IMAGINE 2019 | Het Imagine Film Festival is ieder jaar een mooi moment om de balans op te maken. Wie zijn de beste genrefilmmakers van de Lage Landen op dit moment, en wie zijn een belofte voor de toekomst?
Imagine – vandaag is de laatste dag – biedt zoals ieder jaar weer een prachtig programma met internationale horror-, sciencefiction- en fantasy-films. Het festival neemt echter ook zijn rol serieus als kweekvijver van talent uit eigen land. Het tweedelige korte filmprogramma Nieuw Nederlands Peil, dat op 14 en 18 april te zien was, bevatte dit jaar tien Nederlandse en Vlaamse producties. Tijdens de Pitch Contest op 17 april stelden zes nieuwe filmprojecten zich aan mogelijke investeerders voor. Schokkend Nieuws was erbij.
En zaten twee animatiefilms tussen, dit jaar. MADAME LE CHAT (Jule Geleijns, 2018) is een mooi after effects-filmpje van 2 minuten over twee spelende kinderen en hun enge buurvrouw. Gebaseerd op een eigen jeugdherinnering, vertelde regisseuse Jule Geleijns tijdens de Q&A. Inhoudelijk is het niet zo bijzonder, maar de visuele stijl is heel fraai. Fascinerend en uniek op alle fronten is DE DRIESPRONG (Sjeng Schupp, Michiel van Dijk, 2018). De verfilming van een kort verhaal van Belcampo is een combinatie van jazzmuziek, animatie en live action stock footage uit de archieven van Michael Helmerhorst (bij de lezers van ons magazine beter bekend als Celluloid Scavenger). Het verhaal gaat over koning Wurm II die alle dromen, kunst, cultuur en fantasie verbiedt. Gelukkig komen de dromers in opstand. Oorspronkelijk geboren als onderdeel van een theatervoorstelling is DE DRIESPRONG een feest voor oog en oor. De fans van Terry Gilliams Monty Python-animaties zullen verrukt zijn. Dertig minuten is een onhandige lengte, maar het is te hopen dat meer filmfestivals het voorbeeld van Imagine volgen en de film programmeren.
Ook in de categorie Volstrekt Origineel zit THE WALKING FISH (afbeelding bovenaan het artikel). Regisseuse Thessa Meijer won een wild card van het Filmfonds (€80.000) en gebruikte dat geld om in Japan een film op te nemen. Mutsumi ziet er uit als een gewone jonge vrouw, maar kleine kieuwen in haar nek verraden dat ze eigenlijk een mutsugorou is, een lopende vis die op de wal is gekrabbeld. Haar pleegbroer, vriendin, vriendje en baas halen herinneringen aan haar op in deze lichtvoetige, documentaire-achtige en heel charmante fantasy.
Ook KORTE KUITSPIER (Victoria Warmerdam, 2019) werd gemaakt met steun van het Filmfonds. Het is verheugend dat de logo’s van Filmfonds, Amsterdamse Fonds voor de Kunsten en het Vlaams Audiovisueel Fonds op flink wat aftitelingen te zien waren. Die steun zorgt meteen voor hogere production value, betere acteurs en vaak ook betere scripts. KORTE KUITSPIER is tamelijk briljant is z’n eenvoud en uitvoering. Hoofdpersoon Anders ís anders. Iedereen weet het, behalve hij. Het zou zonde zijn te verklappen in welk opzicht, maar zijn korte kuitspier is volgens zijn fysiotherapeut typisch ‘voor zijn soort’. Absurdistische komedie over anders-zijn met prachtige setdressing, een aantal bekende acteurs (Bart Klever (DE POEL, WINDMILL MASSACRE) en Rogier Schippers (ZOMBEER)…) én een droogkomische prachtrol voor cabaretier Henry van Loon.
Dat het niet altijd met grote budgetten hoeft, bewees DE GLOEIIGE. Justus van den Elsen had ongeveer €1.000 euro ter beschikking en dat ging vrijwel geheel op aan het fraaie special effect in dit Oost-Brabantse griezelverhaal dat zich omstreeks 1850 afspeelt.
Ook VONNIS van de Belgische regisseur Walt Bladt is gebaseerd op een oude legende. In deze afstudeerfilm wordt een boer geplaagd door het verlies van zijn vrouw. Opeens staat ze voor de deur. De setting en toon zijn prachtig, maar als we helemaal eerlijk zijn was het verhaal soms een beetje moeilijk te volgen. Dat probleem hadden we ook met IK GELOOF IN MONSTERS (Nick Cremer, 2018), een post-apocalyptisch drama van ongeveer 18 minuten. Een jongen en een oude man verzetten zich tegen een griezelige implantaatchip. Een wat helderder script en wat minder hoogdravende en onnatuurlijke dialogen hadden de film beter gemaakt.
Het zwakste vonden we in dat opzicht het Vlaamse IN THE PALACE. Het verhaal is simpel genoeg – de laatste dag in het leven van de bejaarde ex-danseres Elvira (gespeeld door niemand minder dan Willeke van Ammelrooy) – maar regisseur Nelson Polfliet rekt het uit tot een chaotisch vertelde en vermoeiende 22 minuten. De dood komt in de vorm van een hevig over-acterend duivels trio. Van Ammelrooys rol is ontroerend en moedig, maar de toneelmatige aanpak geeft de film een wat belegen indruk. Het leverde wel een erg leuke Q&A op tijdens Imagine.
De selectie dit jaar bewees eens te meer dat het bij een goede korte film niet alleen draait om originaliteit, maar ook om de kunst van het vertellen. Gelukkig zat er ook groot narratief talent tussen. WILD (Jan Verdijk, 2019) is een 12 minuten durend filmpje over de Limburgse vakantie van een gezin dat zucht onder een tirannieke vader. In het bos krijgt hij zijn bekomst – met dank aan de special effects makers van Rob’s Propshop. Heldere plot, prima geacteerd en gefilmd en een zéér bevredigende pointe. Dat vond de jury van de Méliès d’Argent voor beste korte film trouwens ook, want Jan Verdijk won gisteravond de prijs die hem automatisch in de race brengt voor de Méliès d’Or, de Europese genreprijs die die in oktober in Sitges wordt uitgereikt.
Maar de meest getalenteerde verteller bleek toch wel Nico van den Brink met HET JUK. Siska is voor het eerst met haar vriend mee naar het jaarlijkse familiediner ter nagedachtenis aan zijn grootvader. Zijn twee broers zijn er ook, buiten staat een vreemd buurmeisje naar het raam te staren en boven de slaapkamer ligt een griezelige zolder… HET JUK is méér dan een korte film met een pointe, maar voelt met 17 minuten aan als een lange horrorfilm met een compleet verhaal, zenuwslopende suspense en een paar verrassende red herrings. Hollywood wacht! zou je zeggen – maar dat is overbodig. Nico van den Brinks vorige korte film SWEET TOOTH draaide in 2017 op Imagine en is opgepikt door New Line Cinema en Atomic Monster, het productiebedrijf van James Wan. Nico werkt op dit moment in de VS en Nederland aan een scenario voor een lange horrorfilm.
Net zoals Tim Koomen en David Jan Bronsgeest overigens, die in Hollywood aan hun film MEET JIMMY werken onder contract van Paramount. Binnenkort meer daarover. Zij wonnen vorig jaar de Imagine Pitch Contest, en bewezen daarmee opnieuw dat het festival jonge ambitieuze filmmakers een flinke duw in de rug kan bieden. We schreven al eerder over de zes films die op 17 april gepresenteerd werden tijdens de Pitch Contest van dit jaar. GHOSTING (Niels Bourgonje en Paul Bontenbal), BALDI’S BEANS (Yves Sondermeier en Joël Rabijns), THE SHOE COLLECTOR (Ray Kermani), MATRIARCH (Jasper Vrancken) en WOOD (Flynn von Kleist) zien er allemaal ontzettend veelbelovend uit, maar de winst ging naar het enige sciencefictionproject: EXTRACTION. Martijn Smits kreeg gisteravond van de jury een ticket naar het Fantasia Film Festival in Montréal (11 juli-1 augustus), waar hij zijn film op de Internationale coproductiemarkt Frontières mag gaan pitchen.
Martijn Smits, die we kennen van BROTHER’S KEEPER, ZOMBIBI, POPOZ én SUPERJUFFIE gaf een zelfverzekerde presentatie en weigerde doodleuk een budget te noemen. Met goede reden: zijn spektakelfilm over aliens die naar de aarde komen om ons zeewater te stelen moet zich kunnen meten met het werk van Roland Emmerich of Michael Bay. Áls er een producent valt voor zijn verrukkelijke sciencefiction-idee, dan wordt er waarschijnlijk niet op een miljoen meer of minder gekeken. Goede pitch, Martijn, van harte gefeliciteerd!
Best of Imagine Filmfestival
EYE Filmmuseum, Amsterdam
Alleen nog vandaag!
