Om de geesten in William Castle’s 13 GHOSTS (1960) te kunnen zien, moest het publiek een speciale 3-d bril opzetten. Het kon er dus ook voor kiezen de bril af te laten, wat de film mischien wel enger maakte. No such luck bij de remake THIR13EN GHOSTS, voor de gelegenheid voorzien van de hippe ‘cijfer in titel’ schrijfwijze, bekend van SE7EN.
De kijker naar deze update krijgt de dertien geesten (eigenlijk zijn er twaalf, maar laten we de plot niet teveel weggeven) stevig door de strot geduwd. Het maakt de film er bepaald niet enger op.
THIR13EN GHOSTS is de tweede film uit de Dark Castle-serie, een lowbudget-filmreeks van producenten Joel Silver en Robert Zemeckis, die de jaren vijftig griezelsuccessen van entrepeneur William Castle een facelift geeft. De reeks opende met THE HOUSE ON HAUNTED HILL, waarin nadrukkelijk effectbejag boven suspense werd geplaatst. Alleen al in de VS werd het budget van die film tweemaal terugverdiend, dus bleef de formule voor de tweede Dark Castle-film gehandhaafd. Het geld (zo’n twintig miljoen dollar) ging op aan sets en special effects, niet aan sterren.
De bekendste namen zijn hier Matthew Lillard uit SCREAM en AMERICAN PIE babe Shannon Elizabeth, die gekoppeld werden aan karakterspelers Tony Shalhoub (THE SIEGE, MEN IN BLACK) en F. Murray Abraham. Voor de regie werd clipmaker Steve Beck aangetrokken. Hij geeft zijn visitekaartje af met een post-credit scene waarin in één simpele camerabeweging het zo voorspoedige leven van onderwijzer Arthur Kriticos (Shalhoub) verandert in een nachtmerrie. Het is gelijk de laatste keer dat Beck bewijst over visuele inventiviteit te beschikken.
Kriticos verliest zijn vrouw bij een brand en woont met zijn kinderen en oppas(?) in een armoedig appartement. Hulp komt uit onverwachte hoek. Zijn langvergeten oom Cyrus (Abraham) laat hem diens huis na. En wat voor een huis: een glazen villa vol antieke instrumenten en schuivende panelen, aangedreven door een reusachtig uurwerk. O ja, en met twaalf boosaardige geesten in de kelder. Die natuurlijk aan het moorden slaan.
Net als in Castle’s film zijn de geesten slechts met de hulp van een speciale bril te zien. Alleen zijn het ditmaal de hoofdrolspelers die ze uitgereikt krijgen. Had Beck ervoor gekozen de geesten alleen door de ogen van zijn personages te laten zien, dan was de film wellicht nog een beetje spannend geweest. Nu duiken de monsters te pas en te onpas op, zodat we goed kunnen zien dat ze nauwelijks eng zijn. Een effectievere spanningsbron is het huis zelf, dat ondanks zijn transparantie heel wat onaangename plekjes herbergt. Zo maakt een advocaat kennis met een scherp geslepen wand die hem als een halfje bruin doormidden snijdt. Takashi Miike had het niet beter in beeld kunnen brengen.
Allemaal leuk en aardig, maar als een horrorfilm het alleen van de props moet hebben, hebben te weinig mensen hun best gedaan.
Di: Columbia TriStar. Copyright Mark van den Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #54, voorjaar 2002.
