Erg aannemelijk is het niet. Een moeder besluit met haar dochtertje op zoek te gaan naar de mysterieuze spookstad die te pas en te onpas opduikt in de akelige dromen van het kind. Blijkbaar is deze Rose (Radha Mitchell) van mening dat shocktherapie de beste remedie is tegen de nachtmerries. Fijne moeder.
Maar ja, de wereld van SILENT HILL is dan ook niet geënt op de onze, maar op het virtuele surrogaat uit het gelijknamige computerspel. Om toch de schijn op te houden – er lopen in de film, in tegenstelling tot in het spel, immers mensen van vlees en bloed rond – heeft scenarist Roger Avery (PULP FICTION) een vaderfiguur aan het geheel toegevoegd, die de emoties van de gemiddelde kijker belichaamt. Mét deze Christopher (Sean Bean) vragen we ons vertwijfeld af wat Rose bezielt om er met dochter Sharon vandoor te gaan. Waarom niet eerst de hulp van een psychiater ingeroepen of een vakantie naar een aangenamer oord georganiseerd? De aanwezigheid van een personage dat als enige van een plausibele drijfveer is voorzien, is overigens een doekje voor het bloeden dat het grote probleem van SILENT HILL alleen maar des te scherper doet uitkomen. De scènes waarin Christopher en een politieman ter plekke naspeuringen doen pakken uit als een hinderlijke onderbreking van de woeste avonturen van Rose. Als het dan toch niet belangrijk is of je personages zich geloofwaardig gedragen, wees daar dan ook consequent in. Het probleem van veel computerspelverfilmingen is dat ze twee principieel onverenigbare strategieën met elkaar proberen te verzoenen. Enerzijds blijven ze trouw aan het universum van het spel waarin aan spelers een actieve rol is toebedeeld, anderzijds pogen ze een verhaal te vertellen waar een publiek ook passief van kan genieten. SILENT HILL trapt net zo hard in die val als zijn vele voorgangers. Wat dan overblijft is een serie min of meer in willekeurige volgorde gepresenteerde gruweltableaux die ieder op zich juweeltjes zijn van production- en sound design. Geloof maar dat het er eng uitziet wanneer in een naargeestig vervallen schoolgebouw ineens een met een driehoekige metalen helm getooide reus opduikt, die wezenloos om zich heen begin te maaien met een reusachtig slagersmes. De Franse regisseur Christophe Gans (CRYING FREEMAN, LE PACTE DES LOUPS) is het ensceneren van zo’n tafereel wel toevertrouwd. Ook angstaanjagend: een haag van schaars geklede zombie-verpleegsters, wier gezichten lijken vergroeid met de vieze lappen die er omheen zijn gewikkeld. Maar het zijn de bij elkaar geharkte vondsten en vondstjes uit een videoclip: visueel snoepgoed dat maar heel even op het netvlies blijft hangen om dan weer plaats te maken voor het volgende vluchtige staaltje van effectbejag. Toch zonde van een film die in wezen een gewaardeerd oerthema uit de horrormythologie aanboort: moeder daalt af in de onderwereld om haar kind te redden. Helaas verspeelt deze moeder al bij aanvang de sympathie van het publiek. Want wat is dat voor een raar wijf dat, alvorens te hulp te schieten, haar dochter eerst eigenhandig in het onheil stort? ** Di (NL): RCV (BE: 26 april / NL: 25 mei) Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 mei 2006.
