‘New Decade. New Rules’, zo luidt de ondertitel. Die belofte maken Wes Craven en scenarist Kevin Williamson niet waar, maar SCREAM 4 weet gelukkig de meeste valkuilen heel aardig te vermijden.
Als oervaders van de horrorfilm met de postmoderne knipoog weten Craven en scenarist Kevin Williamson natuurlijk als geen ander hoe de fans aankijken tegen een vierde deel of een reboot van de franchise. De sterke openingssequentie van SCREAM 4 bewijst het. In een paar minuten en met leuke gastrollen voor o.a. Anna Paquin en Kristen Bell, drijven ze de spot met hoe de franchise nog jaren door had kunnen gaan: SCREAM 2, SCREAM 3, STAB 6, STAB 7’… Het Droste-effect tot in het extreme doorgevoerd. Of, zoals de personages in de film het zelf zeggen, ‘How meta can you get?’
Vijftien jaar na een van de invloedrijkste horrorfilms ooit is de stem aan de telefoon – ‘What’s your favorite scary movie?’ – een lachwekkend cliché geworden. Wilden Craven en Williamson opnieuw succesvol zijn, dan moesten ze én een herkenbare vervolgfilm maken én het over een andere boeg gooien.
Veel blijft hetzelfde, natuurlijk. In Woodsboro, de plek waar Ghostface in 1996 voor het eerst opdook, is Dewey (David Arquette) tegenwoordig sheriff en hij is getrouwd met Gale Weathers (Courteney Cox). Wanneer ook Sidney Prescott (Neve Campbell) terugkeert, begint alles van voor af aan. Ghostface slaat weer aan het moorden en er zijn nieuwe slachtoffers en nieuwe red herrings: Sidney’s nichtje Jill, haar vriendinnen Kiby en Rebecca, hun vriendjes, de vrouwelijke deputy, de leden van de school filmclub…
Het zwakste is SCREAM 4 in het middenstuk. De filmreferenties en de in-jokes zijn zeker vermakelijk, maar het nieuwe is er vanaf. Natuurlijk kijken de slachtoffers naar SHAUN OF THE DEAD wanneer ze gebeld worden en natuurlijk wordt er ergens een sneer gemaakt naar SAW 4. Er wordt gewag gemaakt van apps, facebook en andere sociale media – een van de studenten maakt een live videoblog, al krijgen we die nooit te zien – maar dat blijft bij een nogal loze poging om hedendaags en relevant te zijn.
Veel relevanter is dat Craven gelukkig weer zorgt voor een horrorfilm met enige bite. De moorden zijn, zeker in vergelijking met SCREAM 3, behoorlijk gruwelijk. De sc̬ne, vrij vroeg in de film, waarin twee telefoons, twee klerenkasten en twee tegenover elkaar gelegen ramen figureren, is een mooi staaltje van Cravens kunnen. Maar Рzonder er al te veel over te verklappen РSCREAM 4 wordt het best in de derde akte, zonder de zelfrefererende wisecracks en zonder slimmigheden. Is dat niet de ultieme post-postmoderne grap? Wanneer het masker van Ghostface afgaat, blijkt SCREAM te zijn wat het eigenlijk altijd al was: een ouderwetse ̩n effectieve slasher.
Di: eOne (BE: 13 April / NL: 14 april)
Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 april 2011.
