Mary Shelley, James Whale en Boris Karloff draaien zich om in hun graf. I, FRANKENSTEIN is een monsterlijke creatie.
Het begint er al mee, dat in de titel genegeerd wordt dat Frankenstein de naam was van de baron die het monster schiep. Het monster zélf bleef naamloos. Maar ja, in deze film wordt de mythologie in de eerste tien minuten al volledig om zeep geholpen. We vernemen van de creatie van het monster in 1797, van de dood van zijn schepper op de Noordpool en van het – tot dusver onbekende feit – dat Leonora, de Koningin der Gargouilles, het monster de naam Adam schonk. Fijn, zie je de scenarioschrijver en de producenten denken, nu we dat allemaal uit de weg hebben, kunnen we beginnen met the fun stuff.
Die ‘fun’ komt helaas akelig bekend voor. “There is a war. A war no human knows about. It’s been going on for centuries.” Al op de dag dat het monster (Aaron Eckhart) zijn schepper begraaft, wordt hij overvallen door scherpgetande demonen die bij het minste of geringste in digitale vlammen uiteenspatten. Het zijn de mannen van de kwade Naberius (Bill Nighy). “We have been waiting for you!,” roepen ze hem toe. Het monster wordt ternauwernood gered door zijn nieuwe bondgenoten, de vliegende waterspuwers van de Orde der Gargouilles. Wanneer hij zijn ogen opent, roepen ze opgelucht: “It’s alive!”
En dat is dan de enige grappige, een beetje creatieve vondst in deze film.
I, FRANKENSTEIN is gebaseerd op de comic van Kevin Grevioux. Ik ken de strip niet, maar ik ken de man nu wel. Hij is namelijk in de film te zien als de gênant stereotype zwarte bodyguard van Naberius. Grevioux is ook de bedenker van UNDERWORLD. Spijtig genoeg moet I, FRANKENSTEIN het doen zónder Kate Beckinsale, maar mét alle gothic clichés die we uit die franchise kennen. Kate zat ook in VAN HELSING, nog zo’n misbaksel dat zijn genen deelt met I, FRANKENSTEIN. Maar ik dwaal af. Begrijpelijk, daar niet van.
Misschien is van zo’n demonen vs. gargoille luchtslag rond een kathedraal in een comic of in een computergame nog wel te genieten, maar op het bioscoopdoek slaat de verveling toe. Ook al verplaatst de setting zich opeens naar het heden, waar we een grote stadsdisco bezoeken en ontdekken dat Naberius een hypermodern laboratorium heeft laten inrichten. Adam het monster is er namelijk in meer dan tweehonderd jaar tijd niet in geslaagd zijn aartsvijand te vinden. Naberius daarmee ondertussen ruimschoots de tijd gunnend om een enorme collectie kadavers en een duivels plan samen te stellen. “Bring me the Monster of Frankenstein!”
Alles is onherstelbaar hersendood aan deze film. De overvloedige uitleg. De twee personages die moeten sterven zonder dat de kijker ook maar een traan om ze laat. De blonde love interest Terra (Yvonne Strahovski) die geen moment overtuigt als ‘Electrofysiologe’ (ze draagt nochtans een witte doktersjas over haar rokje!). De flut-wetenschap (“commencing re-animation sequence”) op een holografisch display. Aaron Eckhart als zielloze en humorloze rouwdouwer-met-littekens op zijn sixpack. En echt iedere oneliner is een cliché. Letterlijk.
“Make no quarter!”
“You are our last line of defence!”
“This is your Sacred Duty!”
“This ends tonight!”
In de finale onthult Naberius zijn ware, foeilelijke bokkenkop, is Terra opeens alle inlogcodes van haar lab verloren (“access denied”) en verandert de hele santekraam in een cgi-inferno dat nog het meest doet denken aan een bedrijfsongeval bij S.E. Fireworks.
I, FRANKENSTEIN 3D; de drie D’s staan voor Dom, Dommer, Domst.
Di: Independent Films (Release B: 29 januari, NL: 30 januari 2014) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 28 januari 2014.
