Van vrolijke zomerjurkjes en blije peuters naar blinde paniek en agressieve ‘hoodies’ op je hielen; James Watkins gaat er in zijn regiedebuut EDEN LAKE vol overtuiging en met grimmig realisme tegenaan.
De film begint net zo vredig als de titel doet vermoeden. Het verliefde stel Steve (Michael Fass-bender) en Jenny (Kelly Reilly) trekt naar een idyllisch kampeerplekje in een verlaten steengroeve, al grappend dat Steve te gierig is voor een weekendje Parijs. Op hun paradijselijke strandje aan de oever van Eden Lake verschijnt echter al snel een groepje ongelofelijke pestventjes (en één pest-meisje) dat duidelijk geniet van het eigen asociale gedrag. Ongemakkelijk herkenbaar neergezet halen ze vanaf het begin af aan het bloed onder je nagels vandaan, wat een belofte is voor het verdere verloop van de film. Net als Jenny weet je dat het tweetal het getreiter beter kan negeren, maar soms heb je nu eenmaal het voornemen om je dag door niets of niemand te laten verpesten. Het is de vraag hoe het was gelopen als Steve zijn mond had gehouden tegen de Britse hangjongeren, want dat het misgaat zie je van verre aankomen.
De spanningen tussen het stel en de hooligans-in-wording lopen op, waarbij het maar de vraag is of er nog wel een weg terug is. Die weg wordt in elk geval snel minder begaanbaar, tot het punt bereikt is waarop niemand zich meer iets gelegen laat liggen aan de consequenties.
Knap is dat EDEN LAKE geen moment ongeloofwaardig wordt, hoe gruwelijk de film ook is. Het it could happen to you-gehalte is hoog en ook als kijker voel je je steeds verder in het nauw gedreven. Al doen zowel de film als de acteurs er even over om op gang te komen, je wordt onherroepelijk meegesleurd wanneer het luchtige begin omslaat naar grauwe grimmigheid. Warme kleuren maken plaats voor het schemerdonker van het bos, maar ze blijven, net als de beelden, scherp. Hoewel er meer Britse horrorfilms zijn die het visuele aspect benadrukken (28 DAYS LATER, THE DESCENT), levert het kleurenschema van eden lake door donkerrood bloed, het rossige haar van Jenny en haar grote groene ogen wel erg mooie contrasten op met de omgeving en haar steeds minder fris uitziende zomerjurkje.
Al lijkt Jenny aanvankelijk te snoezig en niet al te snugger om de gruwelen die op haar pad komen te overleven, ze bijt stevig door. Het acteren gaat Kelly Reilly eigenlijk zelfs beter af naarmate ze er slechter aan toe is. Zó wanhopig, besmeurd en vol pijn acteren kan met recht een kunst worden genoemd. En dat hadden wij allemaal moeten missen als Steve tóch dat weekendje Parijs had geboekt…
Copyright Henriëtte Poelman. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #83, september 2009.
