Er moest natuurlijk een opvolger komen, en THE HILLS HAVE EYES nummertje twee geeft al in de eerste vijf minuten z’n onsmakelijke geboortekaartje af. Na de geslaagde remake (2006) van Alexandre Aja, mocht ditmaal Martin Weisz het proberen met Wes Cravens kannibalenfamilie in de woestijn van New Mexico. De Duitse regisseur die eerder de aandacht trok met het zeer geslaagde ROTHENBURG/GRIMM LOVE, levert een onderhoudend maar verder volkomen onopvallend prentje af.
Vader en zoon Craven, die voor het scenario tekenden, maken zich er wel erg gemakkelijk van af. Een handvol rekruten van het Amerikaanse leger keert terug naar de zinderende hitte, ratelslangen en desolate rotspartijen van het nucleaire testgebied dat we nog zo goed kennen uit Cravens origineel, de opvolger en Aja’s remake. Niet dat het er veel toe doet, maar ze moeten een paar kisten materiaal afleveren bij een paar wetenschappers en treffen het kamp uiteraard verlaten aan. De pret kan beginnen.
Die pret bestaat uit enkele dreunende schrikmomenten en verder uit heel veel gniffelen om genreclichés. Dit is wel het meest incapabele zooitje dat men ooit heeft willen opleiden voor het leger. Wanneer ze hun automatische geweer even onbeheerd achterlaten, gebeurt dat met zulk een nadrukkelijkheid dat, ook al hadden de Hills geen Eyes, iedere mutant in de wijde omtrek kan weten dat er een wapen te stelen valt. ‘Friendly fire’ is met deze klunzen geen eufemisme, maar een absolute zekerheid. Let ook eens op de manier waarop het script gelegenheden creëert voor de kannibalen om toe te slaan: tot tweemaal toe worden de militairen te grazen genomen, terwijl ze net opgelucht hun blaas staan te legen. Geestig is ook de snelheid waarmee de politiek correcte facade afbrokkelt. Beginnen we met een zorgvuldig samengesteld peloton van man, vrouw, blank, zwart en hispanic – in een mum van tijd blijkt de latino over een opvliegend temperament te beschikken en staat de blonde soldate met haar handen voor haar mond te gillen, één voetje opgetrokken, achter de brede schouders van held-tegen-wil-en-dank David Napoli. In welk tijdperk was het nog een verrassing dat de bedachtzame pacifist uiteindelijk de geboren squadleider blijkt te zijn?
Best leuk zo’n niemendalletje, maar eigenlijk verdient een film zonder sfeer, spanning of originaliteit natuurlijk geen enkele ster. Niks nieuws onder de zinderende woestijnzon, al was het maar omdat de jacht zich al snel verplaatst naar de ondergrondse tunnels. Vaart en humor redden de film nog een beetje. Behalve toiletbezoek blijkt ook voortplanting een van de centrale thema’s te zijn. De opening wees daar al op. Dat blijkt vooral slecht nieuws voor een van de vrouwelijke rekruten. In een pijnlijk lang aangehouden scène wordt zij van achter genomen door een schuimbekkende mutant. Blijft Weisz’ verdere bijdrage aan de serie dan beperkt tot de titel van het volgende deel: THE HILLS HAVE EYES, THE NEXT GENERATION?
(BE: 16 mei) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 26 mei 2007.
