VOORPRET | Verfilmingen van Stephen King zijn uitstekend in te delen in drie categorieën: de meesterwerken (STAND BY ME, CARRIE, THE SHINING), de middenmoot (CHRISTINE, CREEPSHOW, FIRESTARTER) en de grote troep. We pikken er een paar uit die laatste categorie.
CHILDREN OF THE CORN franchise
In 1983 werd het verhaal Children of the Corn van King gebruikt voor de korte film DISCIPLES OF THE CROW (John Woodward). Een jaar later kwam de lange speelfilm van regisseur Fritz Kiersch. Zijn soms erg knullige CHILDREN OF THE CORN is niet de slechtste Kingverfilming denkbaar, maar de vervolgfilms werden steeds stompzinniger. Inmiddels zijn er negen afleveringen, inclusief een remake, en een tiende deel staat ook al klaar. Gezien de kwaliteit van de films vraag je je sterk af waarom net deze Kingverfilming zo’n franchise verdiende. De serie is vooral memorabel vanwege de vroege rollen van inmiddels wereldberoemde actrices als Charlize Theron, Eva Mendes en Naomi Watts.
DOLAN’S CADILLAC (Jeff Beesley, 2009)
Dolan’s Cadillac was een kort, maar sterk verhaal van King dat in 1993 in zijn verhalenbundel Nightmares & Dreamscapes verscheen. In 2009 werd het boekje verfilmd door de Canadese regisseur Jeff Beesley, met in de hoofdrol Wes Bentley als een man die wraak wil nemen voor de dood van zijn vrouw. Zijn lijdensweg in de voorbereiding van deze wraakactie – het sterkste deel uit het verhaal – komt totaal niet uit de verf. Maar nog slechter uitgevoerd is de schurk van het verhaal, Dolan. In het boek is het een mysterieuze, machtige en beangstigende figuur, in de film is het een zeikerige, verwende kleuter, vertolkt door een onuitstaanbare Christian Slater. Een slechtere castingkeuze had niet gemaakt kunnen worden.
DREAMCATCHER (Lawrence Kasdan, 2003)
Morgan Freeman is een boze militair met rupsen als wenkbrauwen, Thomas Jane telefoneert met een pistool, Jason Lee vecht met anusmonsters uit de ruimte, Damian Lewis is schizofreen en Donnie Wahlberg verstandelijk beperkt. DREAMCATCHER begint nog best aardig, maar als de buitenaardse wezens verschijnen wordt het één bespottelijke teringzooi. Lawrence Kasdan (scenarist van RAIDERS OF THE LOST ARK en THE EMPIRE STRIKES BACK) kon na deze film een poosje nergens aan de bak komen. Maar King zelf mag ook deels de schuld krijgen, want het boek is ook bepaald geen pareltje. King schreef het boek nadat hij een zwaar auto-ongeluk kreeg en zat naar eigen zeggen tijdens het schrijven ‘volgepropt met medicijnen’.
THE MANGLER (Tobe Hooper, 1995)
Het klonk als muziek in de oren van horrorfans. Een verhaal van King, verfilmd door Tobe Hooper (THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE) met Robert ‘Freddy Krueger’ Englund in de hoofdrol. Helaas staan King, Hooper en Englund niet garant voor een sterke horrorfilm, want THE MANGLER is vooral idioot. Maar wat wil je als de grote schurk van je verhaal een moordlustige vouwmachine is, die bejaarde medewerkers van een wasserij opslokt. Een schmierende Robert Englund in een laag make-up is de kwaadaardige eigenaar, terwijl Ted ‘Buffalo Bill’ Levine als klungelige politieman de mysterieuze moorden probeert op te lossen. En dan is er nog iets met een bezeten koelkast en het opofferen van een maagd.
CELL (Todd Williams, 2016)
In CELL, één van de meest recente Kingverfilmingen, zien we John Cusack en Samuel L. Jackson, die eerder samen in de Kingverfilming 1408 (2007) van Mikael Håfström te zien waren. CELL is een uiterst domme en zeer clichématige zombiefilm, die vooral tegen het einde helemaal ontspoort. Ondanks grote namen als Cusack en Jackson is het acteerwerk van erbarmelijk niveau. De acteurs lijken net zo verveeld als het publiek tijdens het aanschouwen van de film. CELL werd terecht door de meeste recensenten met de grond gelijk gemaakt.
DESPERATION (Mick Garris, 2006)
Mick Garris heeft flink wat Kingverfilmingen op zijn filmografie staan, maar hoge kwaliteit levert hij zelden af. Eén van z’n grootste miskleunen is DESPERATION, een film die het enkel moet hebben van een geinige rol van Ron Perlman aan de start van de film. Verder is DESPERATION een verzameling oninteressante en oppervlakkige personages, met als dieptepunt een vervelend gereformeerd rotjochie, dat het bloed onder je nagels vandaan haalt. De derde akte, en de belachelijke CGI die daarbij komt kijken, zijn zodanig bespottelijk dat je het enigszins aardige begin weer helemaal vergeet.
RIDING THE BULLET (Mick Garris, 2004)
Een andere mislukkeling op de CV van Garris is de film RIDING THE BULLET. Het korte verhaal van King was uitstekend geschikt voor een korte film, maar werd met zichtbare moeite gerekt tot een film van ruim anderhalf uur. Op alle fronten wordt de plank misgeslagen. De casting is flut (Barbara Hershey en Erika Christensen zijn ronduit slecht in hun rol) en sfeer of spanning zijn in geen velden of wegen te bekennen. Garris’ Kingverfilmingen als SLEEPWALKERS, THE STAND en THE SHINING zijn dan weliswaar geen pareltjes, maar op zijn minst ergens nog memorabel. Álles aan RIDING THE BULLET ben je na een paar uur alweer vergeten.
MAXIMUM OVERDRIVE (Stephen King, 1986)
Een film die je niet zo snel vergeet is het campy MAXIMUM OVERDRIVE. Vooral de trailer is legendarisch, als Stephen King overtuigend beweert dat hij beter zelf zijn boekverfilmingen kan gaan regisseren (want ja, wie zijn die Brian De Palma, Stanley Kubrick, David Cronenberg en John Carpenter nu helemaal?). Met cocaïne in praktisch al zijn poriën maakte de regisserende auteur een hilarisch slechte film over zelfrijdende vrachtwagens en bezeten speelgoedauto’s, frisdrankmachines en keukengerei. Het acteerwerk en de dialogen zijn ongekend slecht en als het stil is klinkt de soundtrack van AC/DC. King schaamt zich flink voor zijn regiedebuut en noemt MAXIMUM OVERDRIVE de slechtste adaptatie van zijn werk. Dat is het ook, maar het is tegelijkertijd ook één van de meest vermakelijke films om te zien.
