30 oktober 1969 (Halloween). Alan Parker (Jackson) studeert aan de universiteit van Maine en drijft daar vriend en vijand tot wanhoop met zijn ongebreidelde, morbide fantasie. Na een zelfmoordpoging stelt hij zich voor de Dood in zijn leven te hebben geroepen en dit beïnvloedt zijn bizarre geestesgesteldheid in nog heviger mate.
Als hem het bericht bereikt dat zijn moeder een beroerte heeft gehad, vertrekt hij onmiddellijk liftend naar het ziekenhuis in Lewiston, waar zij is opgenomen. Meer heeft Stephen King in zijn verhaal Riding the Bullet (te vinden in de bundel Everything’s Eventual) niet nodig om zich diep in te graven in de roerige jaren 1960-1970. Alans reis wordt zo een défilé langs politieke figuren, popidolen en rock ’n roll-ikonen; Vietnam-vredesmarsen, Nixon, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, John Lennon & Plastic Ono Band (‘What? The Beatles broke up?!’), Woodstock, Chrysler- en Dodge-modellen en een Plymouth Fury genaamd Christine, ‘gouwe ouwe’ singles, en die hele collectie doorschoten met en sterk gekleurd door Alans fantasie-verhitte jeugdherinneringen: de voortijdige dood van zijn vader, zijn obsessieve liefde voor zijn achterblijvende moeder (Hershey), zijn angst voor de achtbaan (de Bullet in kwestie; metafoor voor Alans aarzeling de volwassen wereld binnen te stappen), enz. En boven alles (in Kings woorden): ‘The need to cope with a mystery that can only be understood with the aid of a hopeful imagination. The mystery being the approaching death of a loved one – and, by proxy, your own.’ Een allegorie dus, over opgroeien, de jeugdjaren vaarwel zeggen en vrees voor de niet te doorgronden, schijnbaar arbitraire rol van de dood. Regisseur/scenarist Mick Garris heeft uit deze tombola van impressies een boeiende film samengesteld, die recht doet aan de externe en interne werelden waarin Alan leeft, en de wijze waarop beide elkaar beïnvloeden. Vooral Kings fort, het creëren van karakters waaraan in geestelijke zin een boutje of moertje is losgetrild, wordt in de film fraai gestalte gegeven (o.m. door David Arquette en de inmiddels 80-jarige Cliff Robertson). Let ook even op de sublieme nachtfotografie van de Canadese cameraman Robert New. Geheel op locatie gefilmd in Bangor (Maine, VS) en Calgary (Alberta, Canada). Mick Garris lijkt inmiddels stevig geïnstalleerd als Stephen Kings huisregisseur: op zijn naam staan SLEEPWALKERS (1992), THE STAND (1994; tv), QUICKSILVER HIGHWAY (1997; tv) en THE SHINING (1997; tv). *** Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #67, p34.
