TGIF | Tja, als er een TGIF wordt overgeslagen, is de volgende natuurlijk een extra dikke! Dus ping een zak popcorn in de magnetron en ga er even voor zitten.
We beginnen als warming up met wat algemene leut, zoals Drew Barrymore die – net als opa John – na haar dood nog gezellig naar een feestje wil gaan. Of het gonzo-filmgenre dat recentelijk een aantal ondergewaardeerde hoogtepunten beleefde. En een kort overzichtje van griezelclowns in films. Over griezelen gesproken: in SCREAM worden niet de regels van de horror genoemd, maar die van het slasher-subgenre.
Horror blijft nog springlevend, zoals THE CRAFT laat zien, een film die nog steeds het nodige zegt over het moeilijke bestaan van een tienermeisje. De griezelklassieker PSYCHO viert zijn zestigste verjaardag en staat nog steeds als een huis – al is het zonde dat aan het einde de boel expliciet wordt uitgelegd. Het iets minder oude IDENTITY verdient het om (her)bekeken te worden, evenals het vroege werk van Peter Jackson, te beginnen met BAD TASTE. Een andere soort griezel komen we tegen in PERFUME, waaraan een verhaal over geuren wordt opgehangen, terwijl LIMITLESS wordt gebruikt om een boom op te zetten over de Amerikaanse economie.
De Amerikaanse grootverdiener Disney stopt met 4K-releases en maakt alleen films om attracties van te maken. Ze hebben geen zin nieuwe dingen te bedenken dus met MULAN is de tiende speelfilm-remake een feit (hoewel het lijstje discutabel is; Disneys eerste JUNGLE BOOK-remake wordt niet genoemd, maar Tim Burtons ALICE IN WONDERLAND staat er wel op (geen remake maar een vervolg), evenals de animatieremake van THE LION KING). Van alle Disney-remakes is THE LION KING nog steeds de meest succesvolle. MULAN krijgt voorlopig nog teveel shit over zich heen. Mulans vader wordt gespeeld door Tzi Ma, die zijn roem gebruikt om aandacht te vragen voor Aziatische acteurs. Aziaten komen er toch al bekaaid vanaf, zoals blijkt uit Wes Andersons films, die het Oosten alleen gebruiken als geinig decor. Terwijl THE GRAND BUDAPEST HOTEL laat zien dat ome Wes zijn inspiratiebronnen heus op een betere manier kan gebruiken.
Het is interessant om niet weer een stel bleekscheten te horen doorzagen over wat er allemaal mis is met MULAN maar een landgenoot. Of een Aziatisch perspectief op K-horror en een (Freudiaanse) analyse van een aantal personages uit TRAIN TO BUSAN. We blijven in het Verre Oosten met een verhandeling over HOWL’S MOVING CASTLE, die om de drie kwartier vol te krijgen er echt van alles bij haalt; van jaren-tachtig-R&B tot de klassieker BRIEF ENCCOUNTER. Een minder bekende animator is de veel te vroeg overleden Satoshi Kon, de man van PERFECT BLUE en PAPRIKA. En ook de Franse tekenaar Moebius stond aan de wieg van een aantal mooie animatiefilms, die niet altijd vlotjes ter wereld kwamen.
Het fenomeen van getroebleerde filmproducties is van alle tijden; het overkwam Steven Spielberg bij zijn Peter Pan-film HOOK en plaagde bijna dertig jaar later de makers van THE NEW MUTANTS. Zij namen hun film al in 2017 op en hun oorspronkelijke bedoeling was een horror-hybride van THE BREAKFAST CLUB. Een andere film waar we veel te lang op hebben gewacht is BILL & TED FACE THE MUSIC, waar eerst nog twee tv-series aan vooraf gingen. En als je BOYZ IN THE WOOD op het IFFR zag en wacht tot die ergens te zien is; hij is onder de nieuwe noemer GET DUKED! opgepikt door Amazon Prime. Een film waar we wel nog efkes op moeten wachten is JURASSIC WORLD: DOMINION maar dino-veteranen Sam Neill en Jeff Goldblum amuseren ons alvast met een lollig duet. We moeten extra lang wachten op de Oscars, zodat het nog te vroeg is daar wat over te zeggen. We kunnen wel al speculeren over een Hollywood zonder pandemie. In aanloop naar Halloween verblijdt Jason Blum ons in ieder geval met films van beginnende makers uit onderbelichte groepen.
Het is fijn dat daar eindelijk werk van wordt gemaakt. Misschien kunnen we dan stoppen met homoseksuele personages die vooral bestaan om te lijden. Hetzelfde geldt voor transgenderpersonages, terwijl BEING JOHN MALKOVICH laat zien dat het echt anders kan. En als je houdt van Charlie Kaufmans scenario’s, kun je meteen door naar I’M THINKING OF ENDING THINGS, de nieuwste in zijn oeuvre, die je laat voelen hoe het is in andermans hoofd. Kaufman geeft daarnaast een kijkje in zijn eigen hoofd door te praten over zijn werk. Nu de filmwereld op zijn kop staat, en minder voor hand liggende films meer Oscar-kans maken, is Kaufman weer een favoriet.
Datzelfde geldt voor Netflix, dat ook op seriegebied sterke titels lanceert. Enerzijds bestaande series die op hun oorspronkelijke plek minder succes hadden, zoals de YouTube-serie COBRA KAI. En anderzijds de nieuwe Ryan Murphy-serie RATCHED, met een lekker vileine rol van Sharon Stone. HBO laat zich niet onbetuigd en maakt de tongen los door in LOVECRAFT COUNTRY fictieve monsters en menselijke griezels op te voeren. Die sterke serie leent zich uitstekend voor een leerzame geschiedenisles dus er is per aflevering een syllabus gemaakt met links naar boeken, archieven en nog veel meer. Een andere HBO-serie, WATCHMEN, voert dit jaar de Emmy-race aan en twee kansen zijn voor componisten Trent Reznor en Atticus Ross. Voor wie dol is op cijfertjes, is er een geinig overzicht van series met de publiekswaardering per aflevering.
Sommige werkjes laten zich niet in een diagram vatten, zoals het spul van Christopher Nolan met zijn onverstaanbare dialogen. En al kun je het wel verstaan, zijn nieuwste film TENET schreeuwt nog steeds om er theorietjes op los te laten. Een van de hardnekkigste, draait rond de door Robert Pattinson gespeelde Neil. Er zijn mensen die het belachelijk vinden dat de bioscopen weer open zijn en TENET gebruiken om hun gal te spuwen. Dat is ook een manier om die film niet te (hoeven) duiden…
