TGIF | Deze week waren er niet zoveel linkjes aangeleverd om te delen, en Hedwig zag ook weinig interessants langskomen. Een mooi excuus om een oud stokpaardje van stal te halen.
Eigenlijk was de aanleiding iets wat vorige week al op deze plek gedeeld werd, in de (in ieder geval voorlopig) laatste door Theodoor verzorgde editie: de trailer van THE MATRIX: RESURRECTIONS. Ook ik werd niet bepaald blij van het idee van nog een sequel. Maar de trailer wist mijn interesse te wekken. Waarom eigenlijk? Het zou toch niet alleen door dat nu al iconische badeendje op Keanu’s hoofd komen?
Theodoor wees al op een belangrijk element: “Lana Wachowski breekt met het vertrouwde groene kleurenpalet.” Laten we even terugreizen in de tijd, naar 1999 – een gemeen iemand op Twitter merkte op dat STAR WARS: A NEW HOPE destijds net zo oud was als THE MATRIX nu. Het was een fantastisch jaar voor film, en ook het jaar dat ik, destijds veertien jaar oud, echt verliefd werd op het medium.
En weet je wat films toen nog hadden? Interessant kleurgebruik.“The Matrix” in THE MATRIX had inderdaad een groene tint. De “echte” wereld was juist blauw, ontdaan van alle kleur. De kunstmatige trainingsomgevingen waren of klinisch wit, of hadden juist warme kleuren die in de rest van de film ontbraken. En dan is er nog die felrode jurk.
THE MATRIX was niet de enige film die zo’n trucje deed – in TRAFFIC, een jaar later, gebruikte Soderberg ook kleurfilters om drie verhalen duidelijk van elkaar te onderscheiden. Maar er was nog een belangrijke mijlpaal in 1999: het was het jaar dat er voor het eerst flinke delen van een grote blockbuster met een digitale camera opgenomen werden: STAR WARS: EPISODE 1 – THE PHANTOM MENACE.
Nu heb ik niets tegen digitaal filmen an sich. Er zijn prachtige films digitaal gefilmd, kleurrijk en goed belicht en visueel creatief en alles dat je maar zou kunnen willen. Ik heb bijvoorbeeld genoten van THE GREEN KNIGHT (een ‘deconstructie van de Hero’s Journey‘, volgens the Escapist) – niet alleen maar vanwege de intens gouden mantel van Gawain, maar het hielp zeker. En ook bij blockbusters gaat het best soms goed: het is niet voor niets dat mijn blu-ray van JOHN WICK 2 zo vaak in de speler wordt gestopt.
Maar over het algemeen heb ik het idee dat veel mensen nogal lui een standaard “color grading” sausje pakken… of misschien vinden ze de kleurloze brei die je tegenwoordig veel ziet er cool uitzien? Zie bijvoorbeeld dit draadje dat begon over hoe weinig kleur er eigenlijk zit in een film die bekend staat als kleurrijk, GUARDIANS OF THE GALAXY (hoewel de schrijver van die tweets zelf niet denkt dat het tegenwoordig erger is dan vroeger).
En het is niet alleen kleur – het gaat ook om belichting. LOKI werd geroemd om hoe de serie eruit zag, maar dat had meer te maken met de goede production design dat met de cinematografie – de belichting was, net als bij veel andere Marvel-projecten, vrij waardeloos (en nee, ik ga verder niet in op de nieuwste fittie rond Marvel, dat heb ik vorige keer al voldoende gedaan). Neem de trailer van HAWKEYE: de enige interessante shots komen linea recta uit de (fantastische) strips geschreven door Matt Fraction en getekend door David Aja.
Om het cirkeltje rond te maken: ik denk dat MARVEL: RESURRECTIONS daarom verfrissend voelde. Want die serie doet niet het oude trucje nog een keer. Ik had het in februari gemist, maar kennelijk vertelde Neil Patrick Harris toen al dat de nadruk lag op het gebruik van natuurlijk licht. Er zijn nog meer films op komst die (in ieder geval op basis van de trailer) visueel iets meer durven. Ik heb het boek Fever Dream gelezen, in een of twee avonden, en kan me er eigenlijk weinig meer van herinneren dan een onbestemd, onrustig gevoel. Een gevoel dat de film lijkt te hebben getroffen. En Denis Villeneuve mag zich dan neerbuigend hebben uitgelaten over Marvel, fan van Chloe Zhao is hij wel (en andersom), dus wie weet wat ETERNALS ons zal bieden. NIGHTMARE ALLEY, de volgende van Guillermo del Toro, is op het oog wel erg sepia of blauw, maar met zo’n cast ga ik daar niet moeilijk over doen.
Daarmee houdt deze zuurpruim er voor vandaag weer mee op. Zoals misschien te merken is deel ik de vermoeidheid van Theodoor wat betreft filmnieuwtjes en -linkjes wel een beetje. Het zoveelste lijstje. Nog een promo-artikel over een aankomend project waar eigenlijk netto net niks instaat. Ik voel me steeds vaker een grumpy old woman.
Zo ben ik het in principe eens met de stelling dat horror meer critici van kleur kan gebruiken, Maar als ik de zin ‘Even a casual observer could have predicted that Nia DaCosta’s CANDYMAN would upset many critics because the story is finally being told by (and for) Black people and is finally de-centering whiteness’ lees, erger ik me toch aan de oppervlakkige analyse en het gebrek aan research. Een van de meest interessante en scherpe negatieve recensies van CANDYMAN kwam juist van een recensent van kleur (en wat mij betreft een van de beste filmschrijvers van dit moment), Angelica Jade BastiĂ©n. Meer critici uit minder vertegenwoordigde groepen is iets om te ambiĂ«ren, niet omdat ze dan films van filmmakers uit die groepen kunnen ophemelen, maar omdat ze een ander, geĂŻnformeerder perspectief kunnen bieden. Op allerlei films, overigens, niet alleen op films die aansluiten bij hun achtergrond.
Oh wacht, ik zou stoppen. Laat het weten als je toch liever een linkjesoverzicht wil dan mijn gemor, of als je andere ideeën hebt over wat deze rubriek zou kunnen bieden. En tot dan, een fijn weekend!
