Weinig regisseurs zullen het Shimizu nadoen. Eén en hetzelfde verhaal eerst voor een habbekrats op video draaien, dan op film (beide malen onder titel JU-ON), op beide formaten ook nog een sequel draaien, en tenslotte van dat eerste deel met Amerikaans geld een glossier, tweede remake maken, getiteld THE GRUDGE.
Voor wie de vorige twee versies heeft gemist: in THE GRUDGE is een onooglijk huis aan de rand van Tokio het toneel van spookachtige gebeurtenissen. Ooit bracht een huisvader er zijn gezin om het leven en de woede die daarbij vrijkwam, is als een boze entiteit op de plaats delict blijven hangen. Overigens doet de vloek zich ook op andere plaatsen gelden. Iedereen die ooit in het huis is geweest, neemt de ‘besmetting’ gewoon mee naar buiten.
Opmerkelijk is dat Shimizu voor zijn remake in Tokio is gebleven, sterker nog: het huis uit versie drie lijkt als twee druppels water op dat uit de directe Japanse voorganger. Het minder goede nieuws is dat de (nieuwe) Amerikaanse personages op een nogal geforceerde manier in het verhaal zijn geschoven. Aan de reden voor hun aanwezigheid in Japan maakt Shimizu weinig uitleg vuil, net zoals de culture clash tussen het westen en het verre oosten in de plot nauwelijks wordt uitgebuit. Amerikaans geld vereiste kennelijk Amerikaanse gezichten in de belangrijkste rollen. Punt.
Hoofdpersoon Karen (Gellar) is haar studerende vriendje naar Tokio gevolgd en heeft zich aangemeld bij een uitzendbureau voor sociaal-maatschappelijk werk. Wanneer een plaatselijke huishoudelijke hulp aan de vloek ten prooi is gevallen, is het Gellars beurt om haar te vervangen. En wanneer ook zij de boze geest gewaar wordt, is het tijd om via internet en bezoekjes aan betrokkenen het spoor terug te volgen tot de oorsprong van de bovennatuurlijke verschijnselen en verschijningen.
THE GRUDGE nieuwe-stijl biedt net als het origineel een compendium van beproefde horror-effecten: een spook met lang sluik haar dat op een video-opname te voorschijn komt uit een schaduw. Verder is er gestommel op zolder, zien we een bange vrouw rondrennen in een uitgestorven kantoorcomplex en heeft Gellar een hallucinatie onder de douche. Het is alsof genrefreak Shimizu alle foefjes zelf een keer wilde uitproberen, en daar simpelweg een aantal scènes omheen schreef, vanuit de gedachte dat de som der delen vanzelf wel één geheel zou opleveren. Eigenlijk precies zoals executive producer Sam Raimi dat twintig jaar geleden deed in zijn regiedebuut THE EVIL DEAD, maar toen met oneindig meer schwung, fantasie en durf.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #65, winter 2004/2005.
