Op het tweede deel van THE HUNGER GAMES moeten we nog tot november wachten en DIVERGENT komt zelfs pas volgend jaar uit, maar voor de young adult-liefhebber is er in de tussentijd THE MORTAL INSTRUMENTS: CITY OF BONES. Geen dystopie te vinden, wél veel New-Yorkse demonen.
Clary denkt een heel normaal meisje te zijn. Licht artistiek misschien. Maar wanneer ze op een avond met haar (overduidelijk verliefde) beste vriend naar een nachtclub gaat, ziet ze een moord plaatsvinden die niemand anders lijkt te kunnen waarnemen. Ze ontdekt dat er wel meer is dat de meeste mensen niet kunnen zien maar zij wel: een hele wereld vol demonen, vampiers, weerwolven én zogeheten ‘shadowhunters’, demonenjagers die zo uit een modeblad voor gothy teenagers lijken te zijn gestapt. Als Clary’s moeder wordt gekidnapt duikt ze het wereldje binnen en komt ze erachter dat ze (spoiler!) allesbehalve normaal is.
THE MORTAL INSTRUMENTS is een typische young adult-film, met alle nadelen van dien. Dat betekent dat er een flinke hoeveelheid tijd wordt besteed aan de obligate liefdesdriehoek en dat je zinnen als “de pijnlijkste rune is die voor een gebroken hart” moet incasseren. Het betekent ook dat het verhaal niet echt een conclusie heeft, want natuurlijk is dit pas deel één in een serie van minstens drie verfilmingen.
Toch zijn er bemoedigende tekens die er op wijzen dat er wel eens een stijgende lijn in het genre zou kunnen zitten. Waar de TWILIGHT-films de vampier tot een (metaforisch) tandeloze tienerjongen reduceerde, gaat THE MORTAL INSTRUMENTS met z’n slijmerige, bloederige, tentakelige demonen een stuk verder richting heuse horror. De film neemt ook verfrissend afstand van de heteronorm die in het genre geldt, al staat dat voornamelijk in dienst van het compliceren van de verschillende liefdesvierkanten en -vijfhoeken.
Het ideale publiek voor THE MORTAL INSTRUMENTS zijn de tienermeisjes (en -jongens) die nog denken dat jongens als shadow hunter Jace – lang blond haar, ringetje in z’n oor, kettinkjes, emo als de pest – sexy zijn in plaats van enigszins lachwekkend. Voor de echte horrorliefhebber zit er teveel gezucht en teveel té ingewikkelde mythologie tussen de paar creepy beelden. Maar toch, misschien komt het nog wel goed komt met het genre.
Di: Entertainment One Benelux. Copyright Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 21 augustus 2013.
