Zeventig miljoen dollar – dat was het bedrag waarmee THE MUMMY RETURNS in het Amerikaanse premièreweekend het record van ‘beste-opening – buiten – een – vakantie – om’ verpulverde. Het stond op naam van STAR WARS, EPISODE I: THE PHANTOM MENACE, dat in 1999 met 64 miljoen dollar opende. De enige film die nu nog boven THE MUMMY RETURNS staat is Steven Spielbergs THE LOST WORLD: JURASSIC PARK, die in het Memorial Day-weekend van 1997 opende met een recette van bijna 73 miljoen dollar.
Wat de drie sequels gemeen hebben is dat ze worden gedomineerd door een indrukwekkend scala aan special effects, eerder uit commerciële dan artistieke overwegingen zijn gemaakt en een indrukwekkende box office nu niet bepaald paren aan grote kwaliteit. Op zich is er niets mis met popcornamusement, maar de laatste filmmaker die wat mij betreft nog wegkwam met een overkill aan monsters was James Cameron met ALIENS. En dat was in 1986.
THE MUMMY RETURNS speelt acht jaar na het origineel. Archeoloog en Indiana Jones-wannabe Rick O’Connell (Fraser) is inmiddels getrouwd met bibliothecaresse Evelyn (Weisz) en in het gelukkig bezit van een hyperintelligent zoontje (Boath). Middels allerlei onwaarschijnlijke subplots ziet het gezinnetje zich binnen een half uur opnieuw geplaatst tegenover de wraaklustige mummie van de drieduizend jaar geleden vermoorde hogepriester Imhotep (Vosloo). Deze staat op het punt de strijd aan te gaan met de eveneens uit de dood herrezen Scorpion King (Johnson), een moordlustige krijger die ooit in ruil voor onsterfelijkheid zijn ziel aan de god Anubis verkocht.
Het tempo zit er, zeker het eerste uur, flink in. Scenarist/regisseur Stephen Sommers heeft het basisprincipe dat een sequel grootser en imposanter moet zijn dan de voorganger uitstekend begrepen: de film zit van het begin tot het eind volgepropt met allerhande mythische wezens om de honderd miljoen dollar die hij heeft gekost maar vooral op te kunnen maken. Maar na pakweg anderhalf uur heb je dit wel gezien en kakt de film in en beginnen de honderden trollen, zombies, mummies, insecten en levende doden die Sommers ten tonele voert stierlijk te vervelen. Iedere aanzet tot spanning wordt in de kiem gesmoord door het opdraven van een nieuwe meute boosaardige wezens of een volgende – onbedoeld lachwekkende – opwelling van romantiek. Omdat er, net als in het origineel en in tegenstelling tot Sommers’ monsterfilm DEEP RISING, ook geen druppel bloed vloeit, gaan je gedachten dan vanzelf naar de vragen die deze film oproept, zoals: hoe kan in overleveringen tot in detail worden verhaald over een piramide waar nooit iemand levend uit is weergekeerd? En als we O’Connell voor het licht van de opkomende zon uit naar de piramide zien snellen, omdat zijn zoontje anders door toedoen van een vervloekte armband tot stof zal vergaan, hoe hard moet hij dan wel niet kunnen rennen?
In Amerika liep het storm voor deze brave gezinsverpakking van schelmenromanluim en in Nederland zal het niet veel anders gaan. Deel drie, een spin-off rond de Scorpion King, vertolkt door de in Amerika populaire worstelaar ‘The Rock’, staat gepland voor een herfstrelease en ook een tv-serie over zijn personage is al in de maak. Toch kunnen mensen die iets meer van een popcornfilm eisen beter de Indiana Jones-trilogie weer eens van de plank halen. Dit grote voorbeeld van de MUMMY-makers (Fraser heeft zich zelfs een soortgelijke hoed toegeëigend en componist Silvestri heeft goed geluisterd naar John Williams) laat zijn rip-off op alle fronten mijlenver achter zich.
Copyright Robbert Blokland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #50, april/juni 2001.
