In TWILIGHT worden de sterfelijke tiener Bella en de onsterfelijke vampier Edward verliefd op elkaar. Smachtende blikken te over; bloedvergieten, ho maar. En toch zijn we mild over deze horrorfilm waarin vampiers eerder hun gevoeligheid dan hun tanden laten zien.
Bella is een 17-jarige tiener, dochter van gescheiden ouders, die van het zonnige Phoenix, Arizona naar een druilerig gehucht in de staat Washington verhuist om een tijdje bij haar vader te gaan wonen. Bella is ook de hoofdpersoon van een reeks romans voor pubermeisjes die in de VS een ongekend succes beleeft. Gespeeld door de nu 18-jarige Kristen Stewart (THE MESSENGERS) is Bella prettig gewoon, maar ook geloofwaardig als outsider in een gemeenschap die ze nog moet leren kennen.
Regisseuse Catherine Hardwicke zet de tegenstellingen tussen stad en provincie gelukkig niet op scherp. Bella moet even wennen aan haar nieuwe omgeving en highschool, maar wordt door haar klasgenoten zonder veel omhaal in hun midden opgenomen. Wel een beetje raar zijn de leden van de familie Cullen, waarvan een aantal ook op Bella’s nieuwe school zitten: hun bleke huid en afstandelijke houding doen vermoeden dat we hier met een duister soort royalty te maken hebben. Maar ook op dat punt logenstraft Hardwicke de verwachtingen. Want de Cullens blijken weliswaar vampiers, het zijn beschaafde vampiers, die hun bloeddorstige neigingen onder controle weten te houden.
In de ontmoeting tussen Bella en de spannend-broeierige Edward Cullen (Robert Pattinson, bekend van de laatste twee HARRY POTTER’s) openbaart zich de intentie van de makers: TWILIGHT is een melodrama over tienerliefde, dat zijn hoofdpersonen voor een lastig dilemma plaatst. Een beetje knuffelen kan geen kwaad, maar zodra Bella en Edward een stapje verder willen, zal Edward zich niet weten te beheersen en Bella al bijtend tot ondode maken. De vraag is daarbij niet: zal Bella de dans tijdig ontspringen, maar: is ze bereid haar sterfelijkheid op te offeren voor haar grote liefde?
Uiteraard vertelt TWILIGHT romantische onzin, gewikkeld in een dun vliesje horror. Bovendien richt de film zich uitsluitend op een publiek van tienermeiden die nog heerlijk kunnen wegzwijmelen bij het idee dat een prins op een wit paard ooit aan hun deur zal verschijnen om hen van een saai alledaags bestaan van jeugdpuistjes en huiswerk te redden. Zou het komen omdat er een vrouw in de regiestoel zat, dat die keukenmeidenromannetjes-problematiek toch sympathie weet af te dwingen?
DI: Independent Films (BE: 26 november / NL: 4 december)
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 1 december 2008
