Fucking hippies! Hippies dit, hippies dat. Blowende nietsnutten zijn het, en doodeng. Doodeng! In Quentin Tarantino’s nieuwste worden de love & peace-types voortdurend vernederd. De personages van Brad Pitt en Leonardo DiCaprio zijn er niet bepaald dol op.
Acteur Rick Dalton en zijn stuntman Cliff Booth, allebei tamelijk onnozel, worden door DiCaprio en Pitt – en dus Tarantino – met zoveel plezier en overtuiging neergezet dat het swingt. Tarantino verzamelt als altijd talloze verwijzingen naar films. Misschien de meest in het oog springende zijn die naar Bruce Lee. Let op de ode aan de iconische knokpartij van ENTER THE DRAGON, hier met het personage van Lee en Cliff Booth.
Met zijn tiende (of negende, als we zijn eigen telling aanhouden) film verwijst Tarantino inmiddels ook lekker naar eigen werk. En naar zichzelf als verzinner van films en producten die helemaal niet bestaan. Hij schmiert er lustig mee op los. Toch zou het zonde zijn vooral daarop te letten. Het is zoveel lekkerder om je mee te laten nemen door die tamelijke schlemiel van een actie-acteur Rick Dalton en zijn stuntie Cliff, in hun eigenlijk toch niet zo heel spectaculaire levens. Ze hangen wat op sets, ‘acteren’ wat, halen wat ongein uit. Cliff rijdt Rick aan het einde van een werkdag naar huis en ze zuipen wat. Net normale mensen.
Dicaprio’ s personage, lekker aan de drank, maar hé, wat maakt dat nou uit, krijgt het op een dag op zijn heupen als producer Marvin Schwarz (Al Pacino) hem inwrijft dat zijn carrière aan het begin van het einde staat. Met Schwarz verwijst Tarantino naar de echte producer Al Schwartz, en zeer hilarisch naar Pacino’s rol in SCARFACE. Maar goed, Rick raakt in de stress. En zo begint een verhaal dat eigenlijk nergens heengaat maar in ieder geval zowel Rick als Cliff een tijdje zal bezighouden. Het echte verhaal speelt tussen de regels. Het gaat niet om de carrières van die vrolijke twee. Dat is slechts de bodem waarop Tarantino zijn filmgeschiedenis kan schrijven. Dat verhaal verraadt een verlangen naar een nog onschuldige wereld. Van vóór de hippies. Die klotehippies met hun weirde shit.
Weird is bij vlagen ook het leven van Rick, vooral door overmatig drankgebruik. Maar omdat hij nog in dat pre-hippie tijdperk leeft, inclusief set-design, houdt het iets onschuldigs. Kleding en interieurs zijn uiteraard meer dan perfect gekozen. De jaren 50 resoneren in alles. Het truttige en tuttige dat daarbij hoort past Rick als een perfect zittende handschoen. En Cliff schurkt daar lekker tegenaan. Hij vindt het helemaal niet erg dat hij Ricks double is. Die woont in een mooi huis in de hills, hij zakt ’s avonds tevreden af naar iets kleiners. So what! Hij vindt het overduidelijk best zo. Een van de meest hilarische scènes trouwens, en het zijn er veel in ONCE UPON A TIME, is die waar Cliff de antenne op Ricks dak fikst. Omgekeerd seksisme brengt Tarantino ertoe om Pitt lekker langzaam zijn T-shirt uit te laten trekken en vervolgens eens tevreden om zich heen te kijken, over de daken van Hollywood. En het publiek kijkt mee. Niet naar die daken, nee, naar Pitts perfecte lijf. Tarantino laat het niet één keer zo zien, maar twee keer. De man als lustobject, ook Pitt zelf lijkt er enorm veel schik in te hebben. Tarantino’s tiende is verrassend genoeg, en waarschijnlijk onbedoeld, ook lief. Want naast de voor hem zo typische humor, die ontstaat door een combi van scherpe dialogen, een ultrastrakke montage en perfect acteerwerk, herschrijft hij de (film)geschiedenis. Voortdurend wordt eruit geciteerd en vertelt hij erover. Naast de fictieve personages Rick en Cliff, bevolken ook Roman Polanski, Sharon Tate (gespeeld door Margot Robbie) en dus Bruce Lee de film. Dat, in combinatie met hippies, doet je het allerergste of -heerlijkste, afhankelijk van je smaak, vrezen. No spoilers here. Polanski is, ten tijde van het verhaal van ONCE UPON A TIME, the hottest filmmaker in Hollywood. Zoals Tarantino zelf ook steeds weer opnieuw blijkt te zijn. En lief dus. Hij laat Sharon Tate in een oprecht schattige scène, geen cynisme in te vinden, naar de bioscoop gaan om naar zichzelf te kijken in THE WRECKING CREW (Phil Karlson, 1968). Daar is ze heel trots op, ze geniet zichtbaar.
Tarantino is Tarantino en dus weet je heel goed wat je kunt verwachten. Een perfecte verzameling liedjes. Die humor, love it or hate it. Dat zo typische geweld, een van Tarantino’s handelsmerken. En timing is everything. Op het juiste moment versnelt hij. Altijd met muziek als superescort. Op het juiste moment consolideert hij. Tijd om even adem te halen en je op te laden voor de volgende aanval. Of die nu excelleert in rake klappen, een dialoogorgie of een briljante showcase van Pitt en DiCaprio. Die momenten maken ONCE UPON A TIME sensationeel. Het is Tarantino’s eigen wow-factor. Meer dan ooit misschien, laat Tarantino zijn publiek meeleven met zijn personages. Ben je even die flapdrol met heel veel drank, zon en een beste vriend. En waarom zou je eigenlijk jaloers zijn op Roman Polanski, zie je Cliff denken als Rick steeds vaker een steelse blik richting zijn beroemde buurman werpt. Het publiek weet dat er inderdaad weinig jaloers te zijn is. Een tamelijk ingenieus spel dat Tarantino hier speelt.
Met Tarantino’s verzoek niets te schrijven over het einde van zijn film, zal zijn publiek vooral een ultiem gewelddadig einde verwachten. Maar daar zit ‘m Tarantino’s angst vermoedelijk niet in. Het is basaler dan dat. Al dat plezier, al dat geschaaf om een geweldige film te maken, kent zijn apotheose in dat einde. Op elk vlak. Juist dat plezier, juist die liefde voor film en de mensen die daarbij horen, maken hem bezorgd qua spoilers. En het lieve in de film, precies dat lieve dat Tarantino nog nooit heeft gehad, is wat dat einde zo speciaal maakt, en ONCE UPON A TIME… IN HOLLYWOOD de unieke film die hij is. Misschien een beetje onbedoeld. Timing is everything.
Distributeur: UPI. Release BE: 14 augustus, NL: 15 augustus 2019. Copyright Gerlinda Heywegen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 15 augustus 2019.
