Christopher Nolan zei ooit: ‘Neem een simpel verhaal en vertel het op een ingewikkelde manier.’ BIRDS OF PREY is het simpele verhaal van een vrouw die haar leven weer op de rit wil krijgen na een relatiebreuk, maar last krijgt van een vervelende vent die eist dat zij iets zoekt dat hij is kwijtgeraakt.
Wat het ingewikkeld maakt is dat het meisje de onovertroffen Harley Quinn (Margot Robbie) is, die sinds de scheiding met “Mr J” haar status van onschendbaarheid kwijt is. Iedereen met een appeltje te schillen komt met dunschillers, messen en vlammenwerpers achter haar aan. De vervelende man is sadistische moordenaar Roman Sionis/Black Mask (Ewan McGregor), bijgestaan door zijn labiele BFF Victor Zsasz (Chris Messina). Het verloren voorwerp is een diamant – de sleutel van een bloederig verhaal – die in onverwachte handen belandt. Bij de klopjacht voegen zich de ‘Birds of Prey’: rechtschapen politieagent Renee Montoya (Rosie Perez), kruisboogkiller Helena ‘The Huntress’ Bertinelli (Mary Elizabeth Winstead) en Black Canary Dinah Lance (Jurnee Smollett-Bell). Ergens doet dit allemaal denken aan LOCK, STOCK & TWO SMOKING BARRELS, maar dan in een caleidoscoop van kleur, geluid en moordlustige choreografie.
Wie niet te veel wil nadenken, krijgt met BIRDS OF PREY 109 minuten expliciet geweld voorgeschoteld. Het goede nieuws is dat de film van regisseur Cathy Yan in niets lijkt op bloedeloze voorganger SUICIDE SQUAD (David Ayer, 2016). Het minder goede nieuws is dat er zoveel voorbij komt, dat het eindresultaat lijkt op een dronken avond. Het was waanzinnig leuk, er is gelachen en gehuild, een paar gasten hadden nog even ruzie, maar wat er nou precies is gebeurd weet niemand meer. Niet erg, zolang je daar geen kater aan overhoudt.
Wie wel te veel wil nadenken, kan zich storten op de man-vrouw-verhoudingen in BIRDS OF PREY. Moet dat? Nee, natuurlijk niet, maar het woord ‘emancipation’ in de ondertitel dwingt het brein bijna in die richting. Ja, het is fijn om vrouwen zo krachtig te zien. Sterk, slank, atletisch en aantrekkelijk: de lat voor het vrouwelijk ideaal is niet lager gaan liggen. Mannen komen er daarentegen heel bekaaid af. Werkelijk iedere vent in BIRDS OF PREY is een sadist, een idioot, een lafaard, een vrouwenhater en/of een leugenaar. Sterker nog, de reden dat de vrouwen zo sterk zijn geworden, is omdat zij allemaal slachtoffer zijn (geweest) van de wreedheid van mannen.
Het is een zwart-witte bodem in een anderszins kleurrijke film. Dat schuurt. Net zoals komisch geweld wordt afgewisseld met serieus geweld en leedvermaak met echt leed. Het personage van Ewan McGregor is daarin typerend. Roman (“Romy”) zwabbert tussen komische queen en maniakale killer op een manier die oneven voelt, op het onprettige af. Het verschil tussen grijnzen en afgrijzen is te groot. Het is net als met de soundtrack: zo’n muur van ‘a murder’s row of butt-kicking, all-female acts’ (aldus Billboard) is lekker bij zo veel actie. Tot je je afvraagt waarom vrouwen zichzelf hoeren en teven zijn gaan noemen, in navolging van de mannen in het genre.
Maar wees gerust. Dit soort duistere gedachten zijn makkelijk te negeren. BIRDS OF PREY is vooral veel Margot Robbie en dat is een absolute zegen. Als Harley Quinn is zij spectaculair krankzinnig. Misschien wel het beste gekke wijf ooit.
Warner Bros., release BE 5 februari, NL 6 februari. Copyright Karina Meerman. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 5 februari 2020.
