Nee, we komen in zijn film niets nieuws over predators te weten, liet regisseur Shane Black weten op de afgelopen Comic Con. Het origineel was een strakke, harde actiefilm dus zijn THE PREDATOR moest dat ook worden. Al kun je je afvragen of hij die ambities ook heeft waargemaakt.
Wie de originele PREDATOR uit 1987 nog eens terugkijkt, valt inderdaad op hoe strak en vol vaart de film is. Het concept van zes soldaten die midden in de jungle door de ultieme jager worden nagezeten, staat nog altijd als een huis. Net als de ongegeneerde spierballentaal: letterlijk op Schwarzeneggers armen, maar ook door de dynamiek van die groep machokerels die elkaar verbaal proberen af te troeven. Dat regisseur Shane Black als acteur onderdeel was van die originele groep schept verwachtingen voor THE PREDATOR. Net als een tweet die hij enkele weken geleden de wereld instuurde: fuck PG-13! De Britse krant The Guardian speculeerde al over de terugkeer van de R-rated actiefilm wanneer THE PREDATOR een succes zou blijken.
Of THE PREDATOR echt een jaren tachtig macho-actie hype zal creëren, valt te betwijfelen. Al keren Black, destijds Hollywoods golden boy dankzij scenario’s voor onder meer LETHAL WEAPON (Richard Donner, 1987) en THE LAST BOY SCOUT (Tony Scott, 1991), en coscenarist Fred Dekker (THE MONSTER SQUAD, 1987) er op een bepaalde manier wel naar terug. Hoofdpersoon is scherpschutter Quinn McKenna (Boyd Holbrook), die tijdens een missie in Latijns-Amerika op een neergestort predator-ruimteschip stuit. Nieuwsgierig naar de crash klimt hij uit zijn schuilplaats, om vervolgens in het schip buitenaards wapentuig aan te treffen. Wetende dat de overheid hem waarschijnlijk het zwijgen zal opleggen vanwege zijn vondst, ontvreemdt Quinn een Predator-masker dat hij op de vlucht naar huis laat sturen. Niet veel later krijgt zijn hoogbegaafde zoontje (Jacob Tremblay) het reliek, waar hij een leuk speeltje in ziet.
Ondertussen probeert de regering, met hulp van onder anderen evolutionair bioloog Casey Brackett (Olivia Munn) en overheidsfunctionaris Traeger (Sterling K. Brown), inderdaad het neergestorte ruimteschip in de doofpot te stoppen. Er blijkt zelfs een divisie te zijn die zich bezighoudt met het bestuderen van Predator-activiteit. Omdat Quinn de crash heeft gezien, wordt hij terug in de Verenigde Staten tot psychiatrisch patiënt bestempeld en samen met een groep afgekeurde soldaten op konvooi gezet naar een gesloten inrichting. Zal je net zien dat er een Predator hun pad kruist, onderweg naar de verloren spullen die bij Quinns zoontje in de slaapkamer liggen.
Het belangrijkste deel van THE PREDATOR draait rondom Quinn en zijn band of looneys. Waar in de originele film een groep ijskoude commando’s met de alien in aanraking kwam, is het nu dus een groep psychiatrische patiënten die door het buitenaards wezen wordt opgejaagd. Black heeft duidelijk een zwak voor die groep stuntelige eenlingen, waaronder Trevante Rhodes, Jacob Tremblay en Keegan-Michael Key. Ze kwebbelen vrolijk en onsamenhangend, met dialogen en interacties die veelal geïmproviseerd aandoen. Je krijgt geregeld het idee eerder een stonerkomedie in de trant van PINEAPPLE EXPRESS (David Gordon Green, 2008) te kijken, dan een scifi-horrorfilm.
Dialogen die niet geïmproviseerd lijken, hebben dan juist weer een zelfreferentiële dubbelzinnigheid. Sowieso een kenmerk van Blacks schrijfstijl, die hij in zijn speels vertelde regiedebuut KISS KISS BANG BANG (2005) tot een kunstvorm verhief. In THE PREDATOR zijn veel van de referenties gericht op het PREDATOR-universum. Grappig is bijvoorbeeld de onderhandse steek die Black latere PREDATOR-films toebrengt. Wanneer Traeger aan Dr. Brackett het bestaan van predators uitlegt, vertelt hij dat de eerste in 1987 gespot werd, de tweede in 1997– daarna gebeurde het regelmatiger maar met veel minder impact. Flauwer is: get to the Choppers! – een verwijzing naar Arnold Schwarzeneggers beroemde schreeuw uit deel een. Ditmaal staat er een aantal motoren geparkeerd, waarmee Quinn en de zijnen net op tijd uit de handen van een predator kunnen blijven.
En zo dendert THE PREDATOR al grappend en grollend naar zijn finale, waarin zelfs Predator-speurhonden worden losgelaten. Was het Blacks idee een strakke, harde actiefilm te maken, dan is hij daar niet echt in geslaagd. Toch werkt THE PREDATOR wel als ongedwongen zij het ietwat rommelige komedie. Er is een bepaald plezier dat je krijgt van over the top-zinnen als ‘You once said that you dropped out of your mothers womb, and immediately dragged yourself behind enemy lines’. Of een twee meter lange Predator die met gespreide bek en luid schreeuwend achter een groep soldaten aanjaagt. Het zou me niet verbazen wanneer THE PREDATOR over een jaar of tien de status van midnight cultfilm heeft gekregen.
Distributeur: Warner Bros. NL en BE: 13 september 2018. Copyright Guus Schulting. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 september 2018.
