Evenals Batman, Superman en recentelijk nog rasgenoot Spawn begon de zwarte superheld annex halfvampier Blade zijn bestaan als comic book hero.
Tekenaar Marv Wolfman (met zo’n naam heb je geen tekstschrijver meer nodig) bedacht het personage voor de Marvel-reeks Tomb of Dracula in 1972, in een poging de blanke suprematie binnen het superheldendom te doorbreken. Meer dan een kwart eeuw later, en na een Japanse anime-versie waarin de titelfiguur ontbreekt (!), verhuist Blade van de pagina naar het bioscoopscherm in een peperdure verpakking van zo’n 50 miljoen dollar.
In vergelijking met het hysterische SPAWN is BLADE een harde en humorloze SF-actiefilm geworden, vol gestileerd geweld en een granieten hoofdrol van Snipes. Het kleurenpalet beweegt zich tussen de schakeringen donkerblauw en inktzwart, regelmatig aangevuld met klodders rood. Want waar vampiers zijn, vloeien natuurlijk brede stromen bloed. Traditiegetrouw gaf Wolfman zijn met bovenmenselijke krachten begiftigde held een tragisch verleden mee. Vlak voor zijn geboorte werd de moeder van Blade gebeten door een vampier, met als resultaat dat het kind zowel menselijke als vampiristische eigenschappen bezit. De laatste worden onderdrukt met een speciaal serum, waar de gebruiker in de loop van het verhaal tot overmaat van ramp ook nog immuun voor dreigt te worden. De tegenstander is minder formidabel dan we gewend zijn in het genre: geen gespierde dark overlord ditmaal, maar bleekneusje Stephen Dorff in de rol van Deacon Frost, een booswicht die zijn bescheiden fysiek compenseert met een kwaadaardige inborst waar Adolf Hitler nog jaloers op zou zijn. Behalve met Blade heeft Frost het aan de stok met een soort parlement van de ondergrondse vampiergemeenschap, onder aanvoerig van Udo Kier. De interne strijd tussen jonge techno-bloedzuigers en de aristocratische oude garde mondt uit in een fraaie scène waarin Frost bij zonsopgang Kier de hoektanden uit de mond rukt.
Geregisseerd door de Brit Norrington (een make-up artist die in 1994 zijn regiedebuut maakte met de aardige ALIEN/TERMINATOR-rip off DEATH MACHINE) en gefotografeerd door de Nederlander Van de Sande (HET MEISJE MET HET RODE HAAR) werkt BLADE zich behendig en stijlvol door een voor dit type film redelijk complexe intrige heen. Maar al is de film beter te pruimen dan het infantiele SPAWN, bijzonder is-ie niet. Na Alex Proyas, voor wie hij THE CROW en DARK CITY schreef, treft scenarist Goyer in Norrington alweer een regisseur bij wie inhoudelijke subtiliteiten al snel in de houdgreep van een modieuze vorm bekneld raken, in dit geval te omschrijven als neo-noir met een vleugje gothic. Op de beklemmende openingsscène na, waarin een argeloze party animal zich door niemand minder dan Traci Lords een tot vampierdiscotheek omgebouwd slachthuis laat binnenlokken, speelt zich onder de glanzende carrosserie van dit Snipes-vehikel weinig verontrustends af.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #37, september/oktober 1998.
