Dat JURASSIC PARK III na SHREK de vermakelijkste blockbuster van deze zomer is, zegt meer over zijn concurrentie dan over de film zelf. De tweede sequel over de uit DNA gereconstrueerde dino’s is op de keper beschouwd een routinematige film.
Hoewel dit derde deel een aantal geslaagde verrassingen biedt, melkt hij de dino-formule nog verder uit dan Steven Spielberg in THE LOST WORLD zelf al deed. Weer belandt een groepje ongelukkigen in penibele situaties, weer zijn de kinderen verstandiger dan de volwassenen, weer viert het toeval hoogtij en weer weten de intelligentste homo sapiens de dinosaurussen uiteindelijk – ten bate van een vierde deel – te ontvluchten.
Tegen wil en dank wordt de in het vorige deel afwezige dr. Alan Grant (Neill) dit keer meegesleept in een zoektocht naar het (in een Spielberg-productie nooit ontbrekende) zoontje van het echtpaar Kirby (Leoni en Macy). De jongen is spoorloos verdwenen tijdens een parasailtochtje boven Isla Sorna, het experimentele eiland waar de dino-populatie na deel 2 heeft kunnen evolueren. Binnen een half uur zijn alle onbelangrijke personages ten prooi gevallen aan raptors, T-Rexen en (nieuw!) Spinosaurussen en moeten Grant, zijn assistent Billy (Nivola) en de Kirby’s al hun kracht en vernuft aanwenden om het niet af te leggen tegen de prehistorische predators.
JURASSIC PARK III duurt, in tegenstelling tot zijn voorgangers, amper anderhalf uur – een slimme zet, want langer dan 90 minuten was de boog niet gespannen gebleven. De eerder voor een Oscar (ELECTION) genomineerde scenaristen Payne en Taylor maken geen seconde vuil aan verklaringen: het hele publiek kent de conventies wel en wéét welke dreiging er van bijvoorbeeld een nest velociraptor-eieren uit gaat. Ook regisseur Johnston, die eerder onder meer verantwoordelijk was voor het zeer onderhoudende ROCKETEER en het indrukwekkende OCTOBER SKY, doet niet onder voor zijn illustere voorganger Spielberg. Hij weet de laffe Big Mac die JURASSIC PARK III stiekem is te serveren als ware het een vijfsterren-maaltijd. De Spielberg-protégé slaagt er bijna voortdurend in een onderhuidse spanning te bewerkstelligen die, zelfs al gebeurt er niets, de suggestie wekt dat er elk moment een moordlustige T-Rex in beeld kan springen. De twee hoogtepunten van de film zijn dan ook sterke staaltjes spannende cinema: een scène met een naderende Spinosaurus en een rinkelende gsm, en de introductie van de vliegende Pteranodons – een verrassing die weliswaar in de trailer en op de poster al wordt weggegeven, maar desondanks voor één van de meest effectieve scènes van de film zorgt. De even functionele als herkenbare muziek van componist Don Davis, die de JURASSIC PARK-thema’s van John Williams wijselijk in tact hield, en de nog steeds verbluffende special effects, doen de rest.
Copyright Robbert Blokland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #51, juli/augustus 2001.
