Hoe pak je de update van een oude horrorklassieker het beste aan? Afgaande op de tientallen remakes van de afgelopen jaren zijn de mogelijkheden schier onbeperkt. De keuze die THE WOLFMAN maakt is eenvoudig en doeltreffend: doe maar normaal.
Van postmoderne kruisbestuiving, jachtige montage of overbodige 3D-foefjes is in THE WOLFMAN dus geen sprake. Dat mag best verrassend heten met een effectengoochelaar als Joe Johnston (JURASSIC PARK III) aan het roer. Misschien had Johnston niet zo heel veel meer in de pap te brokkelen. Hij moest op het laatste nippertje inspringen voor Mark Romanek, maker van het knappe ONE HOUR PHOTO. De personeelswissel is maar één van de vele problemen die de productie van THE WOLFMAN kende.
De remake van George Waggners klassieker uit 1941 had eigenlijk al drie jaar geleden in de zalen moeten verschijnen. De klassieke eenvoud, rust en rechtlijnigheid die THE WOLFMAN uitstraalt is een onverwachte meevaller voor een film die zolang in production hell vertoefde. Aan het bekende verhaal is alvast niet veel veranderd: verloren zoon Lawrence Talbot (Benicio Del Toro) keert vanuit Amerika naar zijn ouderlijk huis in Blackmoor terug omdat zijn broer op gruwelijke wijze is vermoord.
De ontvangst van zijn vader John (Anthony Hopkins) is koel en afstandelijk. Lawrence wordt in de bossen gebeten en verandert bij volle maan in een weerwolf. Van onverwachte plotwendingen moet deze remake het dus niet hebben. Talbots getroebleerde relatie met zijn vader, de onthulling van het grote familiegeheim en de ontluikende liefde voor zijn schoonzus (Emily Blunt) zijn bekend terrein. Dat de toch al labiele Talbot in het Victoriaanse Engeland in een emotionele boobytrap loopt, versterkt symbolisch zijn transformatie van romantische ziel in nietsontziend monster. De verbale spielerei die zich tussen vader en zoon ontspint, is daarbij overigens vuriger dan de fysieke maar aarzelend uitgewerkte aantrekking tussen zoon en schoonzus.
Want natuurlijk staat in deze monsterfilm niet zozeer het monster als wel de mens centraal, in conflict met wetenschap, anderen en zichzelf. Wat daarbij een beetje ontbreekt, is een iconografische scène zoals die waarin Frankenstein aan het meer neerknielt om naar zijn eigen spiegelbeeld te kijken. De introspectie van de weerwolfman beperkt zich tot de starende blik van Del Toro. Het beest krijgt dan weer wel zijn King Kong-moment, zoals voorspeld door een zigeunerin gespeeld door Geraldine Chaplin. Muze en monster krijgen hun omarming. Beauty killed the beast.
Van regisseur Joe Johnston hadden we vooral een cgi-festijn verwacht, maar met een klassieke Hammer-behandeling komt hij verrassend sterk uit de hoek. Heerlijk hoe de mist in en rond landhuizen, bossen, kastelen en grachten kringelt. Benico Del Toro’s transformatie in weerwolf (begeleid door een aan DRACULA schatplichtige score van Danny Elfman) mag dan computergestuurd zijn, het monster zelf is lekker old school Rick Baker en mag bloederig de klauwen en tanden in zijn slachtoffers zetten. Het gore-gehalte is dan weer wel helemaal eigentijds: op een (d)armpje meer of minder wordt niet gekeken.
Voor u ons van acute lycantropie begint te verdenken: helemaal perfect is THE WOLFMAN zeker niet. In de weegschaal met bijvoorbeeld Francis Ford Coppola’s DRACULA moet THE WOLFMAN het zeker afleggen. Maar wie over een wat bonkige montage, een pruttelend tempo en een flauwe finale heenkijkt, ziet dan misschien geen modern meesterwerk, maar wel een onverwachte meevaller.
DI: Universal (BE: 10 februari / NL: 11 februari)
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 19 februari 2009.
