Wie een boek verfilmt dat al twee keer eerder op prachtige wijze op het grote scherm is gebracht, toont ambitie. Maar weet Christophe Gans nog iets toe te voegen aan BELLE EN HET BEEST / LA BELLE ET LA BÊTE?
Jean Cocteau maakte in 1946 een dromerige versie vol ideosyncratische details. Zo castte hij Jean Marais (Cocteaus minnaar destijds) zowel in de Gaston-achtige rol, als in die van het beest. En dat ik het überhaupt kan hebben over een ‘Gaston-achtige rol’, zegt wel iets over de immense populariteit van de Disneyversie, die in 1992 nog werd genomineerd voor de Oscar voor Beste Film.
De versie van Christophe Gans (LE PACTE DES LOUPS, SILENT HILL) valt, wat betreft getrouwheid aan het oorspronkelijke sprookje, ergens tussen de twee eerdere versies. Wie Disneyverzinsels als zingende theepotten verwacht komt dus bedrogen uit. Vooral het begin van de film komt recht uit het sprookje: Belle heeft drie broers en twee oppervlakkige zussen. Hun vader is reder en gaat na het zinken van zijn boten failliet. De familie verhuist naar het platteland, waar Belle opbloeit. Dan komt er nieuws van een schip. De zussen willen jurken en juwelen, Belle wil slechts een roos. Maar ja, hoe risicovol dat simpele verzoek is, zal iedereen reeds bekend zijn. Belle eindigt als gevangene van het Beest.
Gans’ film heeft drie dingen die voor zich spreken: de lumineuze schoonheid van Léa Seydoux, het dierlijke magnetisme van Vincent Cassel, en de bij vlagen betoverende CGI. Het bos dat uiteenwijkt voor Belle en zich achter haar weer sluit, het overweldigende kasteel, de glinstering van Belle’s mooie jurken…
Computers kunnen tegenwoordig alles. Misschien wel teveel, want de verleidingen van CGI zijn ook de achilleshiel van de film: er zitten beestjes in die zo uit een ICE AGE-sequel lijken weggelopen en de finale gaat voor grootse bombast in plaats van de intieme horror die ook mogelijk was geweest.
Sowieso scoort LA BELLE ET LA BÊTE niet erg op dat gebied, een paar schrikmomentjes daargelaten. Het gaat Gans duidelijk meer om de romantiek, of in ieder geval de romantische beelden. Het romantische plot is echter wat rommelig uitgewerkt. Dat Belle verliefd wordt op het Beest werkt nog dankzij de hoofdrolspelers, maar daarop volgende omslag van Belle is te abrupt, alsof er cruciale scènes zijn weggeknipt. De volstrekt onnodige raamvertelling had beter kunnen worden weggelaten.
Kortom: LA BELLE ET LA BÊTE weet zijn voorgangers niet te ontstijgen. De versie van Cocteau blijft de meest magische, die van Disney de meest vermakelijke. Maar voor wie zich een uurtje of twee wil vergapen aan mooie jurken en sprookjeskastelen is hier voldoende te beleven.
Di: Dutch FilmWorks . Copyright Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 16 april 2014.
