Marion Crane is haar bekrompen leventje zat en heeft geld nodig om opnieuw te beginnen. Als ze op de bank waar ze werkt plotseling een grote stapel geld onder haar hoede krijgt, neemt ze een impulsieve beslissing en gaat ze ermee vandoor. Ze kleedt zich nog snel even om: haar witte beha wordt een zwarte. Het is een teken van haar schuld en ze rijdt haar noodlot tegemoet: de ontmoeting met Norman Bates en zijn moeder, experts op het gebied van schuld en boete.
Na VERTIGO (zie SN#30) is PSYCHO de tweede Hitchcock die van Universal een luxe behandeling krijgt in de vorm van een Signature Collection laserdisc-editie. De film zelf, op video voor het eerst in breedbeeld te zien, beslaat de eerste van drie platen en kreeg het THX-kwaliteitspredikaat. Disc twee is gevuld met de voor deze editie gemaakte documentaire The Making of Psycho (van de hand van Laurent Bouzereau). Hitchcock’s dochter Pat, de inmiddels zéér frele Janet Leigh, scenarist Joseph Stefano, assistent regisseur Hilton A. Green en anderen leveren uitputtend commentaar op vele aspecten van de productie.
Wéér eens komt Hitchcock naar voren als de vakman non-plus-ultra, die filmmaken zag als een ambachtelijke klus, een reeks oplosbare problemen. En als regisseur die het acteerwerk ten enen male ondergeschikt achtte aan filmische symboliek. Dat alle commentatoren het grootst mogelijke respect voor de regisseur hebben blijkt: hij wordt steevast aangeduid met ‘Mister Hitchcock’ (meest amicaal is Green die zich een paar keer ‘Mister Hitch’ veroorlooft).
Op de documentaire volgt de zeer komische trailer waarin Hitchcock het publiek rondleidt door het Bates Motel en het huis erachter. Kant vijf is in CAV-formaat en beeldje voor beeldje te bekijken. Naast foto’s, affiches, advertenties en lobby cards bevat hij een serie re-release trailers (‘See the version tv did not dare show’) en de storyboards die Saul Bass maakte voor de douche-scène (in de documentaire wordt Bass’ bewering dat hij de scene zelf regisseerde, door Hilton Green met kracht en overtuiging naar het rijk der fabelen verwezen). Dan is er nog een promotiefilmpje waarin aan bioscoopexploitanten wordt uitgelegd waarom Hitchcock’s ‘no one will be admitted after the start of the picture’-politiek zo goed is voor de zaken.
Meest curieus is de toevoeging van twee maal de douche-moord: één keer met en één keer zonder muziek. Wat waarschijnlijk bedoeld is om aan te tonen hoe belangrijk Bernard Herrmann’s prachtige strijkmuziek was voor de impact van de scène, werkt ook andersom: zonder de violen, cello’s en bassen is de moord ruwer, realistischer, gruwelijker. De mogelijkheid deze scène hier beeld-voor-beeld te ontleden, maakt dit de belangrijkste extra van deze mooie laserdisc-editie. En Hitchcock wordt warempel betrapt op een klinkklare leugen: ‘No knife ever touched any woman’s body in that scene. Ever.’ O nee? Zie hoofdstuk 30, beeldjes 14906-14913.
Copyright Bart Oosterhoorn. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #36, juli/augustus 1998, p21.
