De eerste slogan was een belofte: ‘In the year 2003 Uma Thurman will kill Bill!’. Die werd niet ingelost; Bill haalde het jaar 2004. Quentin Tarantino’s wraakepos werd in twee delen uitgebracht, en mopperkonten betichtten Miramax-baas en financier Harvey Weinstein van schaamteloze geldklopperij.
Inmiddels is duidelijk dat Weinstein en Tarantino niet twee kaartjes voor dezelfde film hebben verkocht, want KILL BILL, VOL. 2 is anders dan de voorganger. De film bevat een lange en kostelijke flashback waarin de kungfu-training van de bruid in de stijl van een Shaw Brothers-film uit de jaren zeventig wordt uitgewerkt, maar voor het overige maakt de bonte mengelmoes van contrasterende stijlmiddelen en lokaties plaats voor een homogener en beheerster aanpak. Dat is verrassend, en bij de eerste kennismaking misschien ook teleurstellend, zeker voor liefhebbers die VOLUME 1 bejubelden.
Hoe briljant die voorganger in zijn radicale stijlopvattingen ook was, het vervolg plaatst daar op andere fronten genoeg tegenover om op eigen kracht te kunnen overtuigen. In het eerste deel regeerde het zwaard, in deel twee regeert het woord, waarbij Tarantino de aan de vergetelheid ontrukte David Carradine alle gelegenheid geeft om Bill tot een memorabel personage te maken. De veteraan slaagt daar uitstekend in, en hij is niet de enige acteur die de film aangrijpt om een blijvende indruk achter te laten. Michael Madsen levert zijn beste werk sinds de sadistenrol in Tarantino’s RESERVOIR DOGS, en de in het eerste deel als sheriff weinig opmerkelijke bijrolspeler Michael Parks blijkt nu als stokoude Mexicaanse pooier annnex leermeester van Bill tot prachtige dingen in staat.
Maar het is vooral Uma Thurman die de verschuiving van actie naar dialogen met succes benut om haar personage een eerder onvermoede diepgang te geven. Met de kungfu-flashback, een brute knokpartij tussen Thurman en Daryl Hannah en een hommage aan de kerkhofscène uit Lucio FULCI’S PAURA NELLA CITTÀ DEI MORTI VIVENTI (CITY OF THE LIVING DEAD, 1980) tapt Tarantino nog driemaal zeer enerverend en overtuigend uit het vat dat het eerste deel tot zo’n cinefiel feest maakte. Maar uiteindelijk blijkt het complete epos toch meer te behelzen dan een stilistisch briljant eerbetoon aan de genrecinema van weleer, en krijgt KILL BILL het aanzien van een meesterwerk.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #63, zomer 2004.
