Een nieuwe FIRESTARTER, moest dat nou echt? De vraag stellen is hem beantwoorden, maar een briljante soundtrack van John Carpenter maakt bijna alles goed.
Midden in het interview dat ik in 2018 met Fatih Akin had, ging plots zijn telefoon. Na een kort gesprek hing de Duitse regisseur verbolgen op: hij was zojuist zonder opgaaf van redenen opzij gezet als regisseur van de FIRESTARTER-remake. De teleurstelling was des te groter, omdat het scenario van Scott Teems volgens Akin een perverse twist gaf aan het bronmateriaal van Stephen King, inclusief een controversiële finale die Teems en hij flink hadden moeten verdedigen bij producer Blumhouse. Na witte rook van King himself stond iedereen in de startblokken. Maar helaas.
Om welbekende redenen verdween het project vervolgens een paar jaar in de koelkast, maar nu is het scenario van Teems dus toch verfilmd. Met aan het roer de jonge regisseur Keith Thomas die inderdaad meer past binnen de filosofie van Jason Blums productiebedrijf. Thomas zette zich in 2019 op de kaart met zijn debuut, de lowbudget-horror THE VIGIL waarin de jonge Yakov, die net uit de streng-religieuze Chassidische gemeenschap is gestapt, een nachtje moet waken bij een zojuist overleden Holocaust-overlevende.
THE VIGIL is een vrij unieke arthouse-horror (de helft van de dialoog is in het Jiddisch) en een J-horror in de dubbele betekenis van het woord. De demon die Yakov gedurende de nacht het leven zuur maakt, komt voort uit de Oost-Europese joodse tradities en hanteert methodes waar de Japanse spoken uit THE GRUDGE (Takashi Shimizu, 1998) trots op zouden zijn. Thomas houdt de setting klein en laat zijn creepy film succesvol leunen op de wisselwerking van doodse stilte en een luid knallende elektronische soundtrack.
Eenzelfde strategie past hij toe op FIRESTARTER en dat begint al vrij snel te schuren. Stephen King heeft zat boeken geschreven die zich uitstekend lenen voor een minimalistische aanpak in een kleine setting (MISERY (Rob Reiner, 1990), CUJO (Lewis Teague, 1983), etc.), maar FIRESTARTER is het boek dat zich daar zo’n beetje het minste voor leent. Dat had Mark L. Lester, regisseur van de eerste verfilming uit 1984, uitstekend in de smiezen. De man die ook verantwoordelijk was voor het ultieme Schwarzenegger-vehikel COMMANDO, filmde zijn FIRESTARTER als een lekkere exploitatiefilm waar de nadruk volledig lag op de branden en explosies die de piepjonge Charlie (Drew Barrymore) met haar geest kon veroorzaken. Lester kon daarnaast gebruikmaken van een cast met louter sterren en bekende namen tot in de kleinste bijrollen (Heather Locklear! Louise Fletcher! Antonio Fargas!). De film was een groot succes, wellicht ook omdat iedereen met licht pervers plezier ‘dat schattige meisje uit E.T.’ tientallen booswichten in de fik wilde zien steken.
FIRESTARTER uit 1984 zit zo in het collectieve geheugen van veel filmkijkers gebrand dat de nieuwe versie eigenlijk al met een achterstand begint. Daarom is het prijzenswaardig dat de film van Thomas geen kopie is van die originele film of een slaafse hervertelling is van het boek van King. Maar een originele insteek betekent niet automatisch dat het resultaat goed is. Waar de originele film en het boek middenin de actie beginnen, kiest Thomas voor een klassieke openingsakte waarin hij rustig de personages opbouwt. Een nobel, maar nutteloos idee in een plot dat louter door actie moet worden voortgedreven.
In plaats van een losstaande, afgeronde film is deze FIRESTARTER volledig gebouwd op basis van de blauwdruk van een Netflixserie-pilotaflevering, waarbij iets te veel gekeken is naar de Marvel/DC-structuur. Hoofdschurk Rainbird is niet langer een doodenge psychopaat, maar een getroebleerde krachtpatser met het hart op de juiste plaats, een soort mix van Wolverine en the Punisher dus. Captain Hollister is van harteloze schoft veranderd in een sympathieke versie van Amanda Waller, het brein achter the Suicide Squad.
Met dat soort antagonisten heb je dus nergens het gevoel dat Charlie (Ryan Kiera Armstrong) en haar vader Andy (een bordkartonnen Zac Efron) echt in gevaar zijn, ook omdat het meiske naast vuurmaken de twee superkrachten van haar ouders heeft geërfd. Dan helpt zelfs een grappig bedoelde referentie aan THE TERMINATOR (James Cameron, 1984) niet meer. Een spectaculaire vlammenfinale vond men blijkbaar ook niet nodig, dus nu eindigt de film als de climax van Led Zeppelins Stairway to Heaven waarin de elektrische gitaar verruild is voor een ukelele. Tschaikowsky’s Ouverture 1812 zonder kanonnen, pauken en fanfare, maar slechts een scheel mannetje dat heel hard op een triangel staat te meppen.
Maar nu we het over muziek hebben, kan ik afsluiten met een postieve noot. Want de soundtrack van Daniel Davis, John en Cody Carpenter is subliem en een must voor Carpenter-aficionados. Ook al past de score vrijwel nooit bij de beelden die je ziet. De heerlijke hommage die de maestro aan zijn eigen oeuvre geeft, is het bioscoopkaartje meer dan waard. En neem je zelfs die teleurstellende FIRESTARTER eenvoudig op de koop toe.
Distributie: UPI (12 mei) Copyright Vincent Hoberg. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 12 mei 2022
