Vier tieners met een toeristische interesse voor macabere tentoonstellingen langs de Amerikaanse snelwegen krijgen rond Halloween 1977 pech bij een afgelegen huis waar ze door de bewoners enthousiast worden ontvangen. Als dat klinkt als de samenvatting van 1000 horrorfilms: geen paniek, dat is ook precies de bedoeling van de maker.
Het speelfilmdebuut van muzikant Rob Zombie is het eerbetoon van een fan aan al die wat groezelige horrorfilms uit de jaren zeventig en tachtig, waarin voor een bezoekje aan de hel op aarde niet meer nodig was dan ergens een verkeerde afslag nemen. Zeuren over gebrek aan plot of logica is bij een dergelijk ritje door een filmisch spookhuis eigenlijk zinloos. Alleen de vorm telt immers nog.
HOUSE OF 1000 CORPSES lost in dat opzicht al zijn beloftes in. De sfeervol belichte decors zijn rechtstreeks afkomstig uit een delirium, uitzinnig en bizar opgetuigd. De tussen film, video, kleur en zwart-wit heen en weer flitsende montage laat zich nog het best omschrijven als overspannen. Op de geluidsband kan Zombie zich eveneens flink uitleven met dreunende voordrachten uit eigen werk, afgewisseld met nummers uit de oude doos.
Het is dan ook spijtig om te moeten constateren dat de film na de daverende eerste helft wat inzakt. Aan de kamerbrede vertolkingen van cultfavoriete acteurs als Bill Moseley, Sid Haig en Karen Black ligt het niet, maar hun jonge slachtoffers hebben te weinig persoonlijkheid om de spanning over hun mogelijke overleven er in te houden. Het niet aflatende gesol met de ongelukkigen werkt daardoor op den duur wat vermoeiend. Toch kun je, bij het zoeken van een aspirientje na afloop, tevreden terugkijken op een geslaagd feestje.
Copyright 2004 Ruben Drukker. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #62, voorjaar 2004.
