Het leek even alsof het einde van de wereld aan Nederland voorbij zou gaan. Wacht. Zo klinkt het positief. Opnieuw: het leek er even op dat we THE WORLD’S END zouden mislopen. Gelukkig, de derde film in de onofficiële Cornetto-trilogie draait vanaf morgen (16 oktober in België) in de bioscoop.
Filmdistributeur Universal vreesde dat de film niet voldoende bezoekers zou trekken. Gelukkig begon een ondernemende fan een online petitie, waar ook Schokkend Nieuws zich achter schaarde. Onze actie om Peter Jacksons THE FRIGHTENERS in Nederland uitgebracht te krijgen (destijds ging het nog met briefkaarten) was in 1997 immers ook succesvol. Al snel waren er meer dan duizend virtuele krabbels gezet. En dat had succes. De hoopvolle ondertekenaars kunnen THE WORLD’S END alsnog op het grote scherm bekijken. We kunnen alvast verklappen dat de film het absoluut waard is.
Al sinds de televisieserie SPACED genieten we van de kunsten van Edgar Wright, Simon Pegg en Nick Frost, die zich specialiseren in het toepassen van genreconventies op het alledaagse Britse leven. In SHAUN OF THE DEAD (2004) waren het zombies die de buurt (en de pub!) van Pegg en Frost onveilig maakten. In HOT FUZZ (2007) verplaatsten ze de schietgraagheid van een Amerikaanse actiefilm naar een (schijnbaar) suf Brits dorpje. In THE WORLD’S END lijkt de tegenstander aanvankelijk het onvermijdelijke intreden van de middelbare leeftijd. Toch komt er ook nu weer een genre-twist om de hoek kijken.
Het einde van de middelbare school was voor Gary King (Pegg) hét hoogtepunt van zijn leven. Op een avond in juni trachtte hij toen met zijn vier beste vrienden – Andy (Frost), Oliver (Martin Freeman), Pete (Eddie Marsan) en Steven (Paddy Considine) – de ‘Golden Mile’ af te leggen in hun dorp Newton Haven. Twaalf pubs. Twaalf pints. Omdat zes liter bier toch niet bepaald weinig is, werd de laatste pub, de titulaire The World’s End, niet gehaald.
23 jaar later blijken Gary’s vier vrienden verder te zijn gegaan met hun leven. Ze zijn uit het dorp verhuisd, hebben banen, families, huizen. Ze rijden – in tegenstelling tot Gary – niet meer in dezelfde auto en drinken niet meer die overdadige hoeveelheden bier. Wanneer Gary dus aankondigt dat de Gouden Mijl absoluut alsnog overwonnen moet worden, kijken ze hem eerst meewarig aan. Uiteindelijk gaan ze mee, in de veronderstelling alleen een kater te riskeren. Maar het dorp waar ze terugkeren, is in de tussentijd grondig veranderd.
We zullen niet uit de doeken doen op welke manier, al verklappen sommige trailers dat wel. Niet dat het veel uitmaakt, maar verrast worden is natuurlijk altijd leuker. Laten we het erop houden dat genrefans niet teleurgesteld zullen zijn en dat Pierce Brosnan dit keer de ex-Bond is (na Timothy Dalton in HOT FUZZ) die zijn sinistere kant mag etaleren.
THE WORLD’S END is, na SHAUN OF THE DEAD en HOT FUZZ, het sluitstuk van de zogenaamde Cornetto-trilogie. Het is geen trilogie in de normale betekenis van het woord. De verhalen zijn geen vervolgen van elkaar en de terugkerende acteurs spelen andere personages. Toch is er voldoende samenhang te vinden: in personeel maar ook in stijl, in humor en zelfs in thematiek. En alle drie de films zitten vol bier. Heel veel bier. Uw recensent trok na afloop ook maar een flesje open om tijdens het schrijven in de sfeer te blijven.
Wat de trilogie meer maakt dan een herhaling van zetten is dat het schrijversduo Pegg en Wright in elke film andere thema’s belicht. Zo gaan de films alle drie over vriendschap, maar vanuit verschillende perspectieven. In SHAUN zijn Pegg en Frost beste maten. In FUZZ worden ze vrienden. En in END? Daar is de vriendschap al jaren voorbij. Waar Pegg eerst de straight man was, of op z’n minst de net iets minder luie/lompe/mislukte van het stel, is het nu Frost die de bril draagt en het nette pak. Pegg is dit keer de loser die nog steeds in dezelfde kleren rondloopt als toen hij achttien was en zeurt dat de anderen hun vrijheid hebben opgegeven.
De makers zijn zich er in tegenstelling tot Gary (gelukkig!) maar al te goed van bewust dat ze niet meer dezelfde zijn als de jongens die SHAUN OF THE DEAD maakten, nu bijna tien jaar geleden. THE WORLD’S END heeft wellicht niet de frisheid van die film, of de verrassingsfactor, maar wat we ervoor in de plaats krijgen is een betere film. Wrights kinetische regiestijl is preciezer geworden. Nog nooit waren zijn beeldgrapjes zo goed getimed. Het script is scherper, vooral qua structuur: als je goed oplet zit bijna de hele film al verborgen in de flashback waarmee THE WORLD’S END begint.
Vooral het vermelden waard is de rol van Pegg. In vrijwel al zijn eerdere personages zit een soort schattigheid, een gemakkelijke charme waarmee hij je elke keer, hoe onvolwassen en vervelend hij zich ook gedraagt, weet te ontwapenen als een jongen met wie je graag eens een pint zou willen drinken. Gary is eigenlijk de totaal uitgeklede versie van dit personage. Alle slechte eigenschappen liggen bloot. De charme is weggesleten. En tóch. Toch heeft hij iets waardoor je snapt waarom hij vroeger de leider van het jongensgroepje was. Toch snap je dat zijn vrienden ook nu nog, na talloze slechte ervaringen, geen nee tegen hem kunnen zeggen.
Blijft de vraag waarom een film als deze – vol humor, actie, herkenbare gevoelens en nog wat diepte ook – kennelijk wordt gezien als een riskant nicheproduct. Is een klein beetje sciencefiction écht zo afschrikwekkend? Wil het publiek écht alleen maar Amerikaanse blockbusters? Of zijn distributeurs – dit is waar ik eigenlijk op hoop – gewoon te pessimistisch over de kansen van films met een eigen stem en een origineel verhaal? Laten we ze tonen dat ze het fout hebben, en na het hilarische einde een pint heffen op de verdorven menselijke natuur.
Distributie: Universal. Release: 14 november 2013. Copyright: Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #104.
