THE LAST HOUSE ON THE LEFT is de debuutfilm van Wes Craven en niet alleen daarom legendarisch. Twee seksueel ontluikende jongedames lopen tijdens een avondje stappen een stel ontsnapte gevangenen tegen het lijf. De booswichten ontvoeren hen naar een afgelegen bos, waar de meisjes gemarteld, verkracht en uiteindelijk vermoord worden.
Vervolgens belanden de daders in een nabijgelegen huis, toevallig het ouderlijk huis van één van hun slachtoffers. Als de bewoners achter het lot van hun dochter komen, volgt een staaltje eigenrichting van de eerste orde. Niet alleen verkent deze film de uiterste grenzen van het genre, hij tart eveneens het uithoudingsvermogen en de moraliteit van de kijker. Zelfs de meest geharde cynici onder de horror buffs zullen zich regelmatig afvragen of dit eigenlijk nog wel kan. In de terloopse, bijna documentair in beeld gebrachte gruwelijkheden doet THE LAST HOUSE ON THE LEFT denken aan HENRY: PORTRAIT OF A SERIAL KILLER, al ben ik geneigd deze laatste artistiek aanzienlijk hoger aan te slaan. Waar het morele verval in HENRY in een navoelbaar en daardoor bijna begrijpelijk kader wordt geplaatst, blijft Craven’s film een in zichzelf gekeerd portret van de extremiteiten van (on)menselijk gedrag.
De gebruikte filmkopie is niet brandschoon, maar het beeld is zo helder als de donkere, grimmige sfeer van de film toelaat. Ook de muziek van hoofdrolspeler David Hess (met het prachtige The Road Leads To Nowhere onder de titelrol) komt fraai uit de verf. Voor de extra’s hoef je deze schijf niet aan te schaffen. Behalve de optionele (Nederlandse) ondertiteling bevat de DVD een bescheiden serie stills en een trailer. Voor de rest is er uitsluitend tekstuele informatie. Zowel de biografie van Craven als het making of verhaal zijn overigens uitstekend geschreven en zeer informatief. De wijze waarop film en maker in hun historische context worden geplaatst verdient alle lof.
Los van alle andere overwegingen is THE LAST HOUSE ON THE LEFT een belangrijke film. Hij markeert zo ongeveer het startpunt van het (ultra)realisme in de horror en komt mede daardoor ook dertig jaar na dato nog steeds behoorlijk hard aan. Kunst hoeft niet altijd te behagen, maar daarmee is niet iedere onplezierige rolprent onmiddellijk een kunstwerk. Het zal duidelijk zijn dat ik deze film niet onvoorwaardelijk kan aanraden. Toch verdient THE LAST HOUSE ON THE LEFT op zijn minst dat iedere lezer zich een eigen oordeel vormt. Wil je de film in je collectie hebben, dan voldoet deze schijf. Zonder toeters en bellen.
Copyright Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #49, Â februari/maart 2001.
