheugen is gewist. Wanneer hij zijn ogen weer opent, bevindt hij zich in het hart van een immens labyrint. The Glade, bevolkt door een kleine gemeenschap van jongens die net als Thomas niet weten waarom ze hier zijn, stuurt iedere dag een groepje Maze Runners de doolhof in om te zoeken naar een uitgang. Zonder resultaat: na drie jaar weten ze alleen dat de enorme betonnen muren regelmatig verschuiven en dat in de gangen van het labyrint dodelijke biomechanische monsters rondlopen, The Grievers…
THE MAZE RUNNER is gebaseerd op het eerste deel van de Young Adult-trilogie van James Dashner en je zou vergelijkingen kunnen maken met THE HUNGER GAMES en de Griekse mythe over het Labyrint van Kreta en de Minotaurus, maar laat dat je niet weerhouden. De centrale premisse van THE MAZE RUNNER is een oude exploitatiefilm waardig: zie maar eens te ontsnappen uit deze dodelijke val. In de jaren tachtig hadden ze daar waarschijnlijk ‘Running Man’ Arnold Schwarzenegger voor gecast.
De nieuwe generatie ontleent zijn fanbase aan Teen Wolf (hoofdrolspeler Dylan O’Brien), MOON en CLASH OF THE TITANS (Kaya Scodelario als tegenspeelster Teresa) of Game of Thrones (Thomas Brodie-Sangster als Newt). Alleen Patricia Clarkson mag gelden als oudgediende. Ze heeft een kleine, raadselachtige rol in THE MAZE RUNNER. De acteurs doen hun werk goed, al is dit een film die weinig tijd verspilt met romantische subplots of karakterontwikkeling. Je leert Thomas net genoeg kennen om met zijn avontuur mee te kunnen leven. De vriendelijke Alby en de kleine Chuck zorgen voor drama. Alleen Teresa lijkt er, althans in dit deel, een beetje bij te bungelen. Ergens is dat toch jammer: qua diepgang zal de vergelijking met LORD OF THE FLIES of THE HUNGER GAMES in het nadeel van THE MAZE RUNNER uitvallen.
Gisteren publiceerden we een uitgebreid interview met regisseur Wes Ball. Zijn enige eerdere productie is een kort cgi-filmpje uit 2012. RUIN heeft dezelfde overwoekerde, post-apocalyptische architectuur die je in THE MAZE RUNNER aantreft en overtuigde de mensen bij 20th Century Fox van Balls talent. De doolhof, pas in de finale in zijn volledigheid getoond, maakt inderdaad indruk. Het duurt niet lang voordat Thomas zich, ondanks alle waarschuwingen, naar binnen begeeft. De eerste confrontatie met een Griever zet je op het puntje van je stoel: een razendsnelle jacht over, tussen en onder de met klimop begroeide en onvoorspelbaar schuivende betonmuren. Een latere scène met roterende staalbladen levert een al even opwindende set-piece op.
Ondertussen voert de film je ook kleine beetjes informatie die het mysterie groter maken. Is dit soms één grote Big Brother-episode? Wie zit hier achter? Waarom komt er opeens een meisje uit de lift omhoog, Teresa, met een briefje “She’s the last one”? Wat betekenen die flarden van herinneringen die Thomas soms heeft? Wat is er buiten het labyrint?
THE MAZE RUNNER is – ondanks de wat oppervlakkige personages – een heel onderhoudende film die blijft verrassen tot aan het open einde. Een sequel met nieuwe reveals lijkt me een uitgemaakte zaak. Voorlopig is dat reden genoeg om de boeken nog even niet te lezen.
Di: 20th Century Fox (Release BE 13 augustus, NL 25 september 2014) Copyright Barend de Voogd Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 24 september 2014.
