Homo homini lupus, zo luidt een oud Latijns gezegde. Ofwel: de mens is een wolf voor zijn medemens. Dat had zomaar de tagline van BIG BAD WOLVES kunnen zijn.
Een jong meisje is op gruwelijke wijze ontvoerd, verkracht en vermoord. Haar lichaam wordt theatraal gepositioneerd en onthoofd teruggevonden in het bos. De politie heeft al snel een verdachte op het oog: Dror (Rotem Keinan), een godsdienstleraar op een middelbare school. Het ontbreekt de politie echter aan voldoende bewijs.
De gefrustreerde politierechercheur Micki (Lior Ashkenazi) mishandelt Dror tijdens een illegaal verhoor zo ernstig, dat hij ontslagen wordt. Maar, zo vertrouwt zijn chef hem nog toe, “burgers kunnen doen wat ze willen, zolang ze maar niet gepakt worden.” Micki is bovendien niet de enige die overtuigd is van Drors schuld: ook Gidi (Tzahi Grad), de vader van het slachtoffertje, heeft het op de leraar gemunt. Wanneer de drie mannen elkaars pad kruisen duurt het niet lang of Dror belandt vastgebonden in de kelder van Gidis afgelegen huis, waar Gidi Micki aanmoedigt Dror met grof geweld tot een bekentenis te dwingen.
Eenzame wolven, alle drie. Dror, omdat de hele wereld denkt dat hij de moordenaar is. Micki, omdat hij de politie in diskrediet heeft gebracht. Gidi, omdat hij zijn dochter is verloren. Maar tijdens de gruwelijke martelingen begint Micki al snel te twijfelen… Is Dror misschien niet onschuldig? Of is hij tóch een wolf in schaapskleren?
Het Israëlische filmmakersduo Aharon Keshales en Navot Papushado vestigde in 2010 de aandacht op zich met RABIES, een inventieve zwart-komische horrorfilm die à la TUCKER & DALE VS. EVIL speelde met genreclichés. BIG BAD WOLVES is een stuk grimmiger, maar toch ook doorspekt met zwarte humor. Keshales en Papushado halen met goed gevoel voor timing en ironie af en toe de druk van de ketel. Bijvoorbeeld wanneer één van de mannen over zijn vegetarisme begint te praten, nét nadat hij Dror een zware brandwond heeft toegebracht. Rinkelende telefoons, kookwekkers en deurbellen, blijven het martelen steeds maar weer onderbreken. Zo blijft het geweld uit op de momenten dat je het verwacht – om vervolgens uit het niets weer toe te slaan.
Het grootste deel van de film speelt zich af in slechts één ruimte met een handjevol personages. Dat hij toch geen seconde verveelt, is mede te danken aan de goede acteurs en de wisselwerking tussen de personages. Elk van deze mannen brengt zijn eigen persoonlijkheid en belangen mee: Dror blijft, terwijl hij de martelingen doorstaat, wanhopig proberen zijn onschuld te bewijzen. Je krijgt al snel medelijden met hem. Maar Gidi is keihard en compromisloos: “Gekken zijn niet bang voor wapens, gekken zijn bang voor gekken,” meent hij. Je begrijpt zijn woede en frustratie maar al te goed. Micki wordt ondertussen heen en weer geslingerd tussen zijn geweten en zijn drang de waarheid te vinden. Het levert intense cinema op, waarbij de voor de handliggende moraalkwesties ook nog aan het denken zetten: wie zijn hier de echte beesten?
Zonder iets te verklappen: de onthulling aan het eind komt voor de oplettende kijker niet geheel onverwacht. De subtiele hints die je gedurende de film krijgt, brengen je ook al een eind in de goede richting. Toch komt dat laatste shot aan als een mokerslag. Het moge duidelijk zijn: ook in dit grimmige sprookje beleeft geen wolf een happy end.
Di: TDM Entertainment. Release op dvd en blu-ray; 18 september 2014. Copyright Lieuwe van Albada. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 27 september 2014.
