Megan Fox zit in een afgelegen vakantiehuis met handboeien vast aan haar overleden echtgenoot. Je zou verwachten dat Carel Struycken elk moment de kamer binnen komt stappen, maar TILL DEATH blijkt toch iets anders te zijn dan GERALD’S GAME.
In de openingsscène van TILL DEATH, het regiedebuut van S.K. Dale, zien we Emma (Megan Fox) vreemdgaan met Tom (Aml Ameen). Dat lijkt niet de beste manier om sympathie te kweken voor je hoofdpersonage, tot we de echtgenoot van Emma ontmoeten. Deze Mark (Eoin Macken) is een lul met vingers in optima forma, waarbij we in rap tempo de gehele klootzakken-checklist af kunnen vinken. Na het bekritiseren van haar jurk, waarbij hij uiteraard haar kin even vastpakt met zijn wijsvinger en duim, besteld hij bij het diner voor beide een nagerecht, enkele seconden nadat zijn vrouw aangaf niets te hoeven. Zo’n lul, dus. Ook van het sympathieke cadeau van zijn vrouw moet deze ploert niets hebben, hij heeft zelf een veel beter cadeau: een overnachting in hun afgelegen buitenverblijf.
De volgende ochtend ontdekt Emma dat ze met handboeien aan Mark vastzit. ‘Tijd om wakker te worden’, zegt hij tegen haar, waarna hij zichzelf door het hoofd schiet. Wat volgt is een scenario waarbij het onmogelijk is om niet aan GERALD’S GAME (2017) van Mike Flanagan te denken. Echter, in tegenstelling tot Carla Gugino in die film heeft Emma meer bewegingsvrijheid, ze moet enkel het lichaam van Mark overal mee naartoe slepen. Als kijker denk je vervolgens mee hoe Emma van het lijk af kan komen. Snij z’n hand eraf! Zaag de ketting door! Bel de politie! Maar haar man lijkt alles goed te hebben doordacht; haar mobiele telefoon is vernield en alle scherpe objecten als bestek en gereedschap zijn uit huis verwijderd. Het blijkt dan ook geen impulsieve daad van haar echtgenoot te zijn geweest; hij heeft als een ware Jigsaw zelfs audiofragmenten en briefjes voor haar achtergelaten.
Na een lange introductie focust TILL DEATH vervolgens een tijdje op de manieren waarop Emma zou kunnen ontsnappen uit deze enigszins onprettige toestand. Dat laatste klinkt misschien als een understatement, ware het niet dat Fox de gehele tijd ook niet meer dan geïrriteerd lijkt door de hele situatie. Als ze ontdekt dat Mark alle benzine uit de auto heeft gehaald en ze dus geen kant op kan lijkt ze er vooral van te balen. Daar ligt eveneens een groot verschil met GERALD’S GAME, de paniek en urgentie is hier amper voelbaar. Ook in THE INVISIBLE MAN (2020) zagen we een soortgelijk scenario waarin ons hoofdpersonage met overtuigende pijn en wanhoop los moet zien te komen van de afschuwelijke omstandigheden waar ze door haar dominante echtgenoot in zit. Dit alles ontbreekt totaal in TILL DEATH, we krijgen hooguit mee dat het best een gedoe is om het lijk van je partner met je mee te moeten slepen.
Om de situatie toch wat benauwder te maken voor Emma krijgt ze halverwege de film ineens bezoek van twee mannen, die het voorzien hebben op de inhoud van een kluis in het huisje. Vervolgens verandert TILL DEATH van GERALD’S GAME ineens in een mix van PANIC ROOM en HOME ALONE, waarbij Emma uit handen moet blijven van deze gemene pikkeboeven. Dit gaat haar overigens opvallend goed af, waarbij het trucje dat ze – geruisloos als een ware ninja – steeds net op tijd verdwijnt voor ze wordt betrapt, tot in den treure wordt herhaald. Ook dit kat-en-muisspelletje weet regisseur Dale maar niet spannend te krijgen. Een bijkomend probleem is dat Dale zijn film ook nog eens bloedserieus neemt, terwijl een vleugje zwarte humor of een smakelijke lompe actiescène de film vast niet slecht had gedaan. Zijn TILL DEATH is vooral een hoop middelmatigheid. Net als het personage van Fox zul je als kijker aan het einde waarschijnlijk niet veel meer doen dan even zuchten, je schouders ophalen en weer doorgaan met je leven.
Distributie: DFW. Bioscooprelease: 23 september 2021. Copyright Jasper ten Hoor. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 22 september 2021.
