NEDERHORROR | ‘Het is het beste dat je alles uittrekt. Het kan er… nogal heftig aan toegaan.’ De korte body-horror MUIL gaat op zaterdag 7 april in wereldpremière tijdens het Brussels International Fantastic Film Festival. Schokkend Nieuws sprak met regisseur Jasper Vrancken.
Schokkend Nieuws mocht MUIL zelfs al zien: het is een 20 minuten durende, sfeervolle parel van perversie. Richard is een timide verpleger met een onbevredigend seksleven. Zelfs de rondborstige prostitué Ines doet zijn bloed niet sneller kloppen. ‘Ik bijt niet,’ zegt ze vriendelijk. Wrong thing to say… En wat zoekt Richard in hemelsnaam in de bossen bij die vreemde Max die voortdurend met hompen vlees in de weer is?
Jasper, je pitchte het idee van MUIL al in december 2015 tijdens het Meet Your Maker!-festival dat Schokkend Nieuws toen organiseerde. Wat is er voor nodig geweest om de film van de grond te krijgen?
‘Vlak voor Meet Your Maker! kwam ik voor het eerst in contact met mijn producenten, Steve de Roover en Kevin Hoed van productiehuis Skladanowsky. We hebben in maart 2016 een eerste dossier ingediend bij het Vlaams audiovisueel fonds. We zijn twee keer afgewezen en hebben telkens aanpassingen gedaan. Uiteindelijk, in mei 2017, kregen we te horen dat we subsidie kregen. Daarnaast hebben we ook aan crowdfunding gedaan en met een tax shelter gewerkt. Het is een tamelijk dure film geworden. Al lijkt het misschien niet zo, er is veel gebouwd qua decor. Die art-direction was best duur. En de geluidsafwerking, natuurlijk: heel belangrijk in dit genre en zeker voor deze film die het moet hebben van suggestie.’
MUIL heeft een tamelijk bizar gegeven, dat je pas gaandeweg volledig doorkrijgt.
‘Ik heb er heel lang aan geschreven. Het allereerste idee kwam in 2007, ondertussen bijna elf jaar geleden. Het verhaal was toen nog volledig anders, maar het basisidee was al wel dat ik iets wilde doen met seksualiteit, seksueel verlangen en horror. In een vorige versie had het hoofdpersonage een totaal andere, vreemde fetisj. Die versie was ook veel explicieter. Later ontdekte ik dat dat voor dit verhaal niet zou werken. Dat was niet krachtig genoeg. En eenmaal dat ik die klik had gemaakt, kwam de nadruk veel meer te liggen op het innerlijke conflict van mijn hoofdpersonage. Dat is waar het eigenlijk echt om gaat.’
Horror en seks, hadden die eerste afwijzingen van het fonds te maken met morele bezwaren?
‘Eigenlijk niet, en ook niet met het genre of zo. De tijd dat ons filmfonds daar niet voor openstond, is echt wel gepasseerd. Nee: het script moet gewoon heel helder en sterk zijn. In een vorige versie had mijn hoofdpersonage bijvoorbeeld een ander beroep. Hij was IT’er of zo, het deed er niet zoveel toe. Nu is dat veel beter en die suggestie heb ik van een scriptdoctor gekregen. Die zei: je moet er een verpleger van maken. Dat klikte meteen. Natuurlijk: en dan moet Richard een oude vrouw verzorgen en die vrouw is dan een soort spiegelbeeld van het monster in de kamer. En Richard weerspiegelt dan eigenlijk Max. Max verzorgt het beest ook. Max geeft het beest ook te eten. Max wast het beest. Dat klikte dus heel mooi in elkaar. Dat zijn van die dingen, die moeten rijpen. Eigenlijk hebben die eerste afwijzingen juist geholpen om het scenario nog te verfijnen.
Je hebt twee ijzersterke hoofdrolspelers. Richard wordt gespeeld door Matthieu Sys, die ik nog niet kende. Pascal Maetens ken ik wel, van de horrorkomedie THE MIRACLE OF LIFE (Joël Rabijns, Yves Sondermeier, 2013).
‘Pascal ken ik al sinds 2002. Hij heeft in een stuk of vijf, zes van mijn korte films gespeeld. Hij is eigenlijk ook gewoon een vriend. Ik wist vanaf het begin dat de rol van Max hem op het lijf geschreven is. Richard had ik oorspronkelijk als een ouder personage geschreven, iemand van midden dertig. Maar ik kon geen acteur vinden die dat wilde doen, dat bleek tamelijk moeilijk. Toen kwam de suggestie om Matthieu te vragen. Hij is in België wel bekend. Hij heeft in een paar grote televisieseries meegespeeld, zoals AMIGO’S van de VRT. Ik dacht: eigenlijk is het wel beter als hij wat jonger is. Dan is hij nog meer zoekende.’
Was het moeilijk? Ik bedoel: het gaat over een hele vreemde fetisj en er zijn behoorlijk wat naaktscènes.
‘Ik heb vanaf het begin tegen de acteurs gezegd: het gaat over seksualiteit, het gaat over lichamelijkheid. Dat naakt is helemaal niet gratuit: daarover gáát het. Het voordeel van naaktscènes is dat de concentratie van de ploeg veel hoger is. Je merkt dat er bij de crewleden toch een zekere gêne is en daarom is iedereen dus supergeconcentreerd. Eigenlijk waren die scènes een fluitje van een cent.’
Geen lacherigheid?
‘Het mag grappig zijn, zoals die scène met de prostituee en dat masker. Dat is ergens wel lachwekkend. Maar ik denk niet dat je hem uitlacht. Het is natuurlijk ook een heel droevig gegeven. Heel even lijkt het te lukken: de normale seksualiteit – voor zover je het normaal kunt noemen met een prostituee en een masker – maar voor Richard is dat eigenlijk zijn allerlaatste poging.’
Je vertelde net al dat jullie veel zorg hebben besteed aan de art-direction. Kun je daar iets over vertellen?
‘We hebben vijf dagen gefilmd in Diest, in Vlaams Brabant. Daar is een oude citadel die al heel lang leegstaat. Daar zijn de buiten-shots gedraaid. In de citadel zelf vonden we een kamer die ook geschikt was, maar de muur waarin de deur zit, en de deur zelf: die zijn is volledig gebouwd. Dat was heel belangrijk. Die deur is een centraal element in de film, een heel belangrijk symbool. Voor mij is in die kamer een soort oer-vrouwelijk, archaïsch monster. De oervagina, daar waar iedereen ooit is uitgekomen en waar iedereen ook weer naar teruggaat. Die deur moest precies zó zijn.’
De film gaat op 7 april in première tijdens het Brussels International Fantastic Film Festival.
‘Dat zal de wereldpremière zijn. Daarna hopen we naar zoveel mogelijk andere festivals te gaan, zowel genrefilmfestivals als reguliere festivals. Ik denk dat deze film voor beide in principe wel kan.’
Dan daarna?
‘Ik ben bezig met iets langs, een scenario. Sommige mensen vragen me of dat weer over deze fetisj zal gaan, maar: nee, ik denk dat dat nu wel uitverteld is. Het gaat wel weer over mannelijke identiteit. Seksualiteit maakt daar deel van uit, maar dat is niet het enige. Het wordt wel weer een extreme horrorsetting. Ik ga rustig mijn tijd pakken om dat te schrijven. Ik heb zin om er weer heel lang aan te werken. Ik voel in mezelf dezelfde soort passie opkomen voor dit project, als ik had voor MUIL.’
Het je al een titel?
‘Jazeker: MATRIARCH.’
