Anno 3000 zucht de wereld onder de terreur van de Psychlo’s, buitenaardse bezetters die het hebben voorzien op de bodemschatten van onze planeet.
Maar dan staat er onder de oorspronkelijke aardbewoners die zich als primitieve holbewoners schuilhouden in de bergen, een Verlosser op, luisterend naar de naam Jonnie Goodboy Tyler. Jonnie heeft leiderscapaciteiten, maar valt in handen van de Psychlo’s en lijkt gedoemd de rest van zijn leven in een kooi te slijten. Psychlo’s hebben namelijk geen hoge pet op van het menselijk ras; ze achten het zelfs ongeschikt voor eenvoudige slavenarbeid. Totdat een van de hooggeplaatste Psychlo’s, de sadistische, megalomane en inhalige Terl, bedenkt dat die inferieure wezens misschien toch wel inzetbaar zijn bij het klandestien delven van goud.
Terl wordt gespeeld door John Travolta, en daar begint de narigheid eigenlijk al. De acteur zelf mag dan nagenoeg verdwijnen onder dikke lagen make-up en rastahaar, zijn personage zit helaas wel met de stem van Travolta opgescheept, een hoog, hees geluid waarin we nog altijd het opgewonden standje uit SATURDAY NIGHT FEVER horen doorklinken. Als Terl probeert de acteur het treiteren van collega-aliens en menselijke gevangenen bovendien van een sarcastische noot te voorzien. Ook dit blijkt vergeefse moeite; de one-liners en het observatievermogen waarmee Travolta hier wordt opgescheept zouden zelfs Ed Wood het schaamrood naar de kaken doen stijgen. Wanneer Terl een stel uitgehongerde mensen op levende ratten ziet aanvallen, stelt hij vast dat het blijkbaar om een tractatie gaat: ‘Kijk eens hoe langzaam ze eten, zo smakelijk vinden ze het!’ Deze idiote figuur is, bij gebrek aan concurrentie, ondertussen wel de spil van BATTLEFIELD EARTH. Terls tegenstander, gespeeld door Pepper, komt bijvoorbeeld geen moment los van zijn symboolfunctie: kampioen der verdrukten. Met zijn natuurlijke leidersrol en lange manen mag de held zich misschien met de Here Jezus zelf kunnen meten, zijn vocabulaire blijft beperkt tot eenregelige peptalk en een handjevol strijdkreten. Laat staan dat de scenarioschrijvers ons deelgenoot maken van zijn diepere zieleroerselen.
Een nog diepere belediging voor het intellect van de kijker dan deze parade van lachwekkende sjabloonfiguren, is het verhaal van de film. Gebaseerd op een roman van Scientology-grondlegger L. Ron Hubbard, mocht hier sowieso al niet veel van worden verwacht, maar de bewerking van schrijvers Mandell en Shapiro roept alweer de naam Ed Wood in de herinnering. Nadat Terl Jonnie wegwijs heeft gemaakt in de taal van de aliens, neemt hij hem mee naar het er al eeuwen als ruïne bij liggende Washington, alwaar een bezoek wordt gebracht aan The Library of Congress. Het eerste wat Jonnie daar aantreft is, heel symbolisch, een geblakerd maar nog leesbaar exemplaar van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring. Door een onnavolgbare logica komt onze Verlosser vervolgens op het spoor van de Amerikaanse goudvoorraad in Fort Knox (door de Psychlo’s al duizend jaar over het hoofd gezien, ondanks een openstaande kluisdeur!) en ontsluit hij in één moeite door Amerika’s kernwapenarsenaal. De Onafhankelijkheidsverklaring als 100.000-Straten-Boek, je moet er maar opkomen. Overbodig te melden dat Jonnies mede-holemensen in precies één week tijd de straaljagers weten te besturen waarmee de Psychlo’s op hun nummer zullen worden gezet. Alles gaat vanzelf in BATTLEFIELD EARTH: ‘piece of cake!’, zoals de personages zelf om de haverklap uitroepen.
Maar ziet de film er dan tenminste nog spectaculair uit? Nauwelijks. Een aan puin geschoten metropool oogt hier even indrukwekkend als het platgebombardeerde New York uit Italo-trash van rond 1980 (THE BRONX WARRIORS; 2019: AFTER THE FALL OF NEW YORK). En de in drabbige kleuren (pisgeel, roestbruin) gedrenkte beelden van futuristisch onheil, waarvoor de camera voortdurend scheef op het statief is gezet, horen thuis in een goedkope B-film, niet in een tientallen miljoenen dollars kostende onderneming als deze.
Tenslotte: fans van Forest Whitaker, hier te zien in het verbijsterend vernederende rolletje van Terl’s onderknuppel Ker, dienen snel in actie te komen om de acteur weer op het rechte pad te brengen.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #45, mei/juni 2000.
