‘Death has come to your little town.’ Dr. Sam Loomis is weer terug om Haddonfield te waarschuwen voor zijn favoriete psychopathische patiënt Michael Myers. Wat doet de held van HALLOWEEN wanneer regisseur Rob Zombie aan de touwtjes trekt?
Deze, inmiddels negende, HALLOWEEN is een prequel en remake ineen. Michaels jeugdjaren spelen zich af in het universum van poor white trash dat we kennen uit Zombies HOUSE OF 1000 CORPSES en THE DEVIL’S REJECTS. Een ongewassen William Forsythe vernedert Michael tot op het bot, terwijl stripper Sheri Moon Zombie de archetypische verwaarloosmoeder speelt. Daeg Faerch is overtuigend gecast als de tienjarige Michael: een ongelukkige puber met lange blond haar, hardrock shirt en vettig rond gezicht. Je ziet ze dagelijks lopen, dat soort jongetjes, al zullen de meeste van hen geen klasgenootjes tot bloedpulp slaan. Laat staan dat hun onvrede leidt tot gedwongen opsluiting na een huiselijke slachtpartij zoals die in Carpenters beroemde openingsscène uit 1978. In Zombies HALLOWEEN duurt het een goed half uur voor we zover zijn en dat uitstel levert geen interessante inzichten op. Ouderlijk falen, gepest worden op school, het martelen van kleine huisdieren: het zijn de gebruikelijke cliché- ‘verklaringen’. Als Zombie er dertig minuten voor uittrekt mag hij wel eens wat meer belangstelling opbrengen voor de psyche van de jonge Michael. Je weet waar verwaarlozing toe kan leiden. Het milieu van grofgebekt trailertrash was een van de sleutels tot de akelig gewelddadige sfeer van THE DEVIL’S REJECTS; in HALLOWEEN is het niet meer dan een gimmick. Het deel dat het meest doet denken aan een Rob Zombiefilm, is meteen ook het meest overbodige deel. Carpenter begreep dat de kijker Michaels motieven helemaal niet wíl kennen. Hij kwam meteen terzake, liet Donald Pleasence vooral veel met zijn ogen rollen en bouwde met langgerekte shots vol schaduwen aan de onverdraaglijke terreur van The Shape. Malcolm McDowell, als de nieuwe Dr. Loomis, heeft eerst nog een kwartier lang de ondankbare taak om Michael aan het praten te krijgen in therapeutische sessies. Ten lange leste komen we dan toch uit bij die ene memorabele Halloweennacht. Scout Taylor-Compton speelt de rol die Jamie Lee Curtis destijds vervulde. Danielle Harris mag, zoals ze in HALLOWEEN 4 en 5 al deed, hard rennen. Veel meer is er over de meiden niet te melden. Dat Zombie niet investeert in hun karakters hoort een beetje bij het genre, maar verbazingwekkend is wel hoe ongeïnspireerd hij verder te werk gaat. Alle klassieke scènes zijn er: het spook in de slaapkamer, de vraag ‘Was he the boogie man?’ en Loomis’ uitspraak aan het begin van deze recensie, maar het enige effect daarvan is dat je er steeds weer aan herinnerd wordt dat Zombie geen Carpenter is. Waar die laatste dreiging in alle hoeken van het beeld suggereerde, laat Zombie platweg alles zien. Dat jaagt totaal geen schrik meer aan en vergeleken met THE DEVIL’S REJECTS is het nog tamelijk tam ook. Slechter dan veel andere sequels is deze remake niet, maar noem ‘m gewoon HALLOWEEN 9, dan weet je waar je aan toe bent. ** Di: Paradiso (NL: 25 oktober / BE: 31 oktober) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 25 oktober 2007.
