Twee jonge meisjes, een dominante religieuze vader en een oud familiegeheim. Twin Peaks meets FRAILTY, in een remake die toch compleet origineel is.
Droevig nieuws voor Frank Parker (Bill Sage) en zijn dochters Iris en Rose (Ambyr Chulders en Julia Garner). Moeder Emma (Kassie DePaiva) is flauwgevallen tijdens het boodschappen doen en verdronken in een diepe plas. Vader, dochters en zoontje Rory moeten zonder haar verder. En behalve het verdriet speelt er nog iets: een geheim dat de familie al jaren met zich meedraagt. Moeder had een taak, die Iris als oudste vrouw in de familie nu van haar zal moeten overnemen.
Uit het oude dagboek waaruit Rose voorleest aan haar kleine broertje, wordt duidelijk hoe de traditie ontstaan is en waarom hij voortgezet moet worden. Ook de strengreligieuze vader laat daar geen twijfel over bestaan. Maar Iris en Rose zijn er niet zo happig op. Wanneer de plaatselijke dokter onraad begin te ruiken, begint de zorgvuldig opgebouwde muur tussen de familie en de rest van het dorp langzaam maar zeker af te brokkelen.
Met films als MULBERRY STREET (2006) en STAKE LAND (2010) op zijn repertoire, geldt Jim Mickle al enige tijd als een regisseur om in de gaten te houden. In Schokkend Nieuws #107 publiceerden we een interview met hem. Met WE ARE WHAT WE ARE maakt hij de belofte meer dan waar. De film is een losse remake van de Mexicaanse film SOMOS LO QUE HAY (Jorge Michel Grau, 2010). Mickle en zijn vaste schrijfpartner Nick Damici (in de film ook te zien als Sheriff Meeks) maakten er een sfeervol, macaber verhaal van. IJzersterk acteerwerk, met name van de vader en zijn twee dochters, tilt de film nog een niveautje hoger. Bijrollen zijn er voor Michael Parks (Twin Peaks, KILL BILL) als Doctor Barrow en Kelly McGillis (TOP GUN, THE ACCUSED) als de goedbedoelende buurvrouw die te dichtbij komt.
Niet alleen de Doc komt uit Twin Peaks. De beelden van het stadje, met name de scènes in het lokale politiebureau, en de muziek die er gedraaid wordt, bewijzen dat de film beïnvloed is door de televisieserie. Mickle maakt daar in interviews ook geen geheim van. Het verhaal doet ook denken aan het schandelijk ondergewaardeerde FRAILTY (Bill Paxton, 2001), ook een film met een dominante en religieuze vader die het zijn kinderen moeilijk maakt. Toch voelt de film nergens gekopieerd, zelfs niet van het Mexicaanse origineel. Met een uitgebleekt kleurenpalet en veel lange takes in het claustrofobische huis en het grauwe stadje waar het constant regent, is WE ARE WHAT WE ARE een pracht om naar te kijken. Door de aanhoudende regen valt ook de elektriciteit steeds uit: een goed excuus voor veel kaarslicht en schaduwen. De stille witte meisjes bewegen zich als engelachtige spookjes door het huis, totaal overweldigd door hun nieuwe verantwoordelijkheden. Pas bij een onhandige flirt met de deputy realiseer je je dat Iris ook maar een gewoon tienermeisje is.
Na een behoedzame opbouw springt de film aan het eind nog even compleet uit de band, waarbij grafische beelden ook niet geschuwd worden. De laatste scènes zullen niet bij iedereen in even goede aarde vallen, maar zorgen er wel voor dat je alles opeens in een ander licht ziet.
Helemaal vlekkeloos is WE ARE WHAT WE ARE niet. Er zitten net iets teveel toevalligheden in de film. Hoe kan zo’n enorm geheim zo lang verborgen blijven in zo’n kleine gemeenschap? Zeker aangezien de dokter nu ineens wel erg snel verbanden legt en conclusies trekt. Die inconsistenties zijn Mickle en Damici vergeven. Hun volgende film, COLD IN JULY, is trouwens al klaar en ze werken ook aan een Hap & Leonard televisieserie. naar de boeken van Joe R. Lansdale. Ondergetekende rekent Lansdale tot haar favoriete schrijvers en kan dus niet wachten tot ook die in Nederland te zien zullen zijn. Want ook al doet WE ARE WHAT WE ARE je misschien de eetlust vergaan, dat het naar meer smaakt is een feit.
Di: Cinéart. (Release NL: 19 juni 2014) Copyright Marjan Westbroek. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 18 juni 2014.
