Het behoeft geen betoog dat kannibalen vaak in niet altijd even smaakvolle (geen grap) horrorfilms opduiken. In de jaren zeventig en tachtig staken vooral Italiaanse regisseurs elkaar met gore taferelen naar de kroon en in de jaren negentig kregen kannibalen hun eigen filmheld in de persoon van Anthony Hopkins’ Hannibal Lecter. Tien jaar later, in 2001, werd de wereld opgeschrikt door het verhaal dat een Duitse kannibaal via een internetchatroom een gewillig slachtoffer had gevonden.
De man, Armin Meiwes, had met toestemming van zijn ‘mensendier’ diens penis verwijderd (afbijten ging niet, dus werd het mannelijk lid met een mes afgehakt), om deze daarna samen op te eten. Vervolgens werd het slachtoffer vermoord, in stukken gehakt en gedeeltelijk opgegeten. De politie kwam Meiwes op het spoor toen hij op het internet nieuwe slachtoffers zocht omdat hij ‘bijna geen vlees meer had’.
Deze op zijn zachtst gezegd eigenaardige gebeurtenis bleek uiteraard voer voor de filmindustrie en regisseur Martin Weisz besloot het verhaal te verfilmen. Hij gaf zijn personages andere namen (Armin Meiwes wordt Oliver Hartwin; slachtoffer Bernd Brandes heet hier Simon Grombeck), maar het is duidelijk dat Weisz Meiwes duistere leefwereld op het oog heeft. Dat heeft ook de inmiddels tot levenslang veroordeelde Meiwes zelf begrepen. De man vindt dat GRIMM LOVE (ook wel bekend als ROHTENBURG en BUTTERFLY: A GRIMM LOVE STORY) zijn privacy schendt en slaagde er vorig jaar in om de film in Duitsland te laten verbieden. Daarbuiten is het echter geen probleem om hem te zien te krijgen. Op het filmfestival van Sitges werd hij zelfs met vier prijzen onderscheiden en de regisseur mocht in de VS THE HILLS HAVE EYES II komen maken.
Weisz omkadert de moord, naargeestig in beeld gebracht aan het eind van de film, met een overbodige subplot over een Amerikaanse studente (Keri Russell met een pseudo-gotische look) die met een vaak irritante voice-over orakelt over de psychologische geestestoestand van haar studieobjecten. Dit deel van de film, gekenmerkt door moeizame pogingen om haar verhaallijn met suspense te injecteren, werkt alvast niet. Ook de flashbacks naar de clichématige moeilijke jeugd van Hartwin en Grombeck beloven weinig goeds; de vervaagde kleuren en de voortdurende krassen in het beeld zijn weinig meer dan een gimmick.
Veel beter wordt de film als we Grombeck en Hartwin (respectievelijk vertolkt door Thomas Huber en Thomas KretschÂmann) als volwassenen meemaken. De obligate passages met Russell blijven aanwezig, maar langzaam maar zeker wordt duidelijk dat dit KretschÂmanns film is. Als de met zijn verwrongen jeugd vergroeide Hartwin slaagt hij erin zijn personage een droefheid mee te geven, die soms doet denken aan de filmmonsters van weleer (Frankensteins monster wou ook alleen maar geliefd zijn), en Weisz maakt van hem terecht geen met bloed besmeurde, grijnzende freak. Met zijn bevreemdende, ronduit verontrustende vertolking maakt Huber evenzeer indruk. De voortdurend onder de oppervlakte borrelende obsessie om gegeten te worden en de kalme berusting in zijn lot tijdens de enge, nagenoeg van expliciet bloedvergieten gespeende finale, worden knap vertolkt.
Visueel is het even wennen. Weisz dompelt zijn film onder in een bijna ondoordringbare duisternis en schuwt kleur. Verder zijn er amper dialogen en beperkt de muziek zich tot enkele dreigende tonen die de juiste emoties bij de kijker losweken. Het neemt iets van de ergernis weg over het met een Duits accent gesproken Amerikaans dat in de film te horen is. Maar zo interessant als het verhaal van de twee mannen is, zo vervelend en overbodig is de subplot rond Russell. Dat Weisz dit randverhaal als kapstok nodig had om het verhaal van Hartwin en Grombeck aan op te hangen, kunnen we nog door de vingers zien, maar Russells voice-over en halfbakken psychologische geleuter dreigen de film te kraken. Het resultaat is zeker geen slechte, bij vlagen intrigerende, maar uiteindelijk middelmatige thriller.
Copyright Kenny de Maertelaere. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #74, zomer 2007.
