De band is al meer dan dertig jaar oud. De 3D-concertfilm van Metallica is leuk voor de fans, maar deze verzameling horror- en hardrockclichés is intussen wel wat achterhaald.
De heren van Metallica zijn genrefilmliefhebbers. Voor de videoclip van One, bijvoorbeeld, kochten ze de rechten van de anti-oorlogsfilm JOHNNY GOT HIS GUN (Dalton Trumbo, 1971). Op die manier konden ze gebruik maken van de beelden van de oorlogsveteraan in het ziekenhuis: geamputeerd aan armen en benen en niet langer in staat te communiceren met de buitenwereld. De clip (de mannen hadden toen nog lang haar!) is een kleine en memorabele horrorfilm op zich. Kirk Hammett, de gitarist van de band, stond onlangs nog centraal in de boekbespreking in Schokkend Nieuws #103. Zijn verzameling antieke horrorposters en -parafernalia doet ons het water in de mond lopen. In die zin is het niet vreemd, dat de band METALLICA: THROUGH THE NEVER toevertrouwde aan NimrĂłd Antal, de regisseur van PREDATORS.
De omvang van de ruim 18 miljoen dollar kostende concertfilm is indrukwekkend. Het grote podium fixeert elk van de bandleden in heroïsche poses, vierentwintig camera’s volgen iedere drumslag en gitaarsolo, grafzerken stijgen op uit de grond en er verschijnt een enorme replica van het beeld van Vrouwe Justitia dat in 1988 de platenhoes van …And Justice for All sierde.
De metalband zal ongetwijfeld ook fans hebben onder de lezers van Schokkend Nieuws, maar wat deze recensie vooral rechtvaardigt is het post-apocalyptische nevenverhaal dat tijdens het concert nummers als Creeping Death, For Whom the Bell Tolls en Master of Puppets illustreert. Dat verhaal draait om Trip (Dane DeHaan), een jonge roadie van Metallica. Net op het moment dat de band begint te spelen, krijgt hij opdracht iets mysterieus op te gaan halen aan de andere kant van de stad. Hij mist daardoor niet alleen het concert; die arme Trip raakt ook nog eens betrokken bij een aanrijding en belandt in een nachtelijke angstdroom. Relschoppers… Brandende auto’s… Gehangenen… Een gemaskerde figuur te paard leidt de lynchpartij.
Come crawling faster
Obey your Master
Your life burns faster
Obey your Master
De beelden illustreren niet alleen de songteksten, ze hebben ook invloed op het optreden. Technici rennen in paniek het podium op. Er ontstaat kortsluiting. Decorstukken beginnen te vallen… De podium act is beslist het meest spectaculaire deel van METALLICA: THROUGH THE NEVER. Het avontuurtje van Trip is niet veel meer een collage van overbekende postapolyptica. Erg fantasierijk is de verbeelding van de songteksten niet, aan spanningsopbouw doet Antal ook al niet en de conclusie is – nadat je eerst alle credits hebt moeten bekijken – zelfs ronduit frustrerend te noemen.
Wie genoegen neemt met hits die toch al gauw twintig jaar oud zijn, zal genieten van het strakke gitaarspel, het spektakel en de 3D-fotografie. Iets kritischer beschouwd heeft zo’n Greatest Hits concert ook iets overbodigs. Zelfs het figurantenpubliek – geen bier in beeld, geen brullende zangkoren, slechts heel even een moshpit – oogt tam. Dat de afbeelding op Kirk Hammetts gitaar eer bewijst aan WHITE ZOMBIE (Victor Halpering, 1932) is natuurlijk prachtig, maar bevestigt nog maar eens: niet helemaal meer van deze tijd.
Di: eOne Entertainment. Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 10 oktober 2013.
