EXPOSITIE | Bloederige ledematen. Verkoolde lijken. Ontlede babylichaampjes in steriele plastic dozen. Rob’s Propshop in Purmerend is voor Schokkend Nieuws-lezers als een bezoek aan de snoepwinkel – oké, iets minder appetijtelijk. Rob Hillenbrink en zijn zoon Erik exposeren hun special props en make-up effects momenteel in het festivalpaviljoen van het Nederlands Film Festival. Vandaag om 15:00 kan je ze zelfs in the flesh hun kunsten zien vertonen.
Twee jaar geleden ontving Rob Hillenbrink een Gouden Kalf voor zijn bijdrage aan de Nederlandse film. Die gaat overigens veel verder dan de bloederige attributen waar je in eerste instantie aan denkt: er worden vooral ook veel nepneuzen, zwangere buiken en andere, subtielere effecten geleverd. “Horror is eigenlijk heel makkelijk”, aldus Rob. “Daar hoef je veel minder precies mee te zijn. Het wordt toch overgoten met bloed.”
Maar ja, die horrordingen zijn natuurlijk wel leuk. Wat dacht je van een lijk voor autopsiescènes, de borstkas opengebroken, de hoofdhuid afgestroopt? Of van de twee verkoolde lijken in verschillende staten van ontbinding van één van de personages van een niet nader te noemen Nederlandse horrorproductie? Hint: onze hoofdredacteur werkte er aan mee.
Schokkend Nieuws ging op bezoek in Robs atelier in Purmerend. De Sint kijkt grijnzend toe terwijl de noeste werkers de mallen afgieten en afwerken. Zijn bebloede paard hangt een verdieping lager met touwtjes aan het plafond. Oogloze, gipsen koppen van acteurs – Kevin Peter Hall, bijvoorbeeld, beter bekend als PREDATOR – staren je aan.
Wat zijn eigenlijk de belangrijkste ontwikkelingen in het vak? Rob: “De overgang van foam latex naar siliconen. Foam latex is niet transparant, het is eigenlijk een soort schuimrubber. Echte huid is ‘translucent’, zoals dat heet, je kunt er een beetje doorheen kijken. Dat ondoorzichtige latex reflecteert het licht heel anders. Werken met siliconen is moeilijker, maar het eindresultaat is een stuk beter. Met die HD-camera’s van vandaag moet dat ook wel. Vroeger deed je gewoon een nylonkous over de lens en dan kwam het wel goed. Met die superdeluxe camera’s is alles haarscherp en zie je echt al-les.”
“Er zijn wel een paar mensen die foam latex echt heel goed kunnen, en die doen het nog steeds – maar daar moet op de set wel echt rekening mee worden gehouden. Neem PAN’S LABYRINTH. Die faun is geheel van foam latex. Die hoeft er ook niet natuurlijk uit te zien, dus dat kan dan prima. Bij de pale man is het gezicht gemaakt met siliconen, want dat moet soepel kunnen bewegen, maar het lichaam is van schuimrubber. Daar moet je met de belichting rekening mee houden. Zelf werk ik er niet meer mee.”
En 3D-printers? De goede zijn nog te duur. “De goedkope zijn te onzuiver. Je moet er daarna nog zoveel aan doen, dat je het net zo goed kan laten. Het is wel de toekomst. In Amerika gebruiken ze het wel, maar de technologie is nu nog niet bereikbaar voor ons.”
Waar is Rob eigenlijk het meest trots op? “Ach, eigenlijk is het eindresultaat nooit precies wat je voor ogen had. Je ziet alleen maar wat het allemaal niet is geworden, zelfs al is de opdrachtgever hartstikke tevreden. We zeggen altijd ‘je komt ermee weg’. Dat is misschien een beetje overdreven, maar de lat komt steeds hoger te liggen.”
Ook bij films van anderen let hij vooral op de effecten “Je kijkt toch vooral naar wat er wel en niet gelukt is. We kregen bijvoorbeeld vooraf sculpts voor THE LONE RANGER te zien, en dan denk je, dat kan toch nooit werken! Toch even de film gaan kijken, en inderdaad, het werkt niet. Eigenlijk kan ik alleen nog meegaan in films waarin helemaal geen effecten zitten. In feite werk je gewoon voor je collega’s. Want die gaan naar de film zitten kijken en beeldje voor beeldje bestuderen of jij niet iets verkeerd hebt gedaan. We hebben THE HUMAN CENTIPEDE gedaan. Dat was toch echt geruchtmakend, vooral in Amerika.”
Op de expositie is ook een 3D-karikatuur te zien van Marlon Brando in THE GODFATHER, gebaseerd op een tekening van Sebastian Kruger. “Dat is echt één van de allermooiste make-ups ooit gemaakt.” Dat was toch gewoon Marlon Brando met watten in z’n wangen? “Nee, nee. Dat is een leuk verhaaltje. Eigenlijk was het een hele mooie gebitsconstructie die met zilveren haakjes op zijn tanden pastte. Helemaal zonder appliances, echt knap. Marlon Brando was ten tijde van THE GODFATHER een bloedmooie man in de bloei van z’n leven. Dus hoe hij er uitziet als Don Corleone, dat is het werk van de meester der meesters, Dick Smith. Hij is echt de koning van ons vak. De man is nu in de negentig. LITTLE BIG MAN, dat heeft hij ook gedaan. Briljant, hij heeft ons vak eigenlijk gemaakt.”
Het grootste misverstand over zijn vak? “Van alles. Door MISSION: IMPOSSIBLE denken sommige mensen dat je zo’n masker gewoon kunt afdoen, alsof het een muts is. In werkelijkheid heb je vaak ruim een half uur nodig om alles netjes eraf te halen!”
De expositie is nog tot en met komende donderdag te zien in het Festivalpaviljoen op de Neude in Utrecht! Meer info vind je op de website.
