Child’s Play(2019)

‘Zijn alle horrorfilms zo?’ vraagt de dertienjarige Andy (Gabriel Bateman) lachend aan zijn vrienden bij het kijken van THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE 2. ‘Zo ongeloofwaardig,’ is zijn oordeel. Hij zou CHILD’S PLAY eens moeten zien.

Dat weten regisseur Lars Klevberg en scenarist Tyler Burton Smith zelf ook wel. Anders zou de boosaardige pop Chucky (stem van Mark Hamill) later niet een frats uithalen die geïnspireerd is door die film die Andy zo belachelijk vindt. Deze remake van CHILD’S PLAY (Tom Holland, 1988) is niet zo ironisch als de latere delen in de oorspronkelijke Chucky-reeks, maar neemt zichzelf ook niet altijd serieus. Gelukkig maar.

Deze Chucky is niet zomaar een speelgoedpop, maar een geavanceerde robot die je van alles kunt leren. Buddi’s, heet de speelgoedlijn, en om de een of andere reden zijn alle Buddi’s griezelige kinderen met enorme ogen en de stem van een volwassen man. Al het gedoe over de ziel van een dode misdadiger uit de oorspronkelijke films is overboord gegooid. Het is de pop zelf, waar het kwaad vandaan komt. Een boze werknemer in de sweatshop waar de Buddi’s gemaakt worden heeft namelijk expres zitten klooien met de instellingen. De ‘violence inhibitor’ uitgeschakeld. Het doet denken aan die Halloweenspecial van THE SIMPSONS waarin een moorddadige pop tot rust komt als de schakelaar op z’n rug van ‘evil’ naar ‘good’ gezet wordt.

CHILD’S PLAY vraagt ons vijf dingen te accepteren: dat er in de nabije toekomst zeer geavanceerde kunstmatige intelligentie bestaat, die met mensen in discussie kan gaan (oké), dat deze technologie vooral ingezet zal worden voor kinderspeelgoed (hm), dat dit kinderspeelgoed de vorm heeft van een angstaanjagende pop (nee), dat deze pop door even aan de instellingen te morrelen kwaadaardig wordt, inclusief rood oplichtende ogen (haha) en dat ie dan onopgemerkt en zonder moeite een stad door kan reizen om mensen te vermoorden (pff).

De film is dan ook op z’n best als horrorkomedie. Wanneer Andy een bewijsstuk van Chucky’s wandaden moet verstoppen voor zijn moeder (Aubrey Plaza), wordt CHILD’S PLAY even een hilarische klucht. Dat niveau houdt Klevberg helaas niet de hele film vol. Als hij serieuzer van toon wordt, blijkt de regisseur niet te beschikken over de beheersing en timing die nodig zijn om een set-piece echt eng te maken. Gelukkig heeft de film met Gabriel Bateman (die in ook al met een enge pop te maken kreeg) een geloofwaardige en sympatieke hoofdrolspeler, bijgestaan door een charismatisch stel leeftijdsgenoten (Beatrice Kitsos, Ty Consiglio, Marlon Kazadi). CHILD’S PLAY is geen coming-of-age-drama, natuurlijk, maar de vriendschap die tussen hen opbloeit geeft de film, heus, een hartje.

Waarschijnlijk zal het jonge-tiener-publiek dat griezelde van Pennywise in ook een paar keer goed bang worden van Chucky (en jaloers worden dat hun moeder niet zo cool is als Aubrey Plaza). Hoewel ze de film van de keuring niet mogen zien, richt CHILD’S PLAY zich voor een groot deel op een doelgroep onder de zestien, zoals ook blijkt uit de aanwezigheid van die vrienden van Andy. Ik gun de jeugd van tegenwoordig van harte een onoplettende bioscoopmedewerker. Het doet deugd dat er weer grote horrorfilms gemaakt worden met respect voor eigenlijk-nog-te-jong publiek.