Oppervlakkig beschouwd voegt Session 9 zich in de lange traditie van de spookhuisfilm, die met recente remakes van THE HAUNTING, THE HOUSE ON HAUNTED HILL en 13 GHOSTS een twijfelachtige revival beleeft.
Vijf schoonmakers worden ingehuurd om asbest te verwijderen uit een vervallen 19de eeuws complex dat ooit in gebruik was als psychiatrische inrichting. Die oorspronkelijke functie, de sombere architectuur en de opmerking van de opdrachtgever dat het gebouw er vanuit de lucht uitziet als een gigantische vleermuis, wijzen in de richting van alweer zo’n gothic griezelverhaal, met pulserende muren, geestverschijningen en andere unheimische fenomenen. Maar regisseur Brad Anderson (NEXT STOP WONDERLAND) laat die voor de hand liggende stoffering goeddeels links liggen en haakt in op de suggestierijke aanpak van het eveneens digitaal gedraaide the blair witch project.
Het contrast met genoemde remakes, waarin de thrills volledig afhankelijk zijn van special effects, had niet groter kunnen zijn. Terwijl Jan de Bont c.s. spektakel boven psychologie laten prevaleren, maakt Anderson het verontrustende gedrag van zijn personages, die al dan niet onder invloed van paranormale verschijnselen verkeren, juist tot motor van de film. Zijn spookhuis is geen kermisattractie, maar een bron van mentale besmetting. Een van de schoonmakers vindt in een kantoor oude tapes met daarop de gesprekken tussen een dokter en zijn schizofrene patiënt. Akelige dialogen zijn het, waarin steeds maar wordt doorgevraagd naar een bepaalde gruwelijke gebeurtenis, waar de patiënt niet over wil praten.
Terwijl we huiverend met Mike (co-scenarist Gevedon) meeluisteren naar de verschillende stemmen, vragen we ons tegelijkertijd af of zijn belangstelling voor de tapes de normale menselijke nieuwsgierigheid niet te buiten gaat. Maakt de schizofrenie van de patiënt zich soms meester van Mike zelf? Maar ook bij de andere personages voelen we ons slecht op ons gemak. Zo duikt regelmatig het beeld op van ploegbaas Gordon (Mullan) die, voordat hij uit zijn auto stapt, met een gekweld gezicht zijn vrouw en kind bespiedt. De scène wordt nooit afgemaakt en eindigt in zwart, met daaroverheen een flard dialoog tussen Gordon en zijn vrouw. Wat er precies gebeurt, wordt aan de fantasie van de toeschouwer overgelaten, al geeft de creepy, atonale muziek een niet mis te verstane hint.
Ook het personage waarmee het publiek zich het makkelijkst zou moeten kunnen identificeren, de door Caruso gespeelde Phil, lijkt een verborgen agenda te hanteren. De kinnesinne met collega Hank (Lucas) is nog wel begrijpelijk, want de laatste heeft onlangs nog Phils vriendin ingepikt. Maar waarom dringt Phil er zo op aan dat Gordon goed in de gaten moet worden gehouden? Met andere woorden: wat beweegt deze mannen? En belangrijker nog: van wie hebben we het meeste te vrezen?
Anderson zaait, mede dankzij een montage vol schijnbewegingen, voortdurend verwarring en onzekerheid. Dat de ambivalentie in een bloederige ontknoping toch nog ongedaan wordt gemaakt, is jammer maar niet desastreus. Daarvoor is de giftige atmosfeer van SESSION 9 dan al te diep in de psyche van de kijker doorgesijpeld. Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #57, winter 2002/2003.
