Monsterjager Van Helsing (Jackman) wordt door een geheim genootschap naar Transsylvanië gestuurd. Daar is graaf Dracula (Roxburgh), vampier met kinderwens, druk bezig Dr. Frankensteins onderzoek voor eigen doeleinden te gebruiken. Een titanenstrijdt ontbrandt…
Na THE MUMMY en THE MUMMY RETURNS maakte regisseur-scenarist Sommers opnieuw een keuze uit de klassieke filmmonsters van Universal. Niet meer tevreden met maar één of twee exemplaren gooide hij zijn boodschappenkarretje goed vol. Vampiers, weerwolven, baron Frankenstein plus monster, Jekyll en Hyde – alleen een reuzenhaai paste er niet meer bij. We krijgen dus waar voor ons geld, en daar komt bij dat deze klassieke horroriconen zich prima lenen voor een massale knokpartij. En aangezien iedereen ze al kent, kunnen de introducties nog kort blijven ook.
Maar omdat Sommers een eigen draai wil geven aan de oude legenden, maakt hij het zichzelf nodeloos moeilijk. De film is overvol en gaat veel te snel om de kijker de gelegenheid te geven alle nieuwe elementen te verwerken. Luttele minuten na een spectaculaire actiescène begint er namelijk alweer een nieuwe. Verwarring over het hoe en waarom is het gevolg. Een vampier die daglicht trotseert? Een weerwolf die weer in een mens verandert, zodra er een wolkje voor de maan schuift? Waarom gebruikt Dracula Frankensteins schepping als condensator?
Een paar goedgeplaatste adempauzes hadden wonderen kunnen doen, al was het maar om het gevoel van overvoering tegen te gaan. Stelt u zich het volgende voor: een op hol geslagen koets raast over een smal pad langs de rand van een peilloze afgrond in de bergen. Aan de ene open deur bungelt Van Helsing, aan de andere zijn medestrijdster Anna (Beckinsale), op het brandende dak probeert Frankenstein’s monster assistentie te verlenen, terwijl een harpij iedereen naar het leven staat. Oef. Het zou een daverende finale zijn in de meeste andere films, hier zijn we dan nog maar op de helft.
Dat het gejakker ten koste gaat van behoorlijke karakteruitdieping laat zich raden, en om de vaart er in te houden wordt ook de logica regelmatig overboord gezet. De overvloedige digitale special effects waarop de film steunt zijn het aanzien grotendeels waard, maar het gebrek aan gore is opvallend. Het bovennatuurlijk gespuis vergaat bloedeloos tot stof of groene smurrie; zelfcensuur die ook minderjarigen in staat moet stellen deze peperdure monsterproductie te bezoeken.
Omdat VAN HELSING meer climaxen telt dan een pornofilm krijgt hij een tien voor vlijt. Maar zijn tanden kan hij niet echt laten zien, daarvoor probeert hij teveel mensen te vriend te houden. Jammer.
Copyright Ruben Drukker. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #63, zomer 2004.
